ตอนที่ 10 น้าหมีที่รัก

เรือเร็วลำหนึ่งมุ่งหน้าสู่เกาะ
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนอยู่บนเรือ
มือซ้ายของเขา ถือดิกชันนารี Oxford Advanced Learner’s
ชายคนนี้
กำลังจะไปตามหาสุรัตนาวี ที่หายตัวไปแล้วสองวัน !!!!!!!!!!!!!
…………………………………….

ในป่าละเมาะ
สุรัตนาวีปล่อยปัสสาวะออกมาอย่างสุดกลั้นเพราะความกลัวปนอายปนเสียว
พรพรรณท้องโล่ง ปากประตูเมืองด้านหลังเปรอะเปื้อนของเหลวสีน้ำตาล
“คงเชียะเหล็ง” ที่เสียบคาประตูหน้าของสุรัตนาวียังส่ายคว้านไม่หยุด
เสียงโอดโอยของสุรัตนาวี ก็ดังไม่หยุดเช่นกัน
“โอ๊ยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“ไอ้ทอน” “ครับท่านอาจาน”
“ไปเอากระบอกฉีดน้ำมาล้างตูดน้องเค้าดิ๊”

สายน้ำจากกระบอกฉีดพุ่งใส่ทวารหนักของพรพรรณ ชำระล้างเสียจนสะอาดหมดจด
วาสลีนค่อยๆละเลงใส่ประตูหลังแทนที่
ดุ้นเนื้อของไอ้ทอนพองก๋า ใหญ่กว่าหัวไม้ขีดของท่านปรมาจานการ์ตูนเสียอีก
ดุ้นเนี้อปักลงไปในช่องจีบย่น พรพรรณร้องเสียงหลง
ปากประตูเมืองด้านหลังเริ่มมีเลือดซึม ใบหน้าเธอเหยเกเพราะเจ็บ
ดันเข้า ดึงออก ดันเข้า ดึงออก
คนหนึ่งเจ็บปวด คนหนึ่งสุขสม

ไอ้อาร์มรับหน้าที่ถ่ายทำ อย่างมันนั้น “กินทีหลังล้างถ้วยล้างชาม”

ไกลออกไปในพุ่มไม้
“น้าหมี” ยามหน้าโรงเรียน กำลังรูดไฟฉายดำมะเมี่ยมของตัวเองอย่างเมามัน
มันแค่ขอลางานเยี่ยมบ้าน มิคาดได้พบพานของดี เสียดายแต่ว่าไม่ได้กินเอง
“อูววววว………คุณหนูๆของน้าหมีครับ”
มือขวาของมันกระทอกไฟฉายไป เพ่งมองภาพที่อยู่ตรงหน้า
ภาพของสุรัตนาวี ที่ปากของเธอมีหัวไม้ขีดคาอยู่ อีกแล้ว!!!!
ไอ้การ์ตูนยืนอยู่บนเก้าอี้ เขย่งขา แอ่นกระดกหัวไม้ขีดเข้าปากสุรัตนาวี ร้องซี๊ดซ้าด

เสียงดิกชันนารีแหวกอากาศ
เก้าอี้ล้ม คนตกเก้าอี้หัวฟาดพื้น
ที่แท้เป็นพี่อาร์ตนั่นเอง
หลังจากข่าวมาถึงกรุงเทพฯ พี่อาร์ตรับอาสาพาสุรัตนาวีกลับบ้าน แทนป๊าและแม่ที่ห่วงใย แต่ไปไม่ได้ ติดธุระ
ไอ้การ์ตูนค่อยๆลุกขึ้นมา พอยืนได้ก็หัวเราะฮาฮา
“แค่เนี้ย เดะๆ…………….ไอ้อาร์ม ไอ้ทอน จัดการ”
สองสมุนพุ่งเข้ามาหมายปลิดชีพ
ไอ้อาร์มเสือกกระบอกฉีดยา ไอ้ทอนพุ่งหมัดรัวเข้าใส่

ควับ ควับ
ฟันหนึ่งครั้งล้มหนึ่งคน สองครั้งล้มสองคน
ที่แท้มือขวาของพี่อาร์ตถือดาบไม้เล่มหนึ่ง

“ไม่เลว ไม่เลว”
เสียงคุณชายหลีหงตบมือเปาะแปะ
“น้องท่านฝีมือเช่นนี้ ไยไม่มารับใช้เรา จะได้เสพสุขวาสนาไม่สิ้น”
“ลูกผู้ชายเช่นข้า ผดุงคุณธรรมแทนฟ้า ลาภยศสรรเสริญใดๆ ล้วนไม่อยู่ในสายตา”

เสียงง้าวสีทองแหวกอากาศ
ดาบไม้ฟันปะทะ เสียงดังเปรื่อง
ดาบไม้หักสะบั้น
” ฮา ฮา เจ้ารู้ไหม สุวินัยมันยังไม่กล้าเลย เจ้าถือดีอะไรมา……….”
พี่อาร์ตรีบเกร็งพลังกระทืบเท้า ดิกชันนารีลอยกลางอากาศ คว้ามือรับไว้
สันดิกออกซฟอร์ดแหวกอากาศ กระแทกกบาลไอ้การ์ตูนอย่างจัง
บุรุษผู้ซึ่งสุวินัยยังไม่กล้า กลับล้มลงเพราะเด็กเรียนผู้หนึ่ง

“วี”
“พี่อาร์ต”
พี่อาร์ตกำลังวิ่งเข้าไปแก้มัด
ทันใดนั้น น้าหมีก็โผล่พรวดเข้ามา
“ขอน้าหมีเถอะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ”
มือมันสาวยิกๆ
“โอ๊วววววววววววววววว”
น้ำไฟฉายพุ่งกระเด็นใส่ตาพี่อาร์ตโดยบังเอิญ
เก้าอี้พลาสติกฟาดใส่หัวของพี่อาร์ตโดยจงใจ
พี่อาร์ตล้มลงสลบเหมือดโดยจำใจ

ผ่านไปสามชั่วโมง
สุรัตนาวีกับพรพรรณถูกปลดเชือกจากต้นไม้
แล้วก็ถูกมัดให้กอดกันใหม่
ไฟฉายหัวดำเมื่อมของน้าหมี กระแทกประตูหน้าบ้าง ประตูหลังบ้าง ของสุรัตนาวีบ้าง ของพรพรรณบ้าง
ขอบคุณครับคุณหนู………น้าหมีขอบคุณคุณหนูจริงๆ
ขอบคุณสำหรับการให้กระเด้าฟรีๆ น้าหมีชอบ
น้าหมีไม่มีอะไรจะตอบแทนหรอกครับ…………นอกจาก น้ำว่าว ที่พุ่งเข้าร่องจิ๋มของคุณหนูๆเติมได้ไม่อั้น

“ลองอมจู๋น้านะครับ”
กระบอกไฟฉายดำเมี่ยม เส้นเลือดเส้นเอ็นปูดโปน ยาวร่วมแปดนิ้ว จ่อปากสุรัตนาวี
กลิ่นตุๆของมันก่อเกิความรู้สึกแปลกประหลาด
อุ้งมือแข็งแรงบีบกรามเธอ ยัดเยียดไฟฉายทมิฬทีเดียวกระทบถึงคอ
ขนรุงรังแยงจมูกสุรัตนาวี คันจนอยากจาม
น้าหมีจิกผมเธอ ยัดไฟฉายเข้าๆออกๆจน…………
จนน้ำไฟฉายพุ่งเข้าคอสุรัตนาวี สุรัตนาวีสำลัก
“อุ๊………แหวะ แค่กๆ”
อย่างรวดเร็ว กระบอกไฟฉายอันเดิมถูกยัดเยียดเข้าปากพรพรรณ
“จู๋น้าหมีอร่อยไหมครับ…….อูย…เสียววาบๆเลยครับคุณหนู…….”
“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ !!!!!!!”

ตำรวจเป็นสิบๆนายล้อมไว้หมดแล้ว นี่มันอะไรกัน
“อย่าครับคุณตำรวจ อย่ายิงผมๆ ขอผมยิงสะเปิมเข้าปากคุณหนูคนนี้ก่อน……..”
“ไม่ต้องแล้ว ไปโรงพัก เร็วๆ”
ตำรวจในเครื่องแบบรีบรวบตัวน้าหมีไปทันที
…………………………………
ในที่สุดสุรัตนาวีและพรพรรณก็กลับกรุงเทพฯถึงบ้านอย่างปลอดภัย
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะ”พี่อาร์ต”แท้ๆ
เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?
…………………………………