ตอนที่ 1

บ้านไอ้เที่ยงมันอยู่ไกลออกไปท้ายบ้าน สภาพที่เหมือนบ้านของมันพอได้อาศัยกันแดดกันฝนได้บ้างไม่ได้บ้าง สามชิวิตที่กระเสือกกระสน พอได้ประทังชีวิตไปวันๆ ไอ้เที่ยงมันขยัน ทั้งทำไร่ทำนาเท่าที่มี นอกนั้นก็ออกรับจ้างเพื่อนบ้านทำงานเกษตร ช่วงไหนไม่มีงาน มันก็ขอเบิกล่วงหน้า แล้วไปหักเอาตอนทีมีงาน

อีกสองชีวิตที่อยู่ด้วยกัน เป็นลูกที่เมียมันทิ้งไว้ให้มันเลี้ยงตั้งแต่แบเบาะอาศัยเพื่อนบ้านที่สงสารเด็กเอาไปกินนมด้วย จนเริ่มโตถึงได้มาอยู่กับพ่อ

อีเดือน ลูกคนโต ปีนี้มันจบปอหก ไม่ต้องถามว่าจะเรียนต่ออารัย เพราะจบปอหกมาได้ก็ถือว่าบุญอย่างใหญ่หลวงแล้ว เพราะมันต้องอดทนต่อภาวะกดดันหลายอย่าง ทั้งความทุกข์ทางบ้าน เสื้อผ้าที่แสนจะเก่า รองเท้าใส่บ้างไม่ใส่บ้าง
แต่ที่แสนสาหัสกับเป็นเรื่องหน้าตา และสภาพร่างกายที่ไม่ได้สัดส่วนเหมือนเด็กทั่วไป บนหน้าผากด้านซ้ายมีก้อนเนื้อเท่ากำปั้นปูดโปนออกมา ทำให้ดวงตาที่น่าจะสะสวย กลับมีสภาพที่เล็กข้างกลมโตข้างนึง จมูกที่รั้นขึ้นจนเห็นรูจมูกกลมโค สภาพปากทีโดนดึงจนบิดเบี้ยว

โอ….จะหาส่วนน่าดูจากอีเดือนแทบจะไม่ได้เลย ไหล่มันก็สูงข้างต่ำข้าง ข้างที่ไหล่ยก สะโพกกลับตกลง ไหล่ข้างที่ตก สะโพกกกลับยกสูง รวมแล้วอีเดือนจึงมีสภาพเท่ากับตัวประหลาดของเพื่อนๆ เป็นสภาพที่มันต้องอดทนต่อการล้อเลียนจากเพื่อนๆมัน

ไอ้ดาว.. เด็กผู้ชายวัยซน ถึงมันจะสมประกอบทุกอย่าง แต่ก็มีความจนเป็นเครื่องประดับ มันจึงเป็นลูกไล่ให้กับเพื่อนๆรุ่นเดียวกันมาโดยตลอด นานครั้งที่มันจะได้ออกไปช่วยพ่อมัน แต่ก็ทำได้แค่แรงเด็ก ทำได้ชั่วคราวมันก็มักจะหลบไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆจอมทะโมน ปล่อยให้พ่อกับพี่สาวทำงานต่อไป จนมืดค่ำถึงได้กลับมากินข้าว บางวันมันก็ตามไปกินกับเพื่อนๆที่ชวนมันไปกินด้วย

วิถีชีวิตท้องทุ่งท้องนาเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติ ไม่มีสิ่งปรุงแต่ง มีทุกข์บ้างมีสุขบ้างตามประสาคนท้องทุ่งท้องนา บนความสุขของคนเมืองอาจจะไม่เทียบเท่าความสุขของคนท้องไร่ท้องนาก็ได้ มันเป็นความสุขที่บริสุทธิ์ ไร้สิ่งเสริมเติมแต่ง แต่ความทุกข์ก็ทุกข์สาหัส

ตกเย็นอาศัยตะเกียงน้ำมัน กินข้างด้วยกันตามมีตามเกิด….หลับด้วยความสุข….

จวบเช้าก่อนอาทิตย์ขึ้น ชีวิตก็จะเริ่มต้น เหมือนๆสัตว์ทั่วไป ตามวิถีของไครของมัน…