Home Alone โดดเดี่ยวผู้น่าฟัด - ตอนที่ 5 "ขวัญใจหมู่บ้าน"

ณ หมู่บ้านเปิดใหม่แห่งหนึ่งในจังหวัดปธุมธานี เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกทิ้งให้เฝ้าบ้านอยู่คนเดียว ซึ่งก็เป็นธรรมดาของครอบครัวนี้ ที่แม่ของเธอมักจะต้องออกทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงเธอเพียงลำพัง “เฮ้อ! น่าเบื่อจังเลย” ป่าน…เด็กสาววัย 14 ถอนหายใจด้วยความเซ็ง ต้องอยู่บ้านทั้งวัน ไม่ได้ออกไปไหนเลย มันก็น่าให้เบื่ออยู่หรอก “โทรคุยกะยัยนัทดีก่า” เด็กสาวลุกจากโซฟา คว้าโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิทคุยแก้เซ็ง โดยไม่รู้เลยว่าชะตาชีวิตของเธอจะเปลี่ยนแปลงไปยังไง…

ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเปิดประตูบ้านของป่านเข้ามาอย่างไม่เร่งร้อน คว้าผ้าชุบยาสลบที่เตรียมไว้ โปะใส่ป่านไม่ทันให้เธอได้ร้องโวยวาย “อื๊อ……” ไม่นานนักเด็กสาวผู้อ่อนต่อโลกก็หลับสนิทไปอย่างง่ายดาย “เฮ้อ! คิดมุขไม่ทันโว้ย! เอาโปะยาสลบตรงๆแบบนี้แหละ…ง่ายดี” ชายแปลกหน้าบ่นขึ้นมาลอยๆ พลางประคองเด็กสาวลงนอนกับโซฟา จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ที่เขาพกพามาด้วย ออกมาเตรียมไว้ มันคือเข็มฉีดยาที่มีน้ำยาสีชมพูอ่อนๆบรรจุอยู่เต็มหลอด “ฉีดก้นก็แล้วกันนะน้องป่าน..ฮึๆๆ” พูดจบเขาก็จับเธอถอดกางเกงขายาวสีขาวออกอย่างสบายอารมณ์ กางเกงในสีเดียวกับกางเกงขายาวนั้นก็ถูกดึงลงไปถึงหัวเข่า แก้มก้นขาวๆที่ซ่อนอยู่ภายใน จึงปรากฏออกมาอวดโฉมของมันให้ชายแปลกหน้าพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขาวางมือลงสัมผัสความนิ่มนวลของมัน เค้นคลึงบีบขยำ กระทั่งตีเล่นจนแก้นที่เคยขาวนวลชวนมองเริ่มมีสีแดงเรื่อ และเมื่อสนุกกับก้นของเด็กสาวจนพอใจแล้ว เขาก็จับเธอโก่งตูดขึ้น ด้วยมุมมองเช่นนี้ร่องเสียววัยสิบสี่ของเด็กสาวก็ปรากฏขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ไรขนอ่อนๆเหนือเนินเพศบ่งบอกพัฒนาการตามวัยที่เหมาะสม กลีบเสียวเผยอออกเล็กน้อย ปล่อยให้น้ำเสียวใสๆไหลซึมออกมายั่วยวนชายแปลกหน้าให้หลงไหลกับความงดงามของมัน แต่เขามีเรื่องอื่นต้องทำก่อน เข็มฉีดยาที่เตรียมมาปักลงบนสะโพกของเด็กสาวอย่างรู้ตำแหน่ง น้ำยาสีชมพูอ่อนๆค่อยเคลื่อนตัวจากในหลอด เข้าไปในสะโพกของเด็กสาวจนกระทั่งหมดหลอด “หึๆๆ หลับฝันดีนะน้องป่าน เพราะนี่อาจเป็นฝันดีครั้งสุดท้ายที่น้องจะได้ฝันแล้วก็ได้…” พูดเสร็จ ชายหนุ่มก็ละจากป่านไป ปล่อยให้เธอนอนโก่งตูดโชว์ร่องเสียวบนโซฟากลางห้องนั่งเล่นอยู่อย่างนั้น…

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ป่านก็เริ่มรู้สึกตัว เธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกอึดอัด เพราะนอนโก่งตูดมาเป็นเวลานาน เธอพยายามจะลุกขึ้นเปลี่ยนท่านั่ง แต่ก็พบว่าทำไม่ได้ < เอ๊ะ!ทำไม...ทำไมเราขยับตัวไม่ได้ล่ะ? > ป่านเริ่มเป็นกังวลมากขึ้น จะทำอะไรก็ไม่ได้ซักอย่างเดียว จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังแว่วมาให้เธอได้ยิน “ตื่นแล้วรึ…เอ้า!นั่งสิ” สิ้นเสียงนั้นจู่ๆร่างกายของป่านก็ขยับได้อย่างน่าประหลาด เธอขยับตัวนั่งลงกับโซฟาแล้วก็แข็งทื่ออยู่อย่างนั้น แต่อย่างน้อยเธอก็มองเห็นคนที่อยู่เบื้องหน้าแล้ว ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน นั่งอยู่ต่อหน้าเธอ ภายในบ้านที่ควรจะมีเธอนั่งอยู่คนเดียว อยากจะขยับตัวหนี แต่ก็ทำได้แค่คิด “น้องป่าน…ไหนยิ้มซิ ขอน้าถ่ายรูปหน่อย” เด็กสาวกลัวจนลนลาน แต่พอได้ยินคำพูดของชายแปลกหน้า เธอก็ยิ้มให้กล้องที่เขาถืออยู่อย่างว่าง่าย [แชะ! แชะ!] ชายหนุ่มวางกล้องไว้กับพื้น ณ ตอนนั้นป่านจึงได้สังเกตว่า นอกจากกล้องในมือของชายหนุ่มแล้ว ก็ยังมีกล้องวีดีโออีกสองตัวหันหน้ากล้องมาทางเธออีกด้วย < นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ...ทำไมเราถึง... > “น้องป่านคงสงสัยสินะ ว่าเกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มเอ่ยปากออกมาราวกับรู้ความคิดของเธอ “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ตอนนี้น้องป่านควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มลุกจากที่นั่งเดินไปยังป่าน จากนั้นก็เอามือลูบแก้มของเธอประหนึ่งจะปลอบขวัญ แต่กลับจะยิ่งทำให้เธอกลัวมากขึ้น “แต่ไม่ต้องห่วงนะ เพราะต่อจากนี้ไป น้าจะเป็นคนดูแลน้องป่านเอง…ดีมั๊ย? หึๆๆ” < ไม่นะ...ไม่เอา...ใครก็ได้...ช่วยป่านที ฮือๆๆ > เด็กสาวพยายามจะกรีดเสียงร้อง แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์ น้ำตาที่อยากจะไหลมันก็ไม่มีออกมาให้เห็นซักหยด

