Oh! My Angel นางฟ้าอลเวง - ตอนที่ 17 "ทนไม่ได้

“ฮือออ….อ๊าาาา!” ราวกับสว่านที่เจาะลงไปบนเนื้อไม้อ่อนๆ น้ำฝนร้องครางด้วยความกระเส่า เกลียวลิ้นเจ้าปีศาจจังหวะหนึ่งสอดเข้าไปจนสัมผัสกับมดลูก อีกจังหวะชักออกจนเกือบจะหลุดจากร่องเพศ กวาดเอาน้ำเสียวเด็กสาวที่อยู่ภายในให้ไหลตามออกมาด้วย เด็กสาวได้แต่ร้องระงม ระบายความเสียวที่ก่อตัวขึ้นมา “โอยยยย…อาาาาา….อื๊อออออ!” < ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...อ๊าาาา > ร่องเสียวเกร็งตัวสุดกำลัง พยายามจะหนีบสิ่งแปลกปลอมเอาไว้จนแน่น ยิ่งทำให้น้ำฝนไปถึงจุดชวนฝันได้เร็วยิ่งขึ้น เด็กสาวกัดฟันแน่น ไม่ยอมให้เสียงร้องของเธอบ่งบอกเจ้าปีศาจร้ายและเบิร์ดที่นอนอยู่ห่างๆนั้นรู้ ว่าเธอได้ขึ้นสวรรค์ไปเรียบร้อยแล้ว [ จ๊วบบบบ!…จ๊วบบบบ!…จ๊วบบบบ!] เจ้าปีศาจดูดน้ำเสียวน้ำฝนอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับอยู่ในทะเลทรายมานาน

“อาาา…รสชาติของเจ้ามนุษย์คนนี้ เทียบกับนางฟ้าชั้นหางแถวได้เลย…ยอดมาก…” คงเพราะทำดีมาตลอด น้ำฝนจึงมีรสชาติที่ถูกอกถูกใจไม่เว้นแม้แต่กับเจ้าปีศาจ มันแทบจะทนรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “ดีล่ะ! มาดูซิว่าเจ้าจะทำให้ข้าพึงพอใจได้ขนาดไหน!” ระยางจากกลางหลังงอกทะลุเสื้อออกมาอีกสองอัน รวบเอวเด็กสาวยกลอยขึ้นกลางอากาศ “กรี๊ดดดด!~” น้ำฝนยังมีอาการเหนื่อยหอบเพราะสวรรค์เมื่อครู่อยู่เลย แต่เมื่อถูกจับหันหน้ามาหาเจ้าปีศาจร้าย เธอก็แทบจะหมดสติกับภาพที่อยู่ตรงหน้า เค้าโครงของมนุษย์ที่เคยมีหายไปหมด กลายเป็นใบหน้าของอสูรกายที่น่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนัก แต่ความรู้สึกกลัวใบหน้าของปีศาจ ยังไม่มากเท่ากับสิ่งที่เธอเห็นเบื้องล่าง ดุ้นเนื้อปีศาจขนาดมหึมาขยายตัวแทงทะลุกางเกงออกมา ขนาดกางเกงยังทะลุ แล้วร่องเสียวอันบอบบางที่เธอทนุถนอมมาตลอด 12 ปีล่ะ “ไม่นะ…ม่ายยยย!” น้ำฝนร้องลั่น รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากยอมให้เจ้าเสาหินมีชีวิตอันนั้นลอดผ่านร่องเสียวของเธอเข้าไป “อย่า…อย่าทำหนูเลย ไม่เอานะ…อย่าาา” น้ำฝนเอาเท้ายันหน้าขาของเจ้าปีศาจเอาไว้ ไม่ยอมให้มันจับเธอไปนั่งคร่อมทับเจ้าดุ้นเนื้อยักษ์นั่น แต่แรงสู้ของเด็กสาวตัวเล็กๆจะไปต้านตัณหาของปีศาจตนนี้ได้อย่างไรกัน ร่องเสียวของเธอลดระดับลงจนกระทั่งจ่ออยู่กับดุ้นเสียวอันเขื่องนั่นแล้ว…

{“…ข้าแต่เทพแห่งสุริยา เบลินเดลข้ารับใช้แห่งท่าน ขอพลัง…อัญเชิญ 5 ศรเวทย์แห่งแสง เพื่อกำจัดอริร้ายให้พินาศไป…”} เสียงท่องมนต์ดังมาจากเบื้องหลังของน้ำฝน ทันใดนั้นลำแสงสีขาวสว่างจนแสบตาทั้ง 5 เส้นก็พุ่งเข้าใส่เจ้าปีศาจร้ายอย่างแม่นยำ “อ๊ากกกก!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดหลุดออกมาจากปากของเจ้าปีศาจ มันลุกขึ้นยืนโซซัดโซเซ เรี่ยวแรงที่ใช้ตรึงน้ำฝนเอาไว้ก็อ่อนกำลังลง ส่งผลให้เธอหลุดรอดจากพันธนาการนั้นไปจนได้ “น้ำฝน! หนีไปค่ะ…ทางนี้เบลจัดการเอง” นางฟ้าเบลตะโกนให้น้ำฝนหลีกไปให้พ้นทางทั้งๆที่ขาเธอยังสั่นอยู่ ฝ่ายน้ำฝนแม้จะยังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เด็กสาวเจ้าน้ำใจก็รู้ว่าควรต้องทำยังไง รีบลุกขึ้นวิ่งไปหาเบิร์ดที่ยังนอนเจ็บอยู่ “พี่เบิร์ด…เป็นไงมั่งคะ?”

