รักแท้แพ้ใกล้ชิด - ตอนที่ 5
ผมกับเจนไม่ได้ติดต่อกันมาสักระยะหนึ่งแล้ว ก็นานเลยละครับ ที่เราไม่ได้คุยกันเลย ตามปกติมันก็ยังได้คุยกันบ้างนะ ระหว่างผมกับเธอ ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนติดต่อไปก่อน ชวนเธอคุยไลน์มั่ง ถามสาระทุกข์สุกดิบบ้าง หรือไม่ก็ชวนเธอดูหนังทานข้าว ออกเดทกัน นาน ๆทีเธอถึงจะโทรมาหาผม หรือไลน์หาผมแบบส่วนตัว ยังดีที่เธอยังคิดถึงผมอยู่บ้างนะ
แม้ผมจะได้ข่าวคราวเธอ จากเพื่อน ๆ หรือในโลกอินเทอร์เน็ตของเธอมาบ้าง ว่าเธอเพิ่งเลิกกับผู้ชายหน้าตาหล่อ บ้านรวยคนหนึ่ง และผมก็สืบจากเพื่อนจนรู้มาอีกว่า ผู้ชายคนนั้นหวังจะผูกมัดเธอ ไม่ให้คุยกับใคร แต่เธอไม่ชอบการผูกมัดกระมั้ง เลยกลับมาโสดอีกครั้ง ผมก็ได้แต่ยิ้มด้วยความคิดถึงเธอ อยากคุย อยากเจอเธอนะ ผมไม่เคยหายไปจากเจนนานขนาดนี้หรอก
ส่วนหนึ่งที่ผมไม่ค่อยได้ติดต่อไปหาเธอในช่วงหลัง นั่นเป็นเพราะ ผมแทบไม่มีเวลาส่วนตัวมากนักในตอนนี้ ด้วยรูปวาดที่ผมส่งขายงาน ให้เขาไป ดันทำให้ลูกค้าพอใจเกินคาด ส่งผลให้ผมได้เซ็นต์สัญญา ทำงานต่อเนื่องให้เขาเป็นรายเดือน ได้รายรับเข้ามาอีกเกือบเท่าตัวแหนะ ช่างดีจริง ๆ อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมไม่มีเวลาคิดถึงเรื่อง เจน คือ อีวันนี่แหละ ที่ผมต้องคอยดูแลและใช้เวลาร่วมกับเธอ เธอมีอะไรให้เอ็นดูตลอด ผมต้องคอยรับใช้เธอ ในช่วงที่ไอ้ช้างแฟนเธอไม่อยู่
และนี่ มันก็ออกจากบ้านไปนาน 2 เดือนกว่าแล้วครับ สองเดือนที่ผมอยู่กับ วัน แค่สองคนเท่านั้น ในบ้านหลังนี้..
ตลอด 2 เดือนที่ไอ้ช้างเพื่อนผม จากเราออกไปทำงานอย่างไม่มีกำหนด มันไม่ติดต่อมาเลยสักครั้งเดียว เป็นตายร้ายดียังไง ก็ไม่มีใครรู้
ตัวผมเองพอได้อยู่กับอีวัน แฟนไอ้ช้าง โดยลำพังเพียงแค่สองคน บ่อย ๆครั้งเข้า ผมจึงได้รู้ตัวเองอีกอย่างหนึ่งว่า
ผมตกหลุมรักเธอ..
ผมรู้สึกเหมือนเริ่มรักแฟนเพื่อนคนนี้..
ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมไม่เข้าใจในเหตุผล ที่มันเกิดขึ้นและเป็นแบบนี้ ความรู้สึกนี้มันมาตอนไหน? สงสัยเพราะเธอน่ารักมั้ง เธอน่ารักจริง ๆ อยู่ด้วยแล้วผมมีความสุขจัง แม้จะแค่ได้เป็นคนรับใช้ของเธอก็ตาม ฮ่า ๆ ไม่รู้ทำไมมันถึงเกิดมาได้ กับไอ้ความรู้สึกบ้า ๆแบบนี้
แม้เธอจะซุ่มซ่ามอย่างมาก ๆ เช่น เวลาเธอขอช่วยผมทำงานบ้าน ในตอนที่จิตสำนึกเธอมาไงก็ไม่รู้! และจะมาทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน!?