“อืม…เริ่มจากอะไรก่อนดี…” ชายโรคจิตทำเป็นทำท่าคิด ความจริงเขามีแผนเอาไว้ในใจแต่แรกแล้ว “อ่อ..เริ่มจากเสื้อผ้าก่อนดีกว่า…” ชายหนุ่มลงไปนั่งกับเก้าอี้ตามเดิม “ปกติอยู่บ้านน้องป่านใส่ชุดชั้นในรึเปล่า?” คำถามของชายแปลกหน้า ต่อให้ถามเด็กสาวคนไหนก็คงไม่มีใครยอมตอบ “ใส่ค่ะ” < ว๊าย! > น่าประหลาดที่ก่อนหน้านี้เธอพยายามพูดแทบตายแต่ปากของเธอก็ไม่ขยับเลย แต่พอชายแปลกหน้าถามเธอกลับตอบเขาได้อย่างหน้าตาเฉย “อืม…ต่อจากนี้ไปเวลาอยู่บ้าน ห้ามน้องป่านใส่ชุดชั้นในเด็ดขาด กางเกงในด้วย เข้าใจมั๊ย?” < ไม่เข้าใจ! ทำไมหนูจะต้องทำอะไรบ้าๆแบบนั้นด้วย! > “เข้าใจค่ะ” นอกจากปากของเธอพูดตรงข้ามกับความจริงที่เธออยากบอกแล้ว ร่างกายของเธอก็ดูจะเชื่อฟังคำสั่งของชายแปลกหน้าเข้าจริงๆ ป่านค่อยๆถอดเสื้อกล้ามสีเทาออกวางไว้ข้างๆตัว ก่อนจะปลดตะขอชั้นในถอดเอาเสื้อในของเธอออกจากร่างกาย “เดี๋ยว!” ป่านกำลังจะใส่เสื้อกล้ามกลับเข้าที่ แต่ก็ถูกชายหนุ่มสั่งห้ามเอาไว้ก่อน “เอามือวางไว้ข้างตัว…ยิ้มหน่อย…” ชายหนุ่มถือกล้องเล็งมาที่เนินอกวัยแรกสาวของป่าน มันแตกเนินนูนขึ้นมามากพอสมควรทีเดียว แม้จะไม่ใหญ่มากเหมือนเพื่อนๆบางคน แต่ป่านก็ภูมิใจกับหน้าอกของเธอ [แชะ!แชะ!แชะ!] “ดีมาก…” บัดนี้หน้าอกน้อยๆอันแสนภาคภูมิใจได้ถูกชายแปลกหน้าถ่ายเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกเรียบร้อยแล้ว เสียงกดชัดเตอร์แต่ละครั้ง เป็นเหมือนกับสายตาเป็นพันๆหมื่นๆที่จ้องมองเธออยู่ ป่านได้แต่อายจนหน้าแดงแต่ก็ต้องยิ้มสู้กล้องเพราะถูกสั่งเอาไว้เช่นนั้น < ไม่เอาแล้ว!...ใครก็ได้ ช่วยป่านที...ฮือๆๆ > “เอ้า! ถอดกางเกงในออกได้แล้ว” ชายหนุ่มให้สัญญาณอนุญาติเด็กสาวให้ถอดกางเกงใน ป่านก้มลงเพื่อจะจับกางเกงก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่ามันได้ถูกถอดลงไปถึงหัวเข่าแล้ว < ว๊าย! งั้นเมื่อกี้ที่ถูกถ่ายรูปไปก็... > สมองของป่านก็คิดไป ส่วนมือของเธอก็รูดกางเกงสีขาวออกพร้อมๆกับกางเกงใน แยกกางเกงในออกเหลือเพียงกางเกงขายาวเอาไว้ “เดี๋ยว!” เสียงห้ามของชายโรคจิตดังขึ้นอีกครั้ง ป่านเริ่มเกลียดเสียงนี้ขึ้นมาซะแล้ว “วางกางเกงเอาไว้ก่อน…ขอน้าถ่ายรูปอีกหน่อยก่อนนะน้องป่าน” “ค่ะ” ป่านได้แต่ตอบรับความประสงค์ของชายแปลกหน้า โดยไม่มีทางที่จะปฏิเสธเขาได้เลย เธอยืนฉีกยิ้มหวานๆที่ใช้มัดใจเพื่อนชายทั้งหลายมาแล้วใส่กล้องของชายโรคจิตในสภาพเปลือยเปล่าทั้งตัว จะมีก็แต่ยางอายของเธอเท่านั้นที่ไม่ได้ถูกถอดทิ้งไปด้วย ใบหน้าของป่านในตอนนี้จึงแดงซ่านไปด้วยความอับอายสุดจะบรรยายได้ เมื่อเห็นกล้องของชายหนุ่มเก็บรายละเอียดเรือนร่างของเธอในมุมมองต่างๆ โดยเฉพาะเวลาที่มันมาจ่ออยู่ตรงหน้าร่องเสียวของเธอ [แชะ!แชะ!แชะ!] แสงแดดยามสายๆที่ทำมุมสาดเข้ามาตกกระทบร่างกายเธอพอดิบพอดี ทำให้ป่านในตอนนี้ดูเหมือนนางเอกAVญี่ปุ่น ที่ยืนโชว์สัดส่วนอันแสนภาคภูมิใจของเธอให้คนทั่วโลกได้รับรู้

“ดีมาก…น้องป่าน หุ่นดีหน้าตาดีแบบนี้ ไม่เอาไปโชว์ใครก็เสียของแย่สิ จริงมั๊ย?” ชายหนุ่มถามป่านอย่างอารมณ์ดี “จริงค่ะ” ป่านตอบรับด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “หึๆๆ งั้น…วันนี้น้าจะพาป่านออกไปโชว์ตัวให้คนแถวๆนี้เค้ารู้จักป่านกันให้หมดเลยดีมั๊ย?” < หา!...ไม่เอานะคะน้า อย่าทำกับป่านแบบนี้ > “ดีค่ะ” ชายโรคจิตลูบหัวป่านเล่นอย่างเอ็นดู “ใช่แล้ว…ดีแน่ๆ หึๆๆ”