“อูยยยยยย…หึๆๆ…หึ…หึ…ฮ่าๆๆๆ” หลังจากมึนไปได้ครู่ใหญ่ เจ้าปีศาจก็หายเจ็บพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก “ในที่สุดก็ออกมาจนได้นะ ดี!…ข้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาตามหาให้ยุ่งยาก!” พูดจบระยางสองเส้นใหญ่ก็พุ่งตรงเข้าไปหมายจะจับนางฟ้าตัวน้อย แต่เธอก็กระโดดหลบได้ทันท่วงที “แก…เจ้าปีศาจ ทำร้ายคนถึงสองคนแบบนี้ รู้มั๊ยว่ามีโทษยังไง?” เห็นสภาพของเบิร์ดและน้ำฝนแล้ว ความกลัวสถานที่แห่งนี้มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความกล้าในฐานะนางฟ้าตัวน้อยผู้คอยกำหราบปีศาจร้ายเท่านั้น ถอยห่างไปอีก 3 ก้าว นางฟ้าเบลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าคู่ใจ หยิบเอาลูกแก้วสีขาวออกมาอีก 5 เม็ด {“… 5 ศรเวทย์แห่งแสง…”} ลูกแก้วสีขาวที่ลอยอยู่รอบตัวนางฟ้าเบล แปรสภาพไปเป็นลำแสงสีขาวพุ่งตรงเข้าใส่ศัตรู แต่ด้วยระยะห่างที่มากขึ้น แถมอยู่ในสภาพที่พร้อมต่อสู้แล้ว เจ้าปีศาจจึงหลบศรเวทย์ที่ 5 ได้หมด “หึๆๆ รู้สิ! แต่ถ้าข้าได้พลังจากนางฟ้าอย่างเจ้า ก็จะไม่มีใครต่อกรกับข้าได้อีก ฮ่าๆๆ” จากนั้นมันก็พุ่งเข้าใส่นางฟ้าเบล หมายจะจับเอาไว้ให้อยู่มือ อย่าว่าแต่ทำร้ายคนสองคนเลย ก่อนหน้านี้มันก็ทำร้ายคนมาหลายคนแล้ว และถ้าจะทำร้ายนางฟ้าเพิ่มอีกซักคน มันจะเป็นไรไป

< งานหนักซะแล้วสิ... > เป็นเพียงนางฟ้ารุ่นเล็ก แถมยังไม่มีพี่ๆคอยช่วย นางฟ้าเบลเพิ่งจะตระหนักถึงความร้ายกาจของปีศาจยามต้องต่อสู้เพียงลำพัง เธอกระโดดหลบระยางเส้นแล้วเส้นเล่าที่จ้องจะจับตัวเธอให้ได้ หากว่าพลาดแม้แต่ครั้งเดียวก็คงหมดสิทธิ์แก้ตัว ระหว่างที่คิดแผนรับมืออยู่นั้น เด็กสาวไม่ทันระวังระยางที่พุ่งแทงลงพื้นดิน มันแทงทะลุขึ้นมาทางด้านหลังของเธอ แล้วตรงเข้าไปพันกับขานางฟ้าตัวน้อยทันที “ว๊าย!” แรงดึงทำให้เธอเสียหลักล้ม จากนั้นระยางที่เหลือก็พุ่งเข้าไปจับแขนขาของนางฟ้าเบลไม่ให้ดิ้นหนีได้อีก “ฮ่าๆๆ นึกว่าจะแน่…” นางฟ้าเบลถูกระยางดึงให้ลอยตัวอยู่ต่อหน้าเจ้าปีศาจร้าย แขนขาถูกตรึงกางออกไร้หนทางหนี “น้องเบล!” เบิร์ดตะโกนร้องด้วยความตกใจ เมื่อเห็นน้องสาวสุดที่รักเสียท่าเจ้าปีศาจร้าย “อ๊ากกก!~” พยายามจะลุกขึ้น แต่บาดแผลในตัวเขาสาหัสกว่าที่คิด แล้วเขาก็ต้องลงไปนั่งกับพื้นให้น้ำฝนดูแลอาการเช่นเดิม

หากได้ร่วมรักกับนางฟ้าวัยน่ารักอย่างนางฟ้าเบล พลังปีศาจในตัวของมันคงจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลแน่นอน ระยางอีกสองเส้นคืบคลานเข้าหากางเกงของนางฟ้าเบลอย่างชะล่าใจ แต่ยังไม่ทันที่เจ้าปีศาจจะได้เห็นของดี… {“… 5 ศรเวทย์แห่งแสง…”} นางฟ้าเบลอ้าปากออก ปล่อยให้ลูกแก้วแสงที่เธออมไว้ลอยออกมาพร้อมกับท่องคาถาไปด้วย [ตูม!] “อ๊ากกกก!” คราวนี้ลำแสงทั้ง 5 เส้นพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของเจ้าปีศาจในระยะประชิดแบบเต็มๆ มันร้องลั่นโรงงานด้วยความเจ็บปวด ระยางทั้งหมดคลายตัวออก ปล่อยให้นางฟ้าเบลเป็นอิสระ

จังหวะปีศาจกำลังโงนเงน นางฟ้าตัวน้อยตรงเข้ามาดูอาการเบิร์ด “พี่เบิร์ด…รอเดี๋ยวนะคะ” {“…ข้าแต่เทพแห่งสายชล…”} คาถารักษาบาดแผลถูกร่ายออกมา รักษาอาการบาดเจ็บของเบิร์ดจนหายเป็นปลิดทิ้ง เหลือเพียงความเหนื่อยล้าที่เกิดจากการใช้แรงต่อสู้เมื่อครู่เท่านั้น “พี่เบิร์ดกับน้ำฝนรีบหนีไปก่อน ทางนี้เดี๋ยวหนูจัดการเองค่ะ” นางฟ้าเบลสั่งการพี่ชายของเธอ “ไม่ได้นะ…พี่หายดีแล้ว พี่จะช่วย” เบิร์ดลุกขึ้นยืน กระตือรือล้นที่จะช่วยน้องสาวปราบปีศาจที่อยู่ตรงหน้า “ไม่ได้ค่ะ…เจ้านี่มันปีศาจ พี่เบิร์ดเป็นมนุษย์ สู้มันไม่ได้หรอก พาน้ำฝนหนีไปเถอะค่ะ…เร็วเข้า!” เมื่อครู่ก็โดนเจ้าปีศาจสั่งสอนไปชุดใหญ่ หากไม่คิดจะจำเลยมันก็กระไรอยู่ เบิร์ดเองก็ตระหนักถึงความอ่อนแอของตน แต่จะให้ทนดูน้องสาวสุดที่รักสู้กับปีศาจเพียงลำพังเห็นทีจะรับไม่ได้ “ไปสิคะ!!! พาน้ำฝนหนีไป…” จะปล่อยให้พี่ชายที่เธอรักต้องมาตกที่นั่งลำบากเพราะเรื่องของสวรรค์กับนรก นางฟ้าคนเก่งก็ไม่ยอมเหมือนกัน เธอตะคอกใส่เบิร์ดทำเอาพี่ชายสะดุ้ง เพราะไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากปากนางฟ้าเบลมาก่อน

ห่วงนางฟ้าเบลก็ห่วง ห่วงน้ำฝนก็ห่วง แต่ในช่วงเวลานี้คงต้องห่วงน้ำฝนเอาไว้ก่อน เบิร์ดมองหน้านางฟ้าเบลด้วยความเป็นกังวลสุดจะบรรยาย “ระวังตัวนะ…น้องเบล” แววตาของเขาก็แสดงความจริงใจและจริงจังกับคำพูดนั้นด้วย “ค่ะ…” นางฟ้าเบลสบตาเบิร์ดอีกชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าแห่งความห่วงหาอาทรที่พี่ชายสื่อมาถึงนั้น เป็นกำลังใจให้เธอต้องเอาชนะเจ้าปีศาจร้ายตัวนี้ให้ได้ นางฟ้าคนเก่งละจากเบิร์ด หันหลังมองไปยังเป้าหมายที่เธอต้องจัดการ จากนั้นก็เดินตรงเข้าไปหามันพร้อมลูกแก้วแสงที่อยู่ในมือ “น้ำฝน..