” ชั้นมาอยู่กินฟรี! เพราะงั้นวันนี้ ชั้นจะล้างจานให้นายเอง ”
เธอพูดอย่างมุ่งมั่นใส่ถุงมือล้างจาน และสุดท้ายมันก็จะตามมาด้วย..
” เพล้ง ! โครม! ” อยู่ร่ำไป
มีกี่ใบใส่ไปให้หมด! กี่ใบก็ไม่รู้ที่เธอทำแตก แม้กระทั่งแก้วน้ำวันเกิดของผม ม่ายยนะ ผมได้แต่ให้เธอไปช่วยทำอย่างอื่นแทน และ
บ่อยครัังซึ่งแทบจะทุกครั้งเลย ที่ยัยตัวแสบนี่ ขอช่วยผมทำอะไรก็ตาม เธอก็จะหายไปสักพัก และกลับมาพร้อมด้วยคำขอโทษ อีกตามเคย
” ชั้นขอโทษนะขุน ชั้นทำมันเปียกอ่ะ ตอนไปทำความสะอาดห้องให้นายอ่ะ ” ทำหน้าเศร้า ๆ น้ำตาคลอเบ้า ตามสไตล์!
รอบนี้เธอมาพร้อมกระดาษ ลางสังหรณ์แฮะ และก็ว่าแล้วจ้า!
ไปขอเช็ดถูห้องผมไงครับ จนเกิดเรื่อง เผลอเตะถังน้ำ แก้วน้ำ ล้ม! หกเลอะต้นฉบับผม ที่ปั่นงานมาหลายอาทิตย์! จนไม่มีชิ้นดี เธอนี่นะ ซุ่มซ่ามจริง ๆ จนผมต้องวิงวอนให้เธอเห็นใจ
” นี่วัน ชั้นว่านะ ชั้นขอบใจเธอมากเลย แต่เธอไม่ต้องช่วยชั้นทำอะไรหรอก จริง ๆนะ ชั้นเกรงใจอ่ะ ” ผมถือใบงานจากลูกค้า อีกครั้งหนึ่งทั้งน้ำตาและรอยยิ้มพิมพ์ใจ ใบที่เท่าไรก็ไม่รู้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ สนุกว้อยย ยะฮู้วว!
” เธอว่างั้นหรอ ชั้นควรอยู่เฉย ๆ ใช่ม่ะขุน? ”
” ช่ายยยจ่ะคนสวย ” น้ำตาไหลอาบแก้ม
แต่ผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้จริง ๆ ผมแอบมองเธอยิ้มทุกครั้ง ผมชอบมองเธอกินข้าวด้วยฝีมือทำอาหารของผม อย่างเอร็ดอร่อย ผมสุขใจนะที่เห็นเธอกินไปยิ้มไปและชมอาหารของผมไป
” ว้าวว กระเพราฝีมือนายนี่! น่าอร่อยมาก ๆเลยนะขุน น่ากินจัง ” ผมทำอาหารให้เธอกิน พร้อมรอดูท่าทางเธออย่างสุขใจ
และเธอก็จะเอ่ยปากชมผมทันที
” นายนี่เก่งแฮะ เก่งรอบด้านเลยนะเนี่ย “เรายิ้มให้กันอย่างจริงใจ ผมยิ้มเขินเผลอลูบหัวตัวเองอย่างเคยชิน ทุกครั้งที่เธอชมและมองมาแบบนี้
เธอจะชอบยิ้มให้ผมด้วยความดีใจ ทุกครั้งที่ผมทำอะไรให้เธอ รอยยิ้มเธอช่างวิเศษ มันน่ารักมาก ๆและดูจริงใจ เธอดูไม่มีพิษภัยกับใครทั้งสิ้น ผมอยากให้เธอยิ้มตลอดเวลา ผมรู้สึกอยากปกป้องดูแลเธอ
ในขณะเราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันสองคน เราต่างมีกิจกรรมต่าง ๆร่วมกันมากมาย เราได้ออกไปทำในหลายสิ่งหลายอย่างร่วมกันมากขึ้น เธอเริ่มยอมออกไปไหนมาไหนกับผม บ่อยครั้งขึ้น
เราสองