ตอนที่ 2 หนูอยากเรียนภาษาญี่ปุ่นค่ะ

ที่ตึกหลังใหญ่ หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
“เอ้า วี หวัดดีพี่เขาซะสิลูก นี่ไงพี่อาร์ตจำได้ไม๊ลูกที่แต่ก่อนเคยมาเยี่ยมเราไง”
“สวัสดีครับ”
“หวัดดีค่ะพี่อาร์ต”
“ไงจ๊ะอาร์ตช่วงนี้เรียนหนักไม๊”
“พอขึ้นปีสองก็หนักขึ้นน่ะฮะ อ่านหนังสือ แล้วก็หัดแปลหนังสือไปเรื่อยๆฮะ เห็นว่าน้องเค้าอยากเรียนภาษาญี่ปุ่นอยู่เหรอฮะ”
“จ้ะ วีเค้าก็อยากเรียนกะเค้าบ้างเหมือนกัน เห็นเพื่อนๆเรียนก็คงอยากเรียนตามน่ะ”
“พี่อาร์ตช่วยสอนหนูนะคะ นะๆ”
“อ่า……ผมว่าผมคงพอมีเวลาติวให้ได้บ้างเป็นครั้งคราว แต่อยากให้น้องเค้าเรียนที่โรงเรียนข้างนอกด้วยน่ะครับ”
ตกลงว่าแม่ของสุรัตนาวีตัดสินใจให้ลูกสาวเรียนภาษาญี่ปุ่น
………………………………………….

“นะคะแม่ วันนี้พี่อาร์ตบอกว่าจะพาไปดูที่เรียนภาษาญี่ปุ่น”
“อย่ากลับมืดล่ะ” “ค่ะ”
“ดูแลน้องดีๆนะอาร์ต” “ครับ”
เด็กหนุ่มเด็กสาวเดินออกไปจากตึก

“ลูกเราเริ่มเป็นสาวแล้ว ไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองต่อสองจะดีเหรอ ถึงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกันก็เถอะ”
“โธ่ คุณคะ อาร์ตน่ะออกจะเด็กเรียนนะคะ เห็นวันๆเอาแต่อ่านหนังสือ ไม่เคยออกไปเที่ยวกลางคืน เหล้าบุหรี่
ไม่เคยแตะ ท่าทางก็สุภาพเรียบร้อย ไว้ใจได้นะคะ”
……………………………………………

ที่เมเจอร์เวิลเทรด
ในโรงหนัง ทั้งมืด ทั้งหนาว
พี่อาร์ตนั่งอยู่ข้างๆ
สุรัตนาวีกอดแขนเขาแน่น อกของเธอเบียดชิดต้นแขนเขา
“พี่อาร์ตขา” เธออ้อนพี่อาร์ต
พี่อาร์ต
พี่ชายที่เธอเห็นมาตั้งแต่เด็ก
พี่ชายที่สนใจแต่ตำรา ชอบอ่านหนังสือ เขียนหนังสือ เรียบร้อย พูดจาดี
พี่ชายคนนี้
กำลังลูบไล้เนินน้อยของเธอใต้กางเกงใน
น้ำหวานเธอเอ่อน้อยๆ
นิ้วของเขางอขึ้น เขี่ยติ่งสาวเบาๆ
อกของเธอใต้เสื้อชั้นในถูกตระโบมโลมล้วง
เธอไม่ร้องเลย ได้แต่ซบหน้าตรงต้นแขนพี่อาร์ต หายใจหนักๆกระชั้นถี่

“วีเริ่มมีอารมณ์แล้วค่ะ”

“หนังจบแล้ว แวะไปหอพี่ก่อนไม๊ แค่นี้กลับบ้านไม่เลทหรอก ไปนะ”
………………………………….

“พี่อาร์ต……….วีรู้สึกไม่ดีเลย เหมือนโกหกแม่ บอกแม่ว่าจะมาดูที่เรียนภาษาญี่ปุ่น แต่กลับมาแวะที่หอพี่อาร์ต ถ้าป๊ากะแม่รู้เข้าคงไม่ดี”
“วีก็ไม่ได้โกหกนี่จ๊ะ ก็ตอนกลางวันเราก็ไปดูมาจริงๆนี่ตั้งสองสามที่ ”
“วีเป็นเด็กไม่ดี โกหกแม่………” เธอหันหลังให้เขา แขนซ้ายของเธอโอบรอบคอพี่อาร์ต
เธอหันหน้ามา ลิ้นน้อยๆพัวพันกับลิ้นพี่อาร์ต

หลังจากวันนั้นกับพี่เอ๋ ใจของสุรัตนาวีก็เฝ้าแต่สงสัย
ผู้ชายที่น่ามองไม่ได้มีแต่พี่เอ๋ วันนี้รู้สึกว่าพี่อาร์ตก็น่ามอง
พี่อาร์ตจะเหมือนกับพี่เอ๋ไม๊ เธอสงสัยเหลือเกิน