“งั้น..เริ่มที่บ้านตรงข้ามก็แล้วกันนะ มีผู้ชายคนนึงกำลังล้างรถอยู่พอดีเลย เห็นมั๊ย?” คำถามของชายหนุ่มทำให้ป่านมีโอกาสหันไปมอง แล้วก็พบว่าเป็นความจริง “เห็นค่ะ” ชายวัย30 ต้นๆ กำลังยืนล้างรถอยู่ในบ้านของเขา ตรงข้ามกับบ้านของป่านพอดี “เค้าเป็นใครเหรอ…ป่านรู้จักเค้ามั๊ย?” ชายโรคจิตถามข้อมูลกับป่าน “ไม่รู้จักค่ะ เค้าเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่เมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เอง” ป่านตอบตรงคำถาม “อืม…ดี น่าสนใจ หึๆๆ” ชายโรคจิตเห็นช่องทางที่จะแกล้งเด็กสาวให้ได้อับอายอีกครั้ง “เอาล่ะ…ใส่เสื้อผ้าได้แล้ว” ได้ยินคำสั่งนี้ป่านดีใจราวกับได้ขึ้นสวรรค์ทีเดียว แต่เธอก็ไม่รีบร้อนใส่ ค่อยบรรจงใส่เสื้อและกางเกงด้วยท่วงท่าที่เป็นปกติ ทั้งนี้เพราะเธอไม่ได้รับคำสั่งให้รีบใส่นั่นเอง “ตั้งแต่เช้ามา ป่านเยี่ยวแล้วรึยัง?” ชายหนุ่มเอ่ยถามให้ป่านต้องหน้าแดง “ยังค่ะ” แม้ที่บ้านเธอจะใช้คำว่าฉี่แต่ป่านก็พอรู้มาว่าเยี่ยวก็หมายถึงสิ่งเดียวกัน “ถ้างั้น…ป่านมองไปที่หน้าบ้านซิ” เด็กสาวมองตามคำสั่ง “เห็นท่อระบายน้ำหน้าบ้านป่านมั๊ย?” “เห็นค่ะ” น้ำเสียงเรียบเฉย แต่ในใจเธอเริ่มหวั่นๆแล้ว < อย่าบอกนะว่า... > “น้าจะให้ป่านไปเยี่ยวใส่ท่อระบายน้ำนั่น ระหว่างที่เยี่ยว…ให้ป่านมองไปที่ผู้ชายคนนั้น แล้วถ้าหากเขามองมาที่ป่าน ให้ป่านยิ้มให้เขาหวานๆด้วย เข้าใจมั๊ย?” < ไม่เอาน้าาาาาา! > “เข้าใจค่ะ” แม้จะปฏิเสธลั่นในใจแค่ไหน แต่ร่างกายเธอก็ไม่ยอมเชื่อฟัง กลับตอบรับความต้องการของชายแปลกหน้าที่สั่งเธอให้ทำแต่เรื่องน่าอาย “เอาล่ะ…ไปได้ ไม่ต้องรีบนะ หึๆๆ”

< ไม่เอา...ไม่ ป่านไม่ไป...หยุดนะ หยุดซี่...ปัดโธ่... > ป่านเดินออกบ้านตรงไปยังประตูบ้านของเธออย่างไม่เร่งร้อน มือจับประตูเลื่อนเปิดออก เสียงประตูชวนให้เพื่อนบ้านหันมามองเธอ ป่านจึงส่งยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่แสนจะน่ารัก สะกดให้เขามองเธอไม่ละสายตา ป่านเองก็จ้องหน้าเขาอยู่เช่นนั้นเพราะถูกสั่งมาแบบนี้ เธอเริ่มทำสิ่งที่เพื่อนบ้านหน้าใหม่ไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อนในชีวิต ป่านค่อยๆปลดซิบกางเกงของเธอลงจากนั้นก็รูดมันลงมากองอยู่ที่หัวเข่า เผยให้เห็นอวัยวะเพศของเด็กสาวหน้าตาน่ารักวัยสิบสี่ที่เริ่มมีขนขึ้นปกคลุม แม้จะอยู่ห่างกว่า10 เมตร แต่เขาก็ยังพอสังเกตเห็นได้ เพราะสีของเส้นขนมันช่างตัดกับสีผิวขาวๆของเธอซะเหลือเกิน ชายข้างบ้านได้แต่มองตาค้าง พอมองหน้าของเด็กสาวแทนที่จะพบกับความเขินอาย แต่เธอกลับยิ้มตอบกลับมาอย่างสดใส เธอก้มลงนั่งยองๆจากนั้นก็ค่อยๆปล่อยของเหลวสีเหลืองใสออกจากร่างกาย [ฉี่~~~~] เสียงปัสสาวะของเด็กสาวดังแว่วมากลบเสียงน้ำจากสายยางในบ้านเขาจนสิ้น ลำธารน้อยสีเหลืองไหลออกจากอวัยวะที่งดงามชวนมอง ตกกระทบกับแอ่งน้ำในท่อที่รออยู่เบื้องล่าง เกิดเป็นภาพแห่งจินตนาการที่เขาไม่เคยแม้แต่จะนึกถึง แต่บัดนี้เด็กสาวที่อยู่บ้านตรงกันข้ามกลับนำเสนอภาพอันงดงามนี้ให้เขาได้ดูต่อหน้าต่อตา ราวกับต้องมนต์สะกด ชายหนุ่มละจากการล้างรถ เดินตรงมายังประตูบ้าน เพียงเพื่อจะขอมองภาพสวรรค์ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น แต่ทว่า…เมื่อเด็กสาวทำภารกิจของเธอเสร็จสิ้นแล้ว เธอก็ลุกขึ้นใส่กางเกง แล้วก็เดินกลับเข้าบ้านไป ทิ้งให้ชายหนุ่มนึกเสียดายอยู่ในใจคนเดียว…

< ฮือๆๆ แล้วอย่างงี้ป่านจะสู้หน้าเขาได้ไงกันล่ะ... > ถูกเพื่อนบ้านเห็นส่วนที่น่าอับอายที่สุด แถมยังยิ้มให้เขาอีก เด็กสาวไม่รู้จะทำหน้ายังไง เวลาเจอเขาอีกครั้ง “เป็นไง…ป่าน รู้สึกยังไงมั่ง” ชายโรคจิตเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี เขาแอบเฝ้าดูปฏิกิริยาของชายบ้านตรงข้ามอยู่ในบ้านอย่างพึงพอใจ “อายค่ะ…อายมากๆ” เด็กสาวตอบด้วยใบหน้าที่ยังแดงซ่านไม่หาย “น้องป่านนี่น่ารักจริงๆนะ ตอนป่านเยี่ยวนะ เขามองหีป่านตาไม่กระพริบเลยล่ะ ฮ่าๆๆ” ชายโรคจิตตอกย้ำความอับอายของเธอซ้ำสอง “เอาล่ะ…เยี่ยวเสร็จแล้ว ต่อไปก็อาบน้ำสินะ” ชายโรคจิตพาป่านเดินไปยังหลังบ้านของเธอ < ฮือๆๆ ไม่ไปนะ...ป่านไม่ไป >

หลังบ้านของป่าน เป็นกำแพงเตี้ยๆ สูงเมตรต้นๆ ฝั่งตรงข้ามเป็นที่ดินเปล่าๆที่ยังไม่ได้สร้างบ้านหลังใหม่ แต่ถมดินเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ซึ่งเหมาะอย่างยิ่งที่จะใช้…เตะฟุตบอลกัน… “น้าให้เวลาป่านอาบน้ำหลังบ้านซัก 10 นาที…ไม่ๆๆ เอาซัก 20 นาทีดีกว่า” ชายโรคจิตกำกับการแสดงของเด็กสาวอยู่ในบ้าน “ระหว่างที่อาบน้ำ ให้มองดูคนที่เตะฟุตบอลกัน คนไหนมองมาทางป่าน ให้ป่านยิ้มให้เค้าสวยๆนะ” < ไม่เอา! ป่านไม่ทำอย่างงั้นเด็ดขาด ไม่เอาแล้ว! > “ค่ะ…” ป่านตอบชายโรคจิตด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเคย จากนั้นก็เปิดประตูหลังบ้าน ออกไปพบกับกลุ่มคนที่เธอต้องแสดงการอาบน้ำให้ดู

ภายนอกบ้าน ป่านก็พบกับกลุ่มวัยรุ่นประมาณ 10 กว่าคน กำลังเตะบอลกันอยู่ วัยรุ่นกลุ่มนี้มาเตะบอลที่นี่เป็นประจำจนป่านคุ้นหน้า บางครั้งพวกเขาก็เตะบอลลอยข้ามมาในบ้าน ให้เธอต้องคอยช่วยเก็บให้อยู่บ่อยๆ เมื่อยังไม่มีใครสังเกตเห็นป่าน เธอก็ละสายตามายังก๊อกน้ำที่ต่อกับสายยางเอาไว้เพื่อใช้รดน้ำต้นไม้ ป่านเดินตรงไปหามันอย่างใจเย็น หลังจากหามุมที่จะใช้อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เธอก็เริ่มถอดเสื้อและกางเกงออก จากนั้นก็เปิดก๊อกน้ำรดใส่ตัวเองทันที เสียงน้ำกระทบกับพื้นที่สุดก็ทำให้เด็กหนุ่มที่เล่นบอลบางคนหันมามองได้ “เฮ้ยๆ พวกแก..ดูโน่นดิวะ! ยัยป่านโว้ย” หนุ่มคนหนึ่งร้องเรียกเพื่อนให้หันไปดูป่าน แบบไม่ยอมละสายตา “เย็ดแม่…นึกยังไงถึงออกมาอาบน้ำแบบนี้วะนั่น!” เด็กหนุ่มทั้งหลายจ้องป่านตาไม่กระพริบ พวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ว่าป่านที่เคยเหนียมอาย เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในบ้าน และท่าทางออกจะนิ่งๆ จะกล้าออกมาอาบน้ำโชว์เรือนร่างที่ขาวผ่องเพราะไม่ค่อยได้ต้องแสงอาทิตย์ ให้พวกเขาได้ดูต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ “แม่เย็ด!ขาวชิบหาย…” “ดูนมแม่งดิ สุดยอดเลยว่ะ” “มีขนขึ้นแล้วด้วยเว้ยมึง!” “เฮ้ย!แม่ง…พวกเรามองขนาดนี้ยังจะยิ้มให้พวกเราอีกว่ะ” “สงสัยจะปัญญาอ่อนว่ะ…ฮ่าๆๆ” เหล่าวัยรุ่นวิจารณ์ป่านกันอย่างสนุกปาก ยิ่งเห็นเธอยิ้มมาก็ยิ่งรู้สึกคึกคัก “เอาโว้ย! เดี๋ยวกูพิสูจน์เอง” หนุ่มคนนึงถือลูกบอลเอาไว้ในมือ จากนั้นก็โยนเข้ามาในบ้านของป่าน “น้องป่าน…เก็บบอลให้พี่หน่อยสิจ๊ะ…” เด็กหนุ่มตะโกนเรียก “ค่ะ” ด้วยฤทธิ์ยาที่ชายโรคจิตฉีด ใครก็สามารถสั่งป่านให้ทำอะไรได้ทั้งนั้น เด็กสาวทิ้งสายยาง เดินไปเก็บลูกบอลที่กลิ้งไปถึงกลางสนามหญ้าข้างบ้านเธออย่างใจเย็น “เย็ดแม่! ปัญญาอ่อนชัวร์ๆเลยว่ะ…งานนี้” เด็กสาววัยสิบสี่แก้ผ้าเดินโทงๆภายในบ้าน ใครเห็นก็ต้องคิดเช่นนั้น “เอาไงดีพวกเรา…” พวกแก๊งบอลเริ่มรวมหัวกันคิด ว่าจะเล่นสนุกกับเด็กสาวไร้สมองที่อยู่ต่อหน้าพวกเขายังไงดี

“ขอบคุณนะน้องป่าน…มาอาบน้ำเวลานี้ทุกวันเหรอคับ?” เด็กหนุ่มรับบอลจากมือป่าน จากนั้นก็หาเรื่องคุยกับเธอ ส่วนเพื่อนๆที่เหลือก็เกาะขอบกำแพง หามุมมองจ้องเรือนร่างของป่านกันตาไม่กระพริบ “เพิ่งมาอาบวันนี้วันแรกค่ะ” ป่านตอบตามความจริง จากนั้นก็หยิบสายยางมาอาบน้ำต่อ เธอยิ้มให้กับหนุ่มๆทั้งหลายที่จ้องของลับของเธออย่างสดใส “น้องป่านไม่อายเหรอ มาอาบน้ำให้พี่ๆดูแบบนี้อ่ะ” หนุ่มๆนักบอลสงสัยพฤติกรรมของเธอยิ่งนัก “อายค่ะ” ปากบอกว่าอายแต่สีหน้าเธอยังยิ้มอยู่เลย จนพวกเขาไม่รู้จะเชื่ออย่างไหนดี “งั้น…มาให้พี่ช่วยถูตัวให้เอามั๊ย?” ชายหนุ่มอาสาด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้น “ค่ะ” ป่านตอบหน้าตาเฉย จากนั้นก็เดินเข้าหาหนุ่มนักบอลคนนั้น จนอยู่ในระยะที่เขาสามารถจับต้องตัวเธอได้ “เฮ้ย!ขอกูก่อน” “อะไรของมึง! กูเป็นคนขอนะโว้ย” “งั้น…ขอพี่ช่วยถูกด้วยนะครับ” “พี่ด้วย” หนุ่มนักบอลทั้งหลายเริ่มหันไปทะเลาะกันเอง เพราะพื้นที่มีจำกัดให้ช่วยเธอได้ไม่มากนัก จนในที่สุดก็ถึงขั้นชกต่อยกัน ที่สุดก็หมดเวลา 20 นาทีแห่งความอัปยศของป่าน เด็กสาวหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้เด็กหนุ่มทั้งหลายต่อยกันจนพอใจ

“ฮ่าๆๆ น้องป่านนี่สุดยอดเลยแฮะ ทำให้พวกผู้ชายถึงกับต่อยตีกันเองเลย” < จะบ้าเหรอ! หนูอายจะตายอยู่แล้ว ฮือๆๆ > เด็กสาวไม่มีกะจิตกะใจจะภูมิใจกับความสามารถข้อนี้ของเธอเลย เธอยืนเช็ดตัวต่อหน้ากล้องวีดีโอของชายหนุ่มโรคจิต จากนั้นก็เดินโทงๆไปหยิบน้ำมาให้ดื่มตามคำสั่งของเขา “อา…ชื่นใจจังเลยน้องป่าน” ชายแปลกหน้านั่งลงบนโซฟาตัวโปรดของป่าน ให้เธอนั่งกับพื้นแทน “ป่านรู้มั๊ย…เด็กผู้หญิงอย่างป่านเนี่ยะ ต้องหัดเรื่องบางอย่างให้เป็นเข้าไว้” ชายหนุ่มพูดอย่างสบายอารมณ์ จากนั้นเขาก็สั่งให้เธอแก้กางเกงของเขาแล้วงัดท่อนเสียวออกมา < อ๊าาา...ไม่นะ > มือกำท่อนเสียว ตามองหน้าเขาตามคำสั่ง “เลียซะ ตรงไหนสกปรกเลียให้สะอาด” < อี๋...ไม่เอา! > [แผลบ…แผลบ…แผลบ] เด็กสาวใช้ลิ้นสีชมพูอ่อนๆของเธอ ลากเลียจากโคนถึงปลาย เก็บทุกรายละเอียดอันน่าสะอิดสะเอียนนั้นเข้าปากของเธอ ป่านอยากจะอ้วกก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนั้น “ทีนี้…เอาปากคาบไว้แล้วรูดขึ้นลง” ป่านทำตามแต่คำสั่งของชายแปลกหน้าเท่านั้น “อาาาา…ดีมาก ทำต่อไปเรื่อยๆ” < ไม่เอานะ...ใครก็ได้!ช่วยหยุดป่านที... >เด็กสาวรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ แต่เธอหลีกเลี่ยงมันไม่ได้ “อาาาา..เร็วขึ้นอีก…เร็วขึ้นอีก อาาา” ชายโรคจิตส่งสัญญาณให้ป่านเร่งปากให้ถี่ขึ้น เด็กสาวผงกหัวขึ้นลงถี่ยิบไม่มีปริปากบ่น จนกระทั่ง… [ปรี๊ดดด!] น้ำเงี่ยนที่สั่งสมมานานพุ่งตรงเข้าชนลำคอเด็กสาวระลอกใหญ่ “กลืนลงไปให้หมด ห้ามคายออกมา….อาาาา” ตามคำสั่งของชายโรคจิต หลังจากยิงน้ำเสียวใส่ปากป่านจนหมดแม๊กแล้ว เขาก็ไม่มีโอกาสได้เห็นน้ำเงี่ยนของเขาเลย เพราะถูกเด็กสาวกลืนเข้าไปจนหมดสิ้น < ฮือๆๆ ทำไม...ทำไมต้องทำกับหนูอย่างนี้ด้วย... ฮือๆๆ > ชายโรคจิตนอนพักอย่างมีความสุข ปล่อยให้ป่านเลียทำความสะอาดท่อนเสียวที่หมดเรี่ยวแรงของเขาเพียงลำพัง

“โอเค…ต่อไป น้าจะพาป่านออกไปโชว์ตัวหน่อยล่ะนะ” < ไม่เอาแล้ว...ป่านไม่ไปไหนทั้งนั้นอ่ะ... > “ค่ะ” ไร้หนทางปฏิเสธ “แต่ก่อนอื่น…เอานี่ใส่หูไว้ก่อน” ชายโรคจิตยื่นหูฟังอันเล็กๆอันหนึ่งให้ป่าน เธอนำมันใส่หูตามคำสั่ง จากนั้นเขาก็เดินไปหลังครัว [“โหลๆ ได้ยินมั๊ยป่าน?”] ชายโรคจิตพูดเสียงเบาๆในครัว แต่ป่านที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกกลับได้ยินชัดเจน “ได้ยินค่ะ” ที่แท้เขาก็ติดหูฟังเอาไว้สั่งการเธอจากระยะไกลนั่นเอง [“ดีมาก…ป่านฟังนะ ขึ้นไปที่ห้อง แล้วหาเสื้อกล้ามหลวมๆซักตัว กับกระโปรงบานๆสั้นๆอีกตัวใส่ให้เรียบร้อยแล้วลงมาที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม ไม่ต้องใส่กางเกงในนะ”] “ค่ะ” ป่านตอบรับ จากนั้นก็เดินขึ้นชั้นสองไปยังห้องของเธอเพื่อแต่งตัว

หน้ากระจกในห้องของป่าน เด็กสาวมองตัวเองอีกครั้งเพื่อความถูกต้อง เสื้อกล้ามที่เธอใส่ หลวมจนมองจากด้านข้างก็เห็นทรวงอกของเธอได้ ส่วนกระโปรง…โชคดีที่เธอเรียนเทนนิสด้วย ก็เลยมีกระโปรงสั้นๆเอาไว้ใส่ตามคำสั่งของชายโรคจิตพอดี มันสั้นจนเลยร่องเสียวของเธอลงมาไม่ถึง 5 เซนฯ < ตายแล้ว! นี่เราจะต้องใส่ชุดแบบนี้ออกไปเดินนอกบ้านเหรอเนี่ยะ? > ป่านคิดแล้วก็อายจนหน้าแดง ยิ่งรู้ว่าต้องถูกชายโรคจิตควบคุมตลอดเวลา เธอแทบจะนึกไม่ออกเลยว่าจะมีอะไรรอให้เธอได้อายอีกบ้าง เด็กสาวออกจากห้องหลังจากเช็คทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

“อืม… ใช้ได้นี่นา อย่างงี้หนุ่มๆมองกันตรึมแน่ๆ หึๆๆ ไหนเปิดกระโปรงซิ” ป่านจับชายกระโปรงเธอยกขึ้นโชว์ชายโรคจิตหน้าตาเฉย โหนกเสียวเด็กสาวเผยขึ้นท้าแสงแดด อวดความอวบอิ่มนั้นให้เขาดูอีกครั้ง “แอ่นๆหน่อย” โคกหีป่านเปิดโชว์เบื้องหน้าชายโรคจิต เขาเอื้อมมือไปลูบเส้นขนนุ่มๆบริเวณนั้น ราวกับลูบหัวสุนัขตัวโปรดทีเดียว จากนั้นก็ลดมือลงถูร่องเสียวของป่านเล่น “จำไว้…เวลาใครขอดูหีป่าน ให้แอ่นโชว์แบบนี้แล้วยิ้มให้เขาด้วย เข้าใจมั๊ย?” ชายหนุ่มสั่งสอนป่านราวกับครูสอนวิชามารยาทสังคม “เข้าใจค่ะ” ป่านเองก็ตอบรับเขาอย่างว่าง่าย จากนั้นก็โปรยยิ้มให้ชายโรคจิตทั้งๆที่ยังยืนแอ่นหีให้เขาจับอยู่อย่างนั้น “ดีมาก… งั้น!ได้เวลาแล้ว” เขากล่าวขึ้นพร้อมกับหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆปึกหนึ่งใส่กระเป๋ากระโปรงของป่าน แล้วก็สั่งให้เด็กสาวเดินออกไปหน้าบ้าน < อย่าาานะ....ป่านไม่ไป.... >

ออกไปถึงหน้าบ้าน ป่านก็เจอกับเพื่อนบ้านคนเดิม เขากำลังเช็ดรถอยู่ แต่เมื่อเห็นป่านออกมาที่หน้าบ้าน เขาก็ละสายตาจากรถหันมามองเด็กสาวทันที [“เดินไปหาเขา”] ไอ้โรคจิตสั่งการเธอจากภายในบ้านผ่านหูฟังอันเล็กๆนั้น < ไม่นะๆๆๆ ป่านไม่ไป > แม้ในใจจะไม่อยากเจอคนที่เธอเพิ่งฉี่โชว์ไป แต่เมื่อได้รับคำสั่งไฉนเลยที่ป่านจะปฏิเสธได้ เด็กสาวเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูรั้วของเพื่อนบ้าน “สวัสดีค่ะน้า…” ป่านทักทายเขาตามคำสั่งที่ได้ยินจากหูฟัง “สะ…สวัสดีครับ” เพื่อนบ้านวัยทำงานออกอาการเขินอายเล็กน้อย เพราะเขาเพิ่งจะแอบมองเธอฉี่ให้ดูหยกๆ แถมคราวนี้เธอมายืนอยู่ใกล้ๆด้วยชุดเทนนิสหลวมโครก “หนูกำลังหาของอยู่อ่ะค่ะ…ไม่รู้ว่าน้าเห็นรึเปล่าคะ?” เด็กสาวส่งสำเนียงออดอ้อน พร้อมกับดึงไหล่เสื้อกล้ามที่ตกอยู่ขึ้นมาไว้ที่เดิม ทำเอาไอ้ที่ซ่อนอยู่ในกางเกงของเพื่อนบ้าน สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง “หะ…เห็นอะไรเหรอครับ?” ชายหนุ่มสงสัยด้วยใจที่เต้นโครมคราม ถ้าหากจะถามว่าเห็นนมเธอรึเปล่าก็คงต้องตอบว่าใช่แน่นอน “ก็…กางเกงในของหนูอ่ะค่ะ หนูหาทั่วบ้านแล้วก็ไม่เห็นมีเลย” ป่านตอบ “กะ…กางเกงในเหรอ?” ชายหนุ่มถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ควบคุมอารมณ์ตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ “ใช่ค่ะ…” ถามอะไรมา ป่านก็ตอบได้หมดไม่มีปิดบัง “แล้วๆๆ…ตอนนี้หนูก็…” ชายหนุ่มลดสายตาลงไปมองกระโปรงของป่าน ที่จริงเพราะสงสัยกับสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในมากกว่า แม้ว่าเรื่องที่จู่ๆกางเกงในของเด็กสาวจะหายไปทั้งบ้านจะน่าสงสัยกว่าก็ตาม “…ไม่ได้ใส่กางเกงในเหรอครับ?” ที่สุดเขาก็หลุดปากถามออกมาจนได้ “ใช่ค่ะ” ป่านตอบด้วยท่าทีที่ใสซื่อยิ่งนัก รวมกับเมื่อครู่ที่เธอนั่งฉี่โชว์เขา เพื่อนบ้านหนุ่มจึงได้ข้อสรุปว่าเธอปัญญาอ่อนชัวร์ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะ… “ไม่ได้ใส่จริงๆเหรอ ขอน้าดูได้มั๊ย?” หนุ่มเพื่อนบ้านเอ่ยปากถามด้วยใจสั่น หวั่นว่าคำพูดของตนอาจจะพาให้ซวยได้ หากใครได้ยินเข้า แต่แล้วเขาก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเห็นปรากฏการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า “ไม่ได้ใส่จริงๆค่ะ” เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่อยู่บ้านตรงกันข้าม ค่อยๆลดมือลงจับกระโปรงของเธอเปิดขึ้นโชว์หีขาวๆให้เขาดูอีกครั้ง แล้วคราวนี้เขาได้เห็นมันแบบเต็มๆตาเพราะนอกจากจะใกล้แค่มือเอื้อมแล้ว เด็กสาวยังแอ่นหีให้เขาเห็นได้ชัดเจนขึ้นอีกด้วย < โอ้วววว...ให้ตายเถอะ > ชายหนุ่มพึมพำในใจ เกิดมาเขาไม่เคยได้เห็นหีเด็กๆวัยสาวๆแบบป่านมาก่อนเลย จะมีก็แต่ของเด็กๆแล้วก็ของเมียเขาที่กำลังทำกับข้าวอยู่หลังบ้านเท่านั้นเอง พอคิดว่าเขาเป็นคนที่โชคดีแบบนี้ชายหนุ่มก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เสียดายก็แต่ว่าเขามีเมียแล้วและยังอยู่ในบ้านด้วย ไม่เช่นนั้นจะจับป่านไปทำโทษซะให้เข็ดทีเดียว ที่บังอาจโชว์โหนกเสียวยั่วยวนท่อนควยของเขาอย่างไม่อายฟ้าดินเช่นนี้ “งั้น…ถ้าน้าเจอกางเกงในของหนูแล้ว ให้น้าโทรหาหนูเบอร์นี้นะคะ” < หา!...ว่าไงนะ ไม่จริงน่า... > ป่านตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมือของเธอหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่ง ที่อยู่ในกระเป๋าเธอยื่นส่งให้เพื่อนบ้าน ในนั้นมีชื่อและรูปของเธอพร้อมกับเบอร์โทรศัพท์บ้านเตรียมเอาไว้เสร็จสรรพ “น้องป่านเหรอ…ชื่อน่ารักดีจัง” “ขอบคุณค่ะ” ป่านยิ้มตอบเขาซื่อๆ “เอ่อ…งั้น ถ้าน้าหาเจอแล้วจะรีบโทรบอกให้หนูป่านมาเอานะครับ” ชายหนุ่มทำหน้าล่อกแล่ก หันซ้ายแลขวา กลัวว่าเมียของเขาจะได้ยินเข้า หลังจากนัดแนะเสร็จแล้ว ป่านก็เดินจากเพื่อนบ้านจอมกะล่อนไป ทิ้งเอาไว้เพียงนามบัตรของเธอให้ชายหนุ่มระลึกถึงเท่านั้น