ไปเร็ว!” เบิร์ดจับมือน้ำฝนพยุงให้ลุกขึ้น หากเป็นสถานการณ์ปกติ การได้จับมือของน้ำฝนถือเป็นความประทับใจที่คงจะจำไปมิรู้ลืม แต่เมื่อตกอยู่ในสภาพแบบนี้เบิร์ดแทบไม่ได้สนใจสัมผัสที่ชวนฝันนั้นเลย “พี่เบิร์ด…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?” น้ำฝนตั้งสติได้ ก็หาโอกาสไถ่ถามทันที เธอมีเรื่องสงสัยเป็นภูเขาเลากาไปหมด นึกในใจว่าวิ่งไปถามไปคงไม่มีปัญหา “เรื่องมันยาวมากเลย ตอนนี้เรารีบไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่า” เบิร์ดพูดไปวิ่งไป ไม่กล้ามองหันหลังเพราะกลัวจะทนเห็นภาพน้องสาวสุดที่รักเผชิญหน้าเจ้าปีศาจร้ายเพียงลำพังไม่ได้ “แฮก…แฮก…แฮก!” น้ำฝนที่ฝีเท้าช้ากว่าเบิร์ดเริ่มออกอาการเหนื่อยหอบหลังจากวิ่งพ้นเขตโรงงานมาได้ไม่ไกล แต่ยังอยู่ในซอยนั้นอยู่ “โอ๊ะ!” เด็กสาวสะดุดอะไรบางอย่างที่ตกอยู่ข้างทาง “น้ำฝน…เป็นอะไรรึเปล่า?” เบิร์ดหันมาถาม “อูย….เจ็บค่ะ” หกล้มเข่ากระแทกพื้น เลือดซึมเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เวลาจะมาเป็นห่วงเป็นใยกัน เบิร์ดช้อนข้อพับขาน้ำฝนและแผ่นหลังกะจะอุ้มเธอวิ่งต่อ แต่เจ้าสิ่งที่ทำให้น้ำฝนสะดุดล้มนั้น ทำเอาเบิร์ดตาลุกวาว “ไอ้นี่มัน…” รองเท้าสานสีขาว มีขนนกประดับโดยรอบ แค่เห็นครั้งแรกก็จำได้ติดตา รองเท้าที่นางฟ้าเบลตามหา ที่แท้มาตกอยู่ที่นี่เอง < อีกข้าง...อยู่ที่บ้านนี่หว่า > เบิร์ดหันซ้ายหันขวา คิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนจะตัดสินใจเก็บทั้งรองเท้าข้างนั้นและก็อุ้มน้ำฝนวิ่ง พาเด็กสาวเจ้าน้ำใจกลับไปส่งบ้าน

{“… 8 ศรเวทย์แห่งแสง…”} ลำแสงสีขาว 8 เส้นพุ่งไปไม่ตรงตำแหน่งที่นางฟ้าเบลต้องการ ชนผนังโรงงานบ้าง พุ่งลงพื้นบ้าง มั่วทิศทางไปหมด < ใช้มากกว่า 5 ไม่ได้จริงๆแฮะ > นางฟ้าตัวน้อยบ่นในใจ เธอเพิ่งจะเริ่มฝึกหัดใช้คาถาโจมตียังไม่คล่องเท่าไหร่ ก็ต้องมาเจอกับของจริงเข้าซะแล้ว ดูท่าทางแค่คาถานี้คงจะใช้ปราบเจ้าปีศาจร้ายตัวนี้ไม่ได้แน่ๆ [แควก!] ระยางของเจ้าปีศาจพุ่งเฉียดตัวนางฟ้าเบลไปเพียงเล็กน้อย จึงเอาไปได้เพียงเศษผ้าจากเสื้อของเธอ เจ้าปีศาจฟื้นตัวด้วยอารมณ์โกรธสุดขีด พุ่งเข้าหานางฟ้าเบลด้วยความเร็วสูง “หา!