ทั้งสองคนเปลือยเปล่า
เธอเห็นแล้ว ไม่เหมือนกันจริงๆ
ไม่คล้ายแครอทสีแดง เป็นเห็ดโคนหัวใหญ่สีหม่น
หัวมันใหญ่ยิ่งนัก บานร่ายิ่งนัก
น้ำหวานของน้องช่างหอมยิ่งนัก พี่อาร์ตคิด
ร่องน้อยๆขาวสะอาด เขากดเข้าไป เธอเม้มปากแน่น
“ทำไมมันไม่ร้องวะ หรือว่าแม่งเคยโดนแล้ว แต่เอ๊…….จะไปโดนใครวะ อยู่แต่ในบ้าน เรียนก็โรงเรียนหญิงล้วน พ่อแม่ก็หวงยังกะอะไรดี” เขาคิด
จากท่าเบสิกกลายเป็นท่ายกขาพาดบ่า
จากยกขาพาดบ่าพลิกเป็นท่าสุนัข
ซอยเร็วซอยช้า ควงซ้ายควงขวา สอดสั้นสอดยาว
ครูดยิ่งนัก บดยิ่งนัก
รัดยิ่งนัก ตอดยิ่งนัก
ใกล้ถึงฝั่ง จากท่าเบสิก สุรัตนาวียกขาโอบเอว
“อะ…….อะ……อ๊า (a) ” เธอร้อง
“อุ……….อุ (u) โอ๊ะ
โอ้วววววววว………………….(o)” เขาร้อง
“เอะ……….เอะ(e)………………..อี๊…………….(i)” เธอกรีดร้อง……..เกร็ง……..ตุบๆ
สุรัตนาวีหลับตาพริ้ม พี่อาร์ตล้มตัวลงนอนข้างๆ
มากับกับพี่อาร์ตวันนี้ ได้เรียนพื้นฐานภาษาญี่ปุ่น
หัดท่องอักษรวรรคแรก a i u e o ( อะ อิ อุ เอะ โอะ)
อีกหน่อยสุรัตนาวีต้องเก่งภาษาญี่ปุ่นแน่ๆ

“อุ้ว……….อุ๊บ……..อึม…….จ๊วบ………บ๊วบ”
มิใช่เสียงท่องตัวอักษรญี่ปุ่น
แต่เป็นเสียงท่อนเอ็นที่ครูดริมฝีปากของสุรัตนาวี
ในห้องน้ำ เนื้อตัวของทั้งสองลื่นไปด้วยสบู่
พี่อาร์ตพยายามฟอกซอกขาให้น้องวี ล้างให้มันหายลื่นเมือกเสียที
แต่ยิ่งล้าง ยิ่งถู กลับยิ่งลื่น ยิ่งเสียว
น้องวีก็ช่วยฟอกสบู่ล้างเห็ดให้พี่อาร์ทมั่ง
แต่ยิ่งฟอก ยิ่งรูด กลับยิ่งลื่น ยิ่งแข็ง
สุดท้ายสุรัตนาวีก็เอาแขนเท้าฝาหลัง หันหลังแอ่นก้น
รอรับเห็ดโคนหัวบานอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
………………………………………

“อาร์ตพาน้องไปไหนมา ทำไมถึงกลับบ้านค่ำอย่างนี้ นี่สองทุ่มแล้วนะ”
“ก็วันนี้วันเสาร์ พรุ่งนี้ก็ยังหยุด วีก็อยากดูหนังนี่คะ ก็เลยบอกให้พี่อาร์ตพาไป ดูหนังเสร็จก็กินข้าวแล้วก็เดินดูอะไรเพลินๆในห้างน่ะค่ะ”
“วันหลังก็อย่ากวนพี่อาร์ตเขาอย่างนี้อีกนะลูก อาร์ตเองก็เหมือนกัน อย่าตามใจน้องนัก ปรามๆน้องเค้าบ้าง”
“ครับ ผมลาละนะครับ”
………………………………………..

วันรุ่งขึ้น สุรัตนาวีระบมอีกแล้ว ดีที่วันนี้วันอาทิตย์
ตั้งแต่เดือนหน้าเธอจะไปเรียนภาษาญี่ปุ่นทุกวันเสาร์ ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวๆราชดำริ
แม่บอกจะให้คนขับรถไปรับส่ง…………พี่เอ๋
ส่วนพี่อาร์ตอาจจะมาติวให้ที่บ้าน………….วันอาทิตย์
ไม่เป็นไร สุรัตนาวีคิด ยังไงพี่เอ๋ไม่อยู่ก็มีพี่อาร์ต พี่อาร์ตไม่อยู่ก็มีพี่เอ๋
เธอเป็นอย่างนี้ ดีหรือไม่เธอไม่รู้ ทั้งไม่ใส่ใจจะรู้
ขอเพียงแต่ได้รับความสุขเช่นนี้ไปเรื่อยๆ
เรื่องใดๆล้วนน่าไม่ใส่ใจจำ
…………………………………………