ตอนที่ 8 "น้องสาวผู้แสนดี"

“สวัสดีค่ะพี่เบิร์ด” เด็กสาวข้างบ้านยกมือไหว้เบิร์ดอย่างสุภาพ “โถ่…น้องน้ำฝนก็ พี่บอกกี่ครั้งแล้ว ไม่ต้องยกมือไหว้ก็ได้” การยกมือไหว้ในความคิดของเบิร์ดมันทำให้ช่องว่างของเขากับเธอห่างออกไป เบิร์ดไม่อยากให้น้ำฝนคิดกับเขาแบบพี่ชายเลยแม้แต่น้อย “ก็พี่เบิร์ดอายุมากกว่าหนูตั้ง 3 ปีนี่นา” เด็กสาวข้างบ้านให้เหตุผล “หนูขอซื้อปีโป้ซัก 5 อันนะคะ” เด็กสาวไม่ชอบให้เกิดความขัดแย้งรีบเข้าเรื่องของเธอทันที “อ๋อ…ได้สิ เอ้านี่ เลือกเลยจะเอาสีไหน” เบิร์ดยื่นถุงปีโป้หลากสีให้น้ำฝนเลือกจนพอใจ “เอาไปฝากน้องเหรอ?” “ค่ะ…นี่ค่ะ เงินค่าปีโป้” น้ำฝนตอบสั้นๆพลางยื่นเงินให้เบิร์ด “อืม…ไม่เป็นไรหรอก แค่ 5 อันเอง เอาไปเถอะ…พี่ให้ฟรี” เบิร์ดโบกมือทำท่าไม่รับเงินจากน้ำฝน “แหม…มันไม่ดีนะคะ ของซื้อของขาย” น้ำฝนผู้รักความสงบไม่อยากเอาเปรียบเบิร์ด

“ใช่ค่ะ…ทำอย่างนี้ไม่ถูกนะคะพี่เบิร์ด” เสียงดุๆของนางฟ้าเบลดังมาจากทางด้านหลัง ทั้งสองคนหันไปหาที่มาของเสียงทันที “นั่นใครคะ…พี่เบิร์ด?” น้ำฝนมาซื้อของที่ร้านของเบิร์ดบ่อยๆ แต่เธอไม่เคยเห็นนางฟ้าเบลหรือเด็กผู้หญิงคนอื่นๆในบ้านของเขาเลย ใบหน้าขาวใสดูน่ารักชวนให้น้ำฝนอยากรู้จักนางฟ้าเบลยิ่งนัก “อ๋อ…เอ่อ น…นี่น้องเบลจ้ะ เป็นน้องสาวของพี่เบิร์ดเอง” เบิร์ดรู้ดีว่าคำอธิบายแค่นี้คงไม่เพียงพอที่จะทำให้เด็กสาวข้างบ้านที่เห็นหน้ากันมานานเข้าใจทุกอย่างได้ “เหรอคะ…หนูนึกว่าพี่เบิร์ดเป็นลูกคนเดียวซะอีก อายุเท่าไหร่แล้วคะเนี่ยะ?” น้ำฝนอดสงสัยไม่ได้ถามคำถามต่อไปแบบไม่ให้เสียเวลา “12 ขวบค่ะ” เบิร์ดกำลังอ้ำๆอึ้งๆอยู่นางฟ้าเบลจึงช่วยตอบให้ “แล้ว…พี่คนนี้ใครกันคะพี่เบิร์ด” นางฟ้าเบลได้โอกาสก็ถามบ้าง “ไม่ต้องเรียกพี่หรอก เราอายุเท่ากันชื่อน้ำฝน…อยู่บ้านข้างๆนี่เอง” น้ำฝนแนะนำตัวเสร็จก็หันมาคุยกับเบิร์ดต่อ “เบลเพิ่งมาวันนี้เหรอคะ หนูไม่เคยเห็นหน้าเลย แล้วก่อนหน้านี้ไปอยู่ไหนมาคะเนี่ยะ?” นางฟ้าเบลหน้าตาน่ารักชวนให้น้ำฝนอยากทำความรู้จักยิงคำถามชุดใหญ่ ฝ่ายนางฟ้าเบลพอเห็นว่าน้ำฝนเป็นคนข้างบ้านที่คุ้นเคยกับเบิร์ดมานาน อีกทั้งเบิร์ดก็เริ่มอ้ำๆอึ้งๆกับคำถามของเธอ นางฟ้าเบลก็นึกทางแก้ได้ทันที {…ข้าแต่เทพแห่งสุริยา เบลินเดลข้ารับใช้แห่งท่านขอพลัง โปรดดลบันดาลให้…อุ๊บ!} เบิร์ดพอจำคาถาของนางฟ้าเบลได้บางคำ รีบเอามือปิดปากนางฟ้าเบลก่อนที่เธอจะท่องคาถาจบ “เดี๋ยวพี่มานะ…น้ำฝน แป็บเดียว” เบิร์ดรีบพาน้องสาวเข้าหลังร้านให้พ้นสายตาน้ำฝน

