ตอนที่ 4
### ตอนที่ 4 ###
วันนี้พริริสา มาอำเภอเพื่อขอแจ้งเปลี่ยนที่อยู่ใหม่ ขณะที่เธอนั่งรอคิวอยู่ก็เจอกับชายคนหนึ่ง นั่งข้าง ๆ เธอ ซึ่งมาจดทะเบียนหย่ากับภรรยา พริริสาเกิดความสงสัยและเห็นชายหนุ่มซึมเศร้ามาก ด้วยความสงสารเธอจึงถามขึ้นว่า
“อ้าว..ทำไมถึงหย่ากันล่ะคะ” พริริสาถาม
ชายคนดังกล่าวได้ยินแล้วก็ทำตาละห้อย แต่แล้วเขาก็ทำตาลุกเหมือนกับโกรธแค้นแล้วตอบด้วยน้ำเสียงดุดันว่า
“ก็เพราะไอ้เครื่อง PPP นี่แหล่ะ มันทำให้ชีวิตของผมพังพินาศ”
พริริสาร้อนวูบเพราะเป็นถึงน้องสาวประธานบริษัทเจ้าของเครื่อง PPP จึงถามต่อ ว่า
“เรื่องมันเป็นยังไงกันคะ?”
“ก็เพราะภรรยาผมจับได้น่ะสิ ว่าผมแอบเอาของ ๆ เธอไปให้คนอื่นเย็ดตอนเธอไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด”
เขานิ่งไปสักพัก แล้วก็เล่าต่อ
“ภรรยาผมเขารับไม่ได้อย่างแรง และรู้สึกเสียหน้ามาก เพราะเขาเป็นถึงผู้จัดการ”
พริริสาทำหน้าเริ่มเข้าใจ แล้วถามว่า “แหมหลงผิดไปแค่ครั้งเดียวน่าจะพูดกันดี ๆ ได้นะคะ”
“ห้าครั้งแล้วครับ ไม่ใช่ครั้งเดียว” เขาตอบ
“อ้าว” พริริสางง
“ฮือ ๆ ๆๆ ถ้าไม่มีไอ้เครื่องบ้านั่น ชีวิตของผมคงไม่เป็นแบบนี้ ฮือ ๆ ๆ”
พริริสาได้ยินดังนั้นแล้วยิ่งเกิดอคติกับเครื่อง PPP ของพี่ชายเธอมากขึ้น
สักพักภรรยาของเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำทำหน้าตาดุใส่สามีและก็สะบัดหน้าหนี
ท่ามกลางสายตาของพริริสาที่สงสารฝ่ายสามีที่หลงผิดไปชั่วขณะ พลางเธอก็คิดในใจ
“ฉันจะต้องหยุดการผลิตเครื่อง PPP นี่ให้ได้ ก่อนที่ประชาชนจะเดือดร้อนมากกว่านี้”
บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่พริริสาทำงานอยู่นั้น ก็มีตำรวจหนุ่มเข้ามาขอตรวจค้นบริษัทของเธอ คามินพี่ชายของเธอนั้นไม่อยู่ เธอจึงต้องออกรับหน้าแทน
“สวัสดีครับ ผมชื่อ โธรัย จะมาขออนุญาตตรวจค้นบริษัทของคุณหน่อยครับ”
“บริษัทของฉันทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอคะ” พริริสากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเต็มใจนัก
“คือ ทางเราได้รับแจ้งมาว่าบริษัทของคุณแอบผลิตอวัยวะเพศเทียม ซึ่งผิดกฎหมายน่ะครับ นี่ครับหมายค้น” โธรัยตอบพลางยื่นหมายค้นให้เธอ
พริริสาหยิบหมายค้นขึ้นมาอ่าน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงกระชากออกไปว่า
“เชิญ”
โธรัยรู้ว่าเธอไม่ค่อยพอใจนัก เขาคิดในใจว่า “ไอ้บริษัทบ้านี่ฉันจะต้องล้มแกให้ได้ ทำให้บ้านเมืองปั่นป่วนไปหมด แล้วแม่สาวพริริสานี่อีกคน ท่าทางหยิ่งผยองนัก สักวันฉันจะต้องทำให้เธอสำนึกในสิ่งที่เธอผลิตให้ได้” คิดเสร็จโธรัยก็สบตาพริริสาด้วยสายตาเอาเรื่อง พริริสาก็จ้องมองโธรัยด้วยความเหม็นหน้าเช่นกัน
“ไอ้หมอนี่ท่าทางยียวนกวนโมโหนัก เป็นตำรวจแล้วทำเบ่ง หึ!” พริริสาคิดในใจ
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่
“พบอะไรไหมผู้หมวด” โธรัยถามลูกน้อง
“ไม่พบครับสารวัตร”
โธรัยพยักหน้าเข้าใจ แล้วหันมาพูดกับพริริสา “เอาล่ะ ผมต้องขอโทษด้วยที่วันนี้มารบกวนคุณ”
“วันหลังไม่ต้องมาบ่อยนะคะ ไม่ยินดีต้อนรับค่ะ” พริริสาทำหน้ายียวนใส่โธรัยบ้าง
โธรัยถึงกับโกรธและหมั่นไส้เธออย่างแรง
“หืมม…เดี๋ยวพ่อก็จับเย็ดซะให้เข็ดซะเลยนี่” โธรัยคิดในใจ จากนั้นก็พาลูกน้องกลับโรงพักอย่างหัวเสีย
==========