~…ว๊าย!” นางฟ้าเบลไม่ทันตั้งตัว ถึงจะเบี่ยงหลบไปแต่ก็กระแทกกับเศษหินล้มลง ระยางเจ้าปีศาจตามาราวีไม่เลิก ฉวยจังหวะที่นางฟ้าเบลฟื้นตัวไม่ทัน สอดเข้าไปในเสื้อแล้วฉีกมันออกจนขาดกระจุย เผยให้เจ้าปีศาจเห็นเนินอกเพิ่งตั้งเต้าของนางฟ้าแบบเต็มๆตา ยิ่งเพิ่มตัณหาของมันเข้าไปใหญ่ ระยางอีกสองเส้นจะจัดการกับกางเกงบ้างแต่นางฟ้าเบลฟื้นตัวแล้วและหนีเอาตัวรอดได้ทัน ณ ตอนนี้จึงดูเหมือนเจ้าปีศาจร้ายกำลังเล่นสนุกกับนางฟ้าเบล ค่อยๆเปลื้องผ้าของเธอออกทีละชิ้น ทรมานนางฟ้าตัวน้อยให้ต้องหนีหัวซุกหัวซุนด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่านั่น [ แควก!] ไม่ช้ากางเกงขาสั้นที่เบิร์ดซื้อให้ก็ถูกเจ้าปีศาจฉีกทิ้งอย่างไม่ใยดี เหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋วเอาไว้ให้นางฟ้าใส่กันโป๊เท่านั้น “”ว่าไง…ไม่สู้แล้วรึ?” เจ้าปีศาจต้อนนางฟ้าเบลจนมาเข้ามุม หมดทางหนีไปไหนพ้น ซ้ายก็ไม่ได้ ขวาก็ไม่ได้ < หน่อยแน่...ถ้ารองเท้ายังอยู่ ก็คงจะดีหรอก > นางฟ้าเบลบ่นถึงของคู่ใจที่เธอทำหายไป <ไม่สิ...จะมามัวคิดถึงอะไรตอนนี้ ยังไงๆเราก็คงไม่ได้... > “น้องเบล!” กำลังจะถอดใจอยู่แล้ว เบิร์ดก็ตะโกนแทรกเข้ามา นางฟ้าเบลและเจ้าปีศาจหันไปหาที่มาของเสียง เบิร์ดวิ่งกลับมาเพียงลำพัง พร้อมกับรองเท้าคู่ใจของนางฟ้าเบลครบทั้งสองข้าง “พี่เบิร์ด! อย่าเข้ามา!”

สิ้นเสียงเตือนของนางฟ้าเบล ระยางที่ยังว่างอยู่สองอันพุ่งเข้าหาเบิร์ดฟาดเข้ากลางลำตัว “อ๊ากกก!” เบิร์ดล้มลงกับพื้นทันที แต่ดูเหมือนยังไม่สาแก่ใจเจ้าปีศาจร้าย ระยาง 4 เส้นตรึงเบิร์ดให้นอนคว่ำหน้าทิ่มพื้น ระยางเส้นเล็กๆอีกเส้น ฟาดใส่หลังเบิร์ดราวกับถูกเฆี่ยนด้วยแส้ “โอ้ย!~อ๊าก!” เสียงเบิร์ดร้องระงมทำเอาหัวใจของนางฟ้าเบลแทบจะสลาย “หยุดนะ! อย่าทำเค้า…อย่า!” นางฟ้าตัวน้อยน้ำตานองหน้า ร้องขอความเมตตาจากเจ้าปีศาจร้าย พร้อมกับตรงเข้าไปดูอาการของเบิร์ด “ปล่อยพี่เบิร์ดนะ…อย่าทำอะไรเค้าอีกเลย หนูขอร้องล่ะ…ฮือๆๆ” นางฟ้าเบลทนเห็นภาพพี่ชายที่เธอรักถูกทำร้ายต่อหน้าไม่ได้ “โฮ่… นางฟ้าผู้สูงศักดิ์แห่งสรวงสวรรค์ ทนเห็นมนุษย์ถูกรังแกไม่ได้ ถึงกับออกปากขอร้องปีศาจอย่างข้าเชียวรึ…ฮ่าๆๆๆๆ” เจ้าปีศาจชั่วหัวเราะด้วยความสะใจ ความรู้สึกที่นางฟ้าเบลมีต่อเบิร์ด ไฉนเลยที่ปีศาจชั้นต่ำอย่างมันจะเข้าใจได้ “อ๊าก…อุ๊บ!” เจ้าปีศาจไม่สนใจฟัง เฆี่ยนตีเบิร์ดอย่างเมามัน “หยุดนะ…หยุด …อย่าทำพี่เบิร์ดนะ อย่าาาา” ห้ามเท่าไหร่เจ้าปีศาจก็ไม่สนใจจะฟัง นางฟ้าเบลไม่เหลือทางเลือกอื่นไว้ต่อรองแล้ว “หนูยอมแล้ว…อย่าทำพี่เบิร์ดอีกเลยนะคะ ปล่อยพี่เบิร์ดไปเถอะ…ฮือๆๆ” ข้อเสนอชิ้นใหม่นี้หยุดการกระทำของเจ้าปีศาจร้ายได้ชะงัดนัก มันแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย “เจ้าว่าไงนะ?” ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “ฮือๆ หนูยอมแล้ว…หนูยอมทำทุกอย่าง ขออย่างเดียว อย่าตีพี่เบิร์ดอีกเลยนะคะ…ฮือๆๆ” นางฟ้าเบลทวนประโยคเดิมให้เจ้าปีศาจได้ฟังจนแจ่มชัด “ฮ่าๆๆๆๆ ดี! ข้อเสนอน่าสนใจนี่นา ถ้างั้น…” ดุ้นเนื้อของเจ้าปีศาจโผล่ออกมาทักทายนางฟ้าตัวน้อยที่ยืนอยู่เบื้องหน้า “เลียซะให้สะอาด…ให้ข้าพอใจ แล้วข้าถึงจะปล่อยเจ้ามนุษย์คนนี้ไป”

“อย่านะ…น้องเบล อย่าทำ ไม่ต้องห่วงพี่…อย่าาาา” ตั้งใจว่าจะเข้มแข็ง จะไม่ทำอะไรให้นางฟ้าเบลต้องเสื่อมเสียอีก แต่เบื้องหน้าของเบิร์ด นางฟ้าเบลกำลังจะเลียของลับของเจ้าปีศาจโดยที่เบิร์ดช่วยเหลืออะไรไม่ได้ ยิ่งตอกย้ำความอ่อนแอในตัวเขายิ่งนัก [ แผลบ! ] อ้าปากออกกว้าง ยื่นลิ้นสีชมพูอ่อนๆนั้นออกมาสัมผัสกับแท่งเนื้อที่แข็งโด่รอการปรนนิบัติ เลียจากโคนขึ้นไปจนถึงยอด แม้จะเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ แม้จะเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะทำ แต่เพื่อช่วยเบิร์ดแล้ว ต่อให้ต้องทำมากกว่านี้ นางฟ้าเบลก็ยอมได้ [ แผลบ! ] “อาาาา…ดีมาก ฮ่าๆๆ ลิ้นของนางฟ้านี่…สุดยอดจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ” เจ้าปีศาจหัวเราะด้วยความสะใจ ที่ทำให้นางฟ้าผู้เลอค่าตกอยู่ใต้อาณัติของมันได้ มันจ้องมองนางฟ้าตัวน้อยเลียดุ้นเนื้อของมันอย่างตั้งอกตั้งใจ สัมผัสของลิ้นที่ชวนฝันนั้นทำเอาเจ้าปีศาจออกอาการเสียวจนทนไม่ไหว “อ้าปาก!” มันยื่นดุ้นเนื้อยัดเข้าปากนางฟ้าเบลจากนั้นก็รูดเข้ารูดออกอย่างได้อารมณ์ ดุ้นเนื้อที่ใหญ่โตคับแน่นปากของนางฟ้าเบลแทงลึกเข้าจนถึงคอหอย บวกกับกลิ่นและรสชาติของเจ้าปีศาจชั้นสวะ ยิ่งทำให้นางฟ้าเบลขยะแขยงจนอยากจะอ๊วก แต่ถ้าหากทำเช่นนั้นแล้วเจ้าปีศาจไม่พอใจหันไปเฆี่ยนตีเบิร์ดอีกนางฟ้าเบลคงทนไม่ได้ เธอจึงได้แต่นั่งนิ่งเฉย ปล่อยให้ดุ้นเสียวปีศาจกระทุ้งช่องปากของเธออย่างเมามัน “ฮ่าห์…ฮ่าห์…ฮ่าห์…” เสียงเจ้าปีศาจครางลั่น สะใจกับการกระทำของมัน เมื่อโค้งสุดท้ายใกล้เข้ามา ระยางทั้งหลายรวมตัวกันโอบล้อมหัวของนางฟ้าตัวน้อยเอาไว้ ไม่ให้เธอขยับหนีสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ดุ้นเนื้อขนาดยักษ์เร่งจังหวะการซอยเข้าออกให้เร็วและแรงยิ่งขึ้น น้ำลายของนางฟ้าเบลแตกเป็นฟองอาบดุ้นเนื้อปีศาจให้มันวาว “โอวววววว…” ที่สุดเมื่อจุดสุดยอดมาถึง มันก็พ่นน้ำกามของปีศาจใส่เข้าปากนางฟ้าเบลระลอกใหญ่ “อาาาา…อาาาา…อาาาาา” เมื่อไม่ยอมกลืนลงไป น้ำกามของมันจึงแตกทะลักออกมาทางปาก ต่อหน้าต่อตาเบิร์ดที่เอาแต่ส่งเสียงร้องให้เจ้าปีศาจหยุดการกระทำอันชั่วร้ายของมัน

ยิ่งเห็นนางฟ้าเบลหลับตาหยีด้วยความขยะแขยงยิ่งทำให้มันเงี่ยนยิ่งขึ้น “กลืนลงไปให้หมด” นางฟ้าเบลข่มตาหลับแน่น พยายามจะเพิกเฉยต่อรสชาติชวนอ๊วกนั้นกลืนของเหลวขาวข้นจากเจ้าปีศาจร้ายลงคอของเธอไปเรื่อยๆ มันทั้งเค็มทั้งขม ต่างจากนมที่เธอเคยกินเป็นประจำ แต่หากช่วยเบิร์ดได้ล่ะก็ ต่อให้มีมากกว่านี้นางฟ้าเบก็จะทนกินจนหมด นางฟ้าคนเก่งเอาลิ้นกวาดน้ำเสียวที่ยังค้างเหลืออยู่ในช่องปากของเธอ กลืนตามลงไปเป็นชุดสุดท้าย จนกระทั่งไม่เหลือไว้ในปากให้รู้สึกขยะแขยงอีก “หนูทำตามที่บอกแล้ว…ปล่อยพี่เบิร์ดไปเถอะนะคะ” นางฟ้าเบลต้องการแค่อิสระของเบิร์ดเท่านั้น “หึๆๆ ข้ายังไม่ได้บอกว่าพอใจซักหน่อย…” ระยางเส้นหนึ่งเลื้อยโอบเอวบางๆของนางฟ้าเบล ก่อนจะมุดเข้าไปในกางเกงในสีขาวบริสุทธิ์ บ่งบอกความต้องการครั้งใหม่ให้นางฟ้าตัวน้อยรู้เป็นนัยๆ “อุ๊บ!” ระยางจอมซนนั้นสัมผัสโดนติ่งเสียวนางฟ้าให้เธอสะดุ้ง นางฟ้าเบลพยายามจะจับเจ้าสิ่งแปลกปลอมออกจากของรักของหวงของเธอ “ยืนเฉยๆ!” เจ้าปีศาจคำรามใส่นางฟ้าเบล จากนั้นมันก็เอาระยางถูร่องเสียวของนางฟ้าเบลโดยที่เธอได้แต่ยืนเฉยตามคำสั่ง “อ่ะ…อือ… อาาาา” แม้จะรู้ว่าเบื้องตนคือปีศาจร้ายที่หมายจะเอาชีวิตเบิร์ด แต่เมื่อถูกมันหยอกล้อกับปมเสียวของเธอแบบนี้ นางฟ้าเบลก็จำต้องร้องครางออกมาเพื่อระบายความเสียวที่เกิดขึ้น “ไอ้บ้า!…หยุดเดี๋ยวนี้นะว้อย” เห็นน้องสาวที่เขาหวงแหนถูกรังแกแบบนั้น เบิร์ดทนนิ่งเฉยไม่ไหว ร้องด่าออกไปโดนไม่สนสภาพของตัวเอง แต่แทนที่เจ้าปีศาจจะตอบสนอง มันกลับยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นราวกับจะแกล้งเบิร์ด “อ๊าาาาา…ฮืออออ…อูยยยย” ระยางที่ยังว่างอยู่ จับนางฟ้าตัวน้อยกดลงกับพื้นในสภาพเดียวกับเบิร์ด