“พี่เบิร์ดจะทำอะไรน่ะ…หนูยังท่องคาถาไม่จบเลย” นางฟ้าเบลต่อว่าเบิร์ดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “น้องเบลน่ะแหละจะทำอะไร ไม่ต้องใช้แล้วนะ…ไอ้คาถาแทรกความทรงจำอะไรนั่นน่ะ” เบิร์ดกลัวผลข้างเคียงของคาถาที่นางฟ้าเบลใช้ ว่าจะไปมีผลแปลกๆกับน้ำฝนที่เขาแอบชอบอยู่ เขาออกเสียงสั่งห้ามนางฟ้าเบลโดยลืมนึกถึงความรู้สึกของเธอ ฝ่ายนางฟ้าตัวน้อยพอได้ยินพี่ชายสุดที่รักสั่งห้ามเธอด้วยเสียงดุๆ เธอก็ยืนนิ่งทำหน้างอจ้องมองเบิร์ด แววตาใสๆเริ่มมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา เบิร์ดถึงได้สติว่าตนเองทำอะไรลงไป “เอ่อ…คือ พี่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ดีนะ…คือ…แบบว่า…” นางฟ้าเบลไม่อยากรับฟังคำอธิบายของเบิร์ดใดๆทั้งสิ้น ทั้งๆที่นางฟ้าเบลอยากจะช่วยให้พี่เบิร์ดของเธอสบายใจขึ้นแต่กลับทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ เธอรีบวิ่งขึ้นห้องหนีหน้าพี่เบิร์ดสุดที่รักของเธอ “เดี๋ยวสิ…น้องเบล มันไม่ใช่อย่างที่น้องเบลคิดนะ” เบิร์ดห่วงหน้าพะวงหลัง ที่หน้าร้านก็มีน้ำฝนสุดรักของเขายืนรออยู่ ส่วนที่วิ่งหนีขึ้นห้องไปก็คือนางฟ้าเบลที่ร้องไห้เสียใจเพราะคำพูดของเขา เบิร์ดไม่เสียเวลาคิดนานนัก เขารีบเดินตรงรี่ไปหาน้ำฝนทันที

“เอ่อ…น้ำฝนจ๊ะ…” แววตาของเบิร์ดพอจะทำให้น้ำฝนผู้มีน้ำใจอ่านออก “พี่เบิร์ดรีบตามเบลไปเถอะค่ะ…ป่านนี้ร้องไห้ใหญ่แล้ว” สำหรับน้ำฝนการเห็นคนใกล้ตัวรักใคร่ปรองดองกันนับเป็นสุดยอดปรารถนาในชีวิตของเธอ พอเห็นว่าสองพี่น้องทะเลาะกันเธอก็รีบแนะนำด้วยความหวังดี ทำให้เบิร์ดยิ่งรู้สึกหลงรักเด็กข้างบ้านเจ้าน้ำใจคนนี้มากเข้าไปอีก “งั้น…เอาปีโป้นี่ไป พี่ให้ทั้งถุงเลยไม่ต้องจ่ายเงินนะ” เบิร์ดพูดเสร็จก็วิ่งตามน้องสาวขี้แยขึ้นห้องไปทันที