< ไม่นะ...ป่านไม่ทำแล้ว ใครก็ได้...หยุดป่านที...ฮือๆๆ > เด็กสาวรู้ตัวว่ายังเหลือนามบัตรอีกปึกใหญ่ในกระเป๋าของเธอ ไอ้โรคจิตคงยังไม่รีบบอกให้เธอกลับเข้าบ้านเป็นแน่ เด็กสาวเดินตามถนนในหมู่บ้านไปเรื่อยๆ บ้านไหนที่มีตู้จดหมาย ป่านก็จะหย่อนนามบัตรของเธอใส่ตู้เอาไว้ แต่ถ้าหากเธอเจอเจ้าของบ้านเข้า เธอก็จะ… “สวัสดีค่ะลุง” ป่านยกมือไหว้ชายแก่คนหนึ่งที่นั่งชิงช้าอยู่ในบ้าน เขาทำหน้างงๆ แต่ก็มองเธออย่างไม่วางสายตา แก่จนปูนนี้แล้ว มีเด็กสาวหน้าตาน่ารักมาทักทายถึงหน้าบ้าน เป็นใครก็อดสนใจไม่ได้ เขาลุกขึ้นจากม้านั่งเดินมาหาป่าน เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนรอเขาอยู่ < อู๊ววว... > ชายแก่เข้ามาเห็นป่านชัดๆก็เห็นความจริง เด็กสาวไม่ใส่ชั้นในปล่อยให้หน้าอกวัยสาวส่งหัวนมดันเสื้อออกมาเป็นปุ่มชัดเจน “คุณลุงขา…ป่านขอยืมก๊อกน้ำล้างหน้าหน่อยได้มั๊ยคะ? รู้สึกร้อนจังเลย” ป่านพูดพร้อมกับสะบัดเสื้อกล้ามของเธอระบายความร้อน สายตาเธอมองไปยังก๊อกน้ำในสนามหญ้าบ้านของชายแก่ “อ๋อ…ดะ…ได้สิครับหนู เข้ามาสิ” ชายแก่ตอบไม่ละสายตาจ้องหน้าอกของป่านเลย บางจังหวะเธอสะบัดจนเห็นหัวนมสีน้ำตาลอ่อนๆเลยด้วยซ้ำ เขาพาป่านไปหาก๊อกน้ำด้วยใจที่เต้นถี่ขึ้นๆ เมื่อมาถึงเด็กสาวก็ต้องทำให้เจ้าของบ้านประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อเธอนั่งลงยองๆเพื่อจะเปิดก๊อกน้ำล้างหน้า โคกหีวัยสิบสี่ที่เริ่มมีขนอ่อนๆขึ้นรำไร ก็อวดโฉมโชว์ความสาวให้เขาดูฟรีๆ < แม่เย็ด... > ชายแก่ได้แต่รำพันไปพร้อมกับจ้องมองร่องเสียวที่คลี่บานออกเพราะท่านั่งของเธอ เมื่อละสายตาชั่วครู่ไปมองหน้าป่าน เธอกลับยิ้มตอบให้กับเขาด้วยความใสซื่อ ราวกับว่าการนั่งโชว์หีให้ชายหนุ่มดูเป็นเรื่องธรรมดาๆสำหรับเธอ คิดได้อย่างนี้ ความคึกคักที่ไม่เคยได้รับการเหลียวแลมานานก็กลับฟิตปั๋งขึ้นมาทันที มีเด็กสาวสวยใสไร้เดียงสาเข้ามานั่งโชว์หีให้ดูแบบนี้ ไม่คิดจะทำอะไรก็คงไม่ใช่ผู้ชายแล้ว “เอ่อ…หนู เดี๋ยวลุงช่วยล้างให้นะ” เจ้าของบ้านอาสา พร้อมกับยื่นมือที่เริ่มเหี่ยวๆนั่นสัมผัสใบหน้าเธอ สัมผัสของมันช่างนุ่มนวลชวนฝันซะเหลือเกิน แต่จุดมุ่งหมายของเขาไม่ได้อยู่ที่ใบหน้าของเด็กสาวเพียงอย่างเดียว เขาเลื่อนมือลงต่ำ สัมผัสหน้าอกวัยรุ่นของป่านด้วยหัวใจที่เต้นถี่แรง จากลูบไล้เบาๆจนกระทั่งถูนวดบีบคลำจนทุกพื้นที่ของร่างกายเธอ ผ่านมือชายแก่จนหมด และมือนั้นก็มาหยุดการสำรวจอยู่ที่โคกหีของป่าน “อาาาา….หนูจ๊ะ เดี๋ยวลุงว่าเราเข้าไปล้างกันต่อใน้านดีกว่านะ ดีมั๊ย?” ชายแก่พูดเบาๆให้ป่านได้ยิน ด้วยน้ำเสียงที่เสียวซ่านเต็มประดา หวังว่าเธอจะตอบตกลงเพราะตอนนี้ไอ้หนูของเขาต้องการจะปลดปล่อยเต็มที่แล้ว “คือหนูต้องไปทำธุระต่อน่ะค่ะ… ถ้าลุงอยากจะช่วยหนูล้างอีก เอานามบัตรหนูไปนะคะ แล้วเดี๋ยวถ้าเย็นนี้ว่างๆ ป่านจะมาอาบน้ำบ้านลุงนะคะ” ป่านพูดพร้อมกับควักนามบัตรส่งให้ชายแก่ไป แม้จะต้องผิดหวัง แต่ได้รับคำสัญญาพร้อมนามบัตรของเด็กสาวแล้ว ชายแก่ก็มีสีหน้าที่พอใจ ป่านจึงออกเดินทางเพื่อแจกนามบัตรของเธอต่อให้เสร็จ

จากหนึ่งบ้านเป็นสิบบ้าน จากหนึ่งซอยเป็นทั้งหมู่บ้าน ที่สุดป่านก็แจกนามบัตรของเธอเสร็จ นามบัตรที่จะทำให้ชีวิตหลังจากนี้ของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล “เป็นไงป่าน เจอใครน่าสนใจมั๊ย?” ชายโรคจิตถามป่านอย่างอารมณ์ดี เด็กสาวส่ายหัวตอบ เพราะทั้งหมู่บ้านไม่มีผู้ชายคนไหนคิดดีๆกับเธอเลยซักคน บ้างก็จ้องโหนกเสียวเธอ บ้างก็ขอหอมแก้ม บ้างก็ลูบคลำร่างกายเธอเล่น ราวกับเห็นเธอเป็นของสาธารณะ “งั้น…ป่านชอบคนไหนมากที่สุดล่ะ?” เจอคำถามแบบนี้เข้า ป่านจึงต้องเลือกตอบออกมา “ชอบคุณลุงซอย12ค่ะ” แม้นั่นจะไม่ได้หมายความว่าเธอชอบลุงคนนั้นเลยก็ตาม แต่จากการจัดลำดับแล้วคุณลุงคนนี้อยู่อันดับแรกสุด “ฮ่าๆๆ ที่แท้ก็ชอบคนแก่นี่เองเหรอ….ดีๆ เดี๋ยวน้าจะส่งไปป่านไปหาเขาเป็นคนแรกเลยดีมั๊ย?” < ไม่เอา...ไม่ดี อย่าส่งป่านไปไหนอีกเลยนะคะ...ฮือๆๆ > เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ป่านแทบไม่อยากออกไปไหนอีกเลยตลอดชีวิต เพราะทุกตรอกซอกซอยของหมู่บ้าน มีหนุ่มๆที่ถือนามบัตรของเธอ รอให้ป่านเข้าไปหาทุกเวลา ตั้งแต่หนุ่มๆวัยรุ่นไปจนกระทั้งคนแก่วัยเจ็ดสิบ ตั้งแต่นักศึกษา นักธุรกิจ ยามเฝ้าหมู่บ้าน หรือแม้แต่เด็กส่งหนังสือพิมพ์ “อืม…แต่ก่อนหน้านั้น ขอน้าเย็ดเปิดซิงน้องป่านก่อนแล้วกันนะ ขืนส่งไปหาไอ้แก่นั่นล่ะก็ มีหวังป่านได้โดนไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งแน่ๆเลย 555” ไอ้โรคจิตนั่งลงกับโซฟาตัวโปรดของป่าน จากนั้นก็เรียกเธอให้เข้ามาหา สั่งเธอให้แก้กางเกงของเขาออก งัดเอาสิ่งที่เคยเข้าไปคึกคักอยู่ในปากของป่านมาแล้วครั้งนึงออกมาอีกครั้ง มันแข็งตัวรอการเอาอกเอาใจจากป่านเรียบร้อยแล้ว “ขอน้าเย็ดดีๆก่อน” ไอ้โรคจิตบอกให้ป่านขออนุญาตที่จะเย็ดเขา < ทำไมอ่ะ...ป่านไม่ทำได้มั๊ย ? > ฤทธิ์ยาที่ฉีดเข้าไปทำให้ป่านไม่มีทางเลือกอื่น “น้าขา…ขอป่านเย็ดน้าได้มั๊ยคะ?” ไม่ใช้แค่พูดเพราะอย่างเดียว น้ำเสียงป่านยังออดอ้อนอีกด้วย ใครได้ยินเข้าคงไม่มีทางปฏิเสธเป็นแน่ “ดีมาก…เวลาป่านไปหาใคร ถ้าป่านเงี่ยนก็พูดแบบนี้นะ” ชายโรคจิตกำชับ “ค่ะ” เด็กสาวตอบรับสั้นๆ จากนั้นก็ได้เวลาสนุกของเธอ

ก้าวขึ้นไปคุกเข่าบนโซฟาคร่อมขาของไอ้หนุ่มโรคจิตเอาไว้ เลื่อนสะโพกลงจนร่องเสียวสัมผัสกับส่วนหัวของควยอันเขื่องนั่น ใช้มือคลำหาตำแหน่งที่ถูกต้อง จากนั้นป่านก็ค่อยๆหย่อนสะโพกลง ส่งเจ้าท่อนเสียวโรคจิตนั่นให้เคลื่อนตัวเข้าไปในร่างกายเธอ ลึกเข้า…ลึกเข้า ความเจ็บนั้นสุดแสนจะบรรยายได้ แต่เธอไม่ได้รับคำสั่งให้ร้อง ป่านจึงต้องทนเจ็บปวดกับความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้เพียงลำพัง < โอ้ย! เจ็บๆๆๆๆ เจ็บจะตายอยู่แล้ว....ฮือๆๆ > ร่องเสียวที่ยังเล็กและไร้การรุกรานเริ่มรับไม่ไหว เลือดสาวไหลซึมออกมาภายนอก ชะโลมท่อนเสียวโรคจิตให้ยิ่งดูน่ากลัวยิ่งขึ้น < ไม่เอาแล้วๆๆ ป่านเจ็บนะ...ฮือๆๆ พอแล้ว...พอแล้ว...พอแล้วววว!~ > คิดในใจอย่างนี้ แต่ภาพที่ปรากฏในกล้องวีดีโอก็มีแต่ภาพเด็กสาววัยสิบสี่กำลังขย่มท่อนเสียวของชายแปลกหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย “อาาาา…ถ้าเสียวก็ร้องออกมาได้นะ น้าอนุญาต…อาาาาา” ร่องเสียวคับแน่นรัดท่อนควยของเขาเล่นเอาเสียวได้ไม่น้อย แม้จะไม่ใช่หีอันเล็กที่สุดที่เขาเคยลิ้มลองมา แต่ก็ทำให้เสียวซ่านได้ไม่แพ้กัน “อูย….เสียวจัง อาาาา” คำสั่งของชายหนุ่มอนุญาตให้ร้องบอกว่าเสียวได้อย่างเดียว ความเจ็บปวดที่มีมากพอๆกันกลับไม่ได้รับการระบายออก “ถ้าเสียวจนใกล้จะแตกแล้วก็ขย่มให้มันแรงๆล่ะ แล้วห้ามหยุดจนกว่าน้าจะเสร็จ เข้าใจมั๊ย?” คำสั่งใหม่ออกมาอีกแล้ว เด็กสาวได้แต่หลับตาตอบ “ค่ะ”

[กริ๊งงงง!] เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันวางอยู่ข้างๆโซฟานั่นเอง “รับสิ” ไอ้โรคจิตสั่ง “ฮัลโหล…” ป่านรับโทรศัพท์พร้อมกับขย่มท่อนเสียวของไอ้โรคจิตไปด้วย “ค่ะ…ใช่ค่ะ อาาาา…” เสียงอีกฝ่ายตอบรับดังออกมาแว่วๆให้ไอ้โรคจิตได้ยิน คู่สายของป่านก็คือหนึ่งในคนที่เธอเพิ่งแจกนามบัตรไปวันนี้นั่นเอง “อา…มีของเล่นใหม่ๆจะให้ป่านเหรอคะ?” อีกฝ่ายหาเรื่องชวนป่านไปที่บ้าน ตามที่ได้ตกลงกันไว้ตอนที่แจกนามบัตรนั่น “บอกเค้าว่าเดี๋ยวขอไปอาบน้ำก่อน” ไอ้หนุ่มสั่งการ “เดี๋ยวขอป่านไปอาบน้ำก่อนนะคะ…ค่ะๆ สวัสดีค่ะ”
ต้องคุยโทรศัพท์ไปพร้อมกับรับความเสียวไปด้วย ร่องเสียวป่านรองรับความเสียวที่เกิดขึ้นได้ไม่นาน ที่สุดเธอก็เข้าใกล้ความสุขสมที่เธอเฝ้ารอแล้ว ป่านไม่รอให้ไอ้โรคจิตสั่งซ้ำ เริ่มเร่งจังหวะการขย่มของเธอขึ้นทันที “อาาาา…..อาาาาา….อาาาา” “ตอนเสร็จแล้ว…ให้ป่านตะโกนว่า ‘ป่านแตกแล้ว’ ด้วยนะ” ไม่ว่าจะสั่งเธอด้วยคำสั่งไหน ป่านก็พร้อมที่จะทำตามได้ทุกเมื่อ “อ๊าาาา…ป่าน…ป่านแตกแล้ววววว!” เด็กสาวร้องลั่นห้อง ประกาศความสำเร็จของเธอให้ไอ้โรคจิตและกล้องที่รายล้อมเธอทั้งสามตัวได้ยิน “อาาา…อาาา…อาาา” แต่เมื่อคู่กามของเธอยังไม่เสร็จกิจ ป่านไม่สามารถหยุดขย่มของรักของเธอกับท่อนควยเขาได้ “อาาา…อาาา…อาาา เสียว…เสียวจังเลยยยย อ๊ายยยย!” เสร็จกิจไปแล้วแต่ยังต้องทำงานของเธอต่อ ความเสียวที่มีเริ่มทำให้ป่านคุมอาการไม่ไหว ไอ้โรคจิตพยายามกลั้นเสียวเอาไว้ กะจะแกล้งเด็กสาวยื้อเวลาให้นานที่สุด แต่ร่องเสียวที่โอบรัดท่อนควยของเขาอย่างแนบแน่นและนุ่มนวล ก็ทำลายความตั้งใจนั้นได้ในเวลาอันสั้น “โอววว…อาาาา” ที่สุดไอ้โรคจิตก็เสร็จกิจ พ่นความเสียวที่ได้รับใส่ร่องเสียวป่านให้เป็นของที่ระลึก จากนั้นเมื่อเสร็จภารกิจทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ป่านจึงได้มีโอกาสพักผ่อน เธอหมดแรงซบกับอกของไอ้โรคจิตทั้งๆที่ร่องเสียวยังถูกท่อนควยเสียบคาอยู่อย่างนั้น

“เอาล่ะ…ได้เวลาไปให้ไอ้ลุงนั่นอาบน้ำแล้ว” < อา...ไม่นะน้า ป่านไม่ไปไหนทั้งนั้นอ่ะ > โดนขนาดนี้แล้ว ป่านก็ยังอาย ไม่กล้าออกไปไหนอีก แต่ถึงอย่างไรเธอก็ปฏิเสธเขาไม่ได้ เธอลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เตรียมจะออกจากบ้านอีกครั้ง “โชคดีล่ะ…น้องป่าน หึๆๆ” ชายโรคจิตพูด ก่อนจะลงมือเก็บของ ปล่อยให้ชะตากรรมของป่าน เป็นไปตามคำสั่งของชายแปลกหน้าคนอื่นๆต่อไป..