จะต่างกันก็แค่ก้นขาวๆของเธอ ที่ถูกจับแหงนขึ้นรับแสงแดดยามบ่ายเท่านั้น กางเกงในที่ถูกรูดลงเปิดโอกาสให้ทั้งเจ้าปีศาจและเบิร์ดเห็นร่องเสียวที่ฉ่ำเยิ้มของนางฟ้าเบล หลังจากที่ถูกเล้าโลมจนได้ที่แล้ว ประกายของน้ำเสียวสวรรค์กระทบแสงแดด ส่องเป็นประกายชวนให้หลงใหล เจ้าปีศาจไม่รอช้า นำดุ้นเนื้อของมันตรงเข้ามาจ่อหน้าร่องเสียวเล็กๆของนางฟ้าเบล “อย่านะโว้ย! อย่า…” “ฮึ!~….อ๊าาาาาา” นางฟ้าเบลร้องลั่น แม้จะมีน้ำเสียวบริเวณนั้นคอยช่วย แต่เมื่อไม่เคยเจอท่อนเสียวที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แค่ส่วนหัวของมันก็ทำให้นางฟ้าเบลร้องด้วยความเจ็บปวดแล้ว “ฮือ…ฮือ….พี่เบิร์ด…” สองพี่น้องได้แต่มองหน้ากันและกัน ต่างคนต่างเป็นห่วงอีกฝ่ายโดยไม่สนความเจ็บปวดที่ตนได้รับ หวังเพียงให้คนรักปลอดภัยเท่านั้นพอ “พี่เบิร์ด…อ๊าาาาาาา! ฮือ…ฮือ…ฮือ…” บ่อน้ำตาแตกไหลอาบพวงแก้มนางฟ้าเบล เบิร์ดสงสารน้องสาวสุดที่รักสุดใจแต่เมื่อทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เขาจึงต้องเบือนหน้าหนีความเป็นจริงที่เกิดขึ้น “ฮือ…ฮือ…โอ้ยยยยย!” ร่องเสียวถูกล่วงล้ำเกินกว่าที่จะทานทนได้ มันจึงฉีกขาดและมีเลือดไหลซึมออกมา ส่งผลให้นางฟ้าเบลร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด

“ฮ่าๆๆ มาแล้ว…มาแล้ว…มาแล้ว!” เจ้าปีศาจรับรู้ได้ถึงพลังที่หลั่งไหลเข้ามาในตัว ท่อนเสียวของปีศาจมีอำนาจดูดพลังของนางฟ้าได้ หากเกิดการสมสู่กัน นางฟ้าเบลเองก็เข้าใจเรื่องนี้ดี(แต่เพิ่งจะรู้ความหมายของการสมสู่ก็หลังจากเสียสาวให้เบิร์ดแล้วนั่นเอง) พลังกายที่ค่อยๆไหลออกจากตัวเธอบ่งบอกว่าเวลาของเธอเหลือไม่มากแล้ว “พี่…เบิร์ด…” นางฟ้าเบลร้องเรียกพี่ชายสุดสวาทของเธอให้หันมามอง “หนู…ดีใจมากที่ได้รู้จัก…กับ…พี่เบิร์ด…ฮือ…ฮือ…” พูดไปพลางข่มความเจ็บที่เกิดขึ้นไปพลาง “น้องเบล?” เบิร์ดนึกแปลกใจที่อยู่ๆนางฟ้าเบลก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา “ขอให้พี่เบิร์ด…มีความสุขมากๆ…นะ…คะ” ลมหายใจของนางฟ้าตัวน้อยอ่อนแรงลงเรื่อยๆ “ไม่นะ…น้องเบล อย่าพูดแบบนี้” นางฟ้าเบลกลั้นใจเอ่ยคำพูดที่อยากจะบอกเบิร์ดเป็นครั้งสุดท้าย “หนู…รัก…พี่…เบิร์ด…” สติของเด็กสาวค่อยๆเลือนลางลงจนไม่มีแรงที่จะพูดต่อ “ไม่นะ…น้องเบล อดทนไว้…. น้องเบล…น้องเบลลลลลล!”