[ก๊อกๆๆ!] “น้องเบลๆ” เบิร์ดเคาะประตูเรียกทั้งๆที่รู้ว่านางฟ้าเบลล๊อคประตูห้องไม่เป็น “พี่เบิร์ดจะเข้าไปแล้วนะ” เบิร์ดพูดเมื่อไม่ได้ยินนางฟ้าเบลตอบรับเขา ประตูห้องค่อยๆเปิดออก เบิร์ดชะโงกหน้าเข้าไปก็เห็นนางฟ้าเบลนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงหันหลังให้เขาอยู่ “แหะๆๆ น้องเบลจ๋า…นี่ ตอนนี้พี่เบิร์ดว่างแล้ว เดี๋ยวเราออกไปหารองเท้ากันดีมั๊ย?” เบิร์ดคลานขึ้นเตียงนั่งลงข้างๆนางฟ้าเบล เอ่ยชวนเธอออกไปหาของสำคัญ แต่นางฟ้าเบลกลับยังคงนิ่งเงียบไม่โต้ตอบอะไร “เป็นอะไรไปคนเก่ง…พี่เบิร์ดบอกแล้วไง พี่ไม่ชอบคนขี้แยนะครับ” คราวนี้ท่าทางจะอาการหนักจริงๆ เพราะปกติเล่นไม้นี้นางฟ้าเบลจะรีบหยุดร้องทันที แต่คราวนี้นอกจากจะไม่ตอบเขาแล้ว นางฟ้าเบลกลับปล่อยโฮลั่นห้องอีก เสียงร้องของเธอทำเอาเบิร์ดหน้าเสีย < ตายห่าแล้วกู...ทำไงดีวะ? >

เบิร์ดเกือบจะจนปัญญาอยู่แล้ว แต่พอเขาเข้าโอบกอดนางฟ้าเบลเพื่อปลอบขวัญเธอเบิร์ดก็เริ่มเห็นความหวัง นางฟ้าเบลสงบลงเปลี่ยนเสียงร้องแหลมเล็กเป็นสะอึกสะอื้นกลืนน้ำตาแทน เบิร์ดค่อยๆเช็ดน้ำตาให้นางฟ้าเบลพลางลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสอันแผ่วเบาของเบิร์ดคลายความเศร้าในใจของเธอ ชวนให้นางฟ้าเบลรู้สึกดีที่เบิร์ดยังเอาใจใส่เธออยู่ นางฟ้าตัวน้อยเงยหน้ามองเบิร์ดด้วยสายตาแห่งความเศร้า แววตานั้นทำให้เบิร์ดรู้สึกผิดยิ่งนักที่ทำลายความหวังดีของเธอ “พี่เบิร์ดขอโทษนะ…ที่เมื่อกี้พูดแรงไปหน่อย คราวหลังถ้าน้องเบลจะทำอะไรก็บอกพี่ก่อนนะครับ…โอเคมั๊ย?” เบิร์ดยื่นข้อสัญญา “ฮือ…ฮึกๆ เบลแค่อยาก..ฮึก ช่วยพี่เบิร์ด…ฮึกๆๆ ฮือๆๆ” นางฟ้าเบลอธิบายไปสะอึกสะอื้นไป “พี่เบิร์ดเข้าใจแล้ว แต่น้องเบลหยุดร้องก่อนได้มั๊ย? เดี๋ยวคุณแม่ได้ยินเข้า เค้าจะนึกว่าพี่แกล้งน้องเบลนะ” นางฟ้าเบลเม้มปากแน่นพยายามไม่ให้เสียงร้องของเธอเล็ดลอดออกไป

“ดีมากคนเก่ง” เบิร์ดก้มลงหอมแก้มนางฟ้าคนดีของเขาแทนรางวัล มันได้ผลชะงัดนัก นางฟ้าเบลหยุดร้องไห้แทบจะทันทีที่เบิร์ดหอมเสร็จ “พี่เบิร์ดไม่เกลียดเบลใช่มั๊ยคะ?” น้ำเสียงสั่นเครือของนางฟ้าเบลแทบจะทำให้ใจของเบิร์ดละลายเหมือนช๊อกโกแลตโดนความร้อน นางฟ้าที่น่ารักและแสนดีกับเขาเช่นนี้ไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะเกลียดเธอลง เบิร์ดได้แต่กำชับตัวเองในใจว่าต้องระวังคำพูดของเขาให้มากกว่านี้ “พี่จะเกลียดน้องเบลได้ยังไงล่ะครับ คนเกลียดกันน่ะ เค้าจะหอมแก้มกันแบบนี้เหรอ?” เบิร์ดให้เหตุผลพลางหอมแก้มแถมให้อีกหนึ่งฟอด เรียกรอยยิ้มจากนางฟ้าเบลจนแก้มเธอแทบปริ “เบลก็ไม่เกลียดพี่เบิร์ดค่ะ เบลรักพี่เบิร์ดที่สุดเลย” นางฟ้าเบลกระโจนเข้ากอดคอเบิร์ดพลางหอมแก้มของเบิร์ดคืนจนแทบนับไม่ทัน นางฟ้าตัวน้อยรับเอาการหอมแก้มเป็นธรรมเนียมปฏิบัติในการแสดงความรักไปซะแล้ว “อุ่ยๆ! น้องเบลจ๋า…พอก่อนๆ…” เบิร์ดล้มตัวลงนอนบนเตียงเพราะน้ำหนักตัวของนางฟ้าตัวน้อย เธอคลานขึ้นคร่อมพี่ชายสุดที่รักระดมหอมแก้มเบิร์ดต่อไม่ยอมเลิก นางฟ้าเบลอยากให้พี่เบิร์ดของเธอรับรู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน ความรู้สึกดีๆที่เธอมีต่อเบิร์ดให้หอมทั้งวันก็คงยังไม่สะใจนางฟ้าตัวน้อย

แต่การแสดงความรักอย่างนี้ทำให้เกิดผลข้างเคียงอื่น ริมฝีปากอันบอบบางของนางฟ้าตัวน้อยที่ประกบทับใบหน้าของเขาแต่ละครั้งทำเอาพี่ชายที่แสนดีเสียวจนขนลุก ท่อนเสียวของเบิร์ดเริ่มแสดงกำลังดันกางเกงนักเรียนของเขาโป่งขึ้นเป็นลำ จนนางฟ้าเบลที่นั่งทับเขาอยู่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น ความหมายของท่อนเสียวที่แข็งโด่ตามที่นางฟ้าเบลได้ยินจากเบิร์ดมาทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุข < ฮิๆๆ ขนาดควยของพี่เบิร์ดยังดีใจเลย > “เอ่อ…น้องเบลจ๊ะ ลุกก่อนได้มั๊ย…คือพี่ < อึดอัดโว้ย! >” เบิร์ดไม่อยากทำร้ายจิตใจนางฟ้าเบลอีก อดกลั้นประโยคสุดท้ายเอาไว้คิดแต่เพียงในใจ ฝ่ายนางฟ้าเบลได้แต่คิดไปตามความไร้เดียงสาของตน “เบลนั่งทับควยของพี่เบิร์ดเหรอคะ…ขอโทษค่ะ เบลไม่ได้ตั้งใจ” นางฟ้าเบลรีบลุกไปนั่งข้างๆ ปล่อยให้เบิร์ดลุกขึ้นนั่งได้ซักที “พี่เบิร์ดคะ…แล้วควยของพี่เบิร์ดอยู่ในกางเกงแบบนั้นมันไม่อึดอัดแย่เหรอคะ?” นางฟ้าเบลจ้องเป้ากางเกงเบิร์ดแล้วก็เกิดอาการสงสัยทันที หากท่อนควยของเขาดีใจเหมือนคืนก่อนที่เบิร์ดกับเธออาบน้ำด้วยกัน ป่านนี้มันน่าจะชี้โด่ออกมามากกว่านี้แล้ว “เอ่อคือ…มันก็…” เบิร์ดอ้ำๆอึ้งๆได้ซักพักนางฟ้าเบลก็แสดงความหวังดีของเธออีก เธอกำลังจะเอื้อมมือไปจับกางเกงของเบิร์ดอยู่แล้วแต่ก็นึกถึงสิ่งที่สัญญากับเขาไว้ได้ทัน “ให้เบลช่วยนะคะพี่เบิร์ด” น้ำเสียงน้องสาวขอร้องให้เธอได้ถอดกางเกงของเบิร์ดทำเอาท่อนเสียวเบิร์ดกระตุก เขายังไม่ทันตอบแต่สีหน้าบ่งบอกว่าไม่รังเกียจ นางฟ้าเบลไม่รอให้เบิร์ดตอบตรงเข้าคว้าซิบกางเกงเบิร์ดแกะออกทันที

กางเกงนักเรียนขาสั้นถูกดึงจนลงไปกองอยู่กับข้อเท้า ตามด้วยกางเกงในสีดำ “สบายขึ้นรึยังคะพี่เบิร์ด?” นางฟ้าเบลละสายตาจากท่อนเสียวเบิร์ดไปมองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ ใบหน้าไร้เดียงสาของเธออยู่ห่างท่อนเสียวเขาไม่ถึงสองคืบ “เอ่อ…คือว่า” เบิร์ดยังพอได้สติอยู่ รู้ว่ากำลังจะทำผิดซ้ำซากกับนางฟ้าตัวน้อย แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรไม่ให้เธอเสียใจ “ก็…ดีขึ้นแล้วจ๊ะ น้องเบลปล่อยพี่ก่อนเร็ว” เบิร์ดค่อยจับไหล่นางฟ้าเบลดันออกช้าๆไม่ให้ดูเหมือนเขาพยายามจะปฏิเสธเธอ “อืม…แล้วพี่เบิร์ดจะเอาควยใส่เข้าไปเหมือนเดิมยังไงล่ะคะ?” นางฟ้าตัวน้อยถามด้วยความไร้เดียงสา “อ๋อ…หนูรู้แล้ว ต้องเอาน้ำออกก่อนมันถึงจะเล็กลงใช่มั๊ยคะ?” เบิร์ดกำลังจะอธิบายอยู่พอดีแต่ก็โดนนางฟ้าเบลชิงตอบซะก่อน “คือว่า…” เบิร์ดกำลังอดกลั้นต่อสู้กับความเงี่ยนของตัวเองสุดชีวิต เขาพยายามจะปฏิเสธแต่อุ้งมือน้อยๆของนางฟ้าเบลก็ถือวิสาสะจับท่อนเสียวของเขาซะแล้ว “ให้เบลช่วยนะคะ…พี่เบิร์ดจะได้ไม่อึดอัด” < เวรแล้วตู...ขืนไม่ห้ามมีหวังได้แทงนางฟ้าอีกแน่เลย แต่ถ้าห้ามเดี๋ยวก็ร้องไห้ลั่นบ้านอีก จะทำไงดีวะ! > เบิร์ดพยายามนึกหาหนทางในใจพร้อมกับความยับยั้งชั่งใจที่ค่อยๆเลื่อนหายไปเพราะสัมผัสอันอ่อนนุ่มของมือนางฟ้าเบล

น้องสาวแสนดีพอเห็นว่าเบิร์ดไม่ปฏิเสธอะไรก็ถือว่าเขายอมตกลง มือของเธอเริ่มปฏิบัติการชักท่อนเสียวของเบิร์ดขึ้นลงอย่างมีจังหวะ ใบหน้าของเธอดูสนุกกับสิ่งที่ทำยิ่งนัก < อูย...น้องเบลจ๋า > เบิร์ดได้แต่เพ้อในใจกับสัมผัสเสียวที่นางฟ้าตัวน้อยคอยมอบให้ ความอบอุ่นในอุ้งมือน้อยๆที่กำดุ้นเสียวของเบิร์ดด้วยแรงที่พอเหมาะ และความตั้งใจของนางฟ้าตัวน้อยที่ต้องการปลดปล่อยพี่ชายสุดที่รักให้ได้มีความสุข ทำเอาเด็กหนุ่มม.3 เสียวสะท้านไปทั้งตัว ความคิดที่จะหยุดยั้งนางฟ้าตัวน้อยขาดหายไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เขาได้แต่ซึมซับความรู้สึกอันอ่อนโยนที่น้องสาวคนโปรดปรนนิบัติให้และรอให้สวรรค์ของเขาเคลื่อนมารออยู่ตรงหน้า “อาาาาา…อาาาาา น้องเบลลลล” เบิร์ดถึงกับครางเสียงหลงเมื่อตนถึงจุดสุดยอดโดยน้ำมือของน้องสาวผู้ไร้เดียงสาอีกครั้ง และเนื่องจากเธอนั่งอยู่ต่อหน้าเบิร์ด น้ำเสียวที่พุ่งออกมาจึงตรงเข้าหาอกเสื้อของนางฟ้าเบลทิ้งให้เห็นเป็นคราบ ประจานความบัดสีที่เขากระทำต่อนางฟ้าตัวน้อย

เมื่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหวนคืนกลับมา ภาพนางฟ้าตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้ายิ้มให้เขาอย่างมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือพี่ชายสุดที่รักของเธอ ยิ่งทำให้เบิร์ดเจ็บปวดใจที่ไม่สามารถหยุดยั้งตัณหาในตัวของเขาเองได้ หากเขาต้องตายไปตอนนี้นรกคงยินดีต้อนรับคนชั่วช้าอย่างเขาไปเป็นสมาชิกใหม่เป็นแน่ เบิร์ดทำหน้าเหมือนปลงตกกับชีวิต พลางเรียกนางฟ้าเบลเข้าไปหา “มานี่เร็วน้องเบล…ดูสิ เสื้อเลอะหมดแล้ว” เบิร์ดจับชายเสื้อนางฟ้าเบลถอดออกหน้าตาเฉย เหตุที่เสื้อเลอะทำให้นางฟ้าเบลต้องยืนเปลือยเปล่าต่อหน้าเบิร์ดได้โดยที่เขาไม่รู้สึกผิดอะไร เบิร์ดโยนเสื้อตัวเก่าลงตระกร้าแล้วเปิดตู้หาเสื้อใหม่ให้นางฟ้าเบลใส่ คราวนี้เป็นเสื้อยืดสีดำมีรอยขาดนิดหน่อยแต่ไม่โป๊ เบิร์ดไม่ลืมที่จะหากางเกงให้นางฟ้าเบลใส่ด้วย เป็นกางเกงขาสั้นแบบเชือกรูดสีส้มที่เขาใส่อยู่บ้านเป็นประจำ สีดำของเสื้อชวนให้นางฟ้าเบลมองดูเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปมากขึ้น เบิร์ดค่อยสบายใจขึ้นมา “โอเค…งั้นเราไปหารองเท้าของน้องเบลกันนะครับ” เบิร์ดเอ่ยปากชวนนางฟ้าเบล ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มตอบรับอย่างยินดี สองพี่น้องเดินลงมาชั้นล่างอย่างอารมณ์ดี หลังจากขออนุญาตแม่แล้ว ทั้งสองคนก็ออกเดินทางตามหารองเท้าของนางฟ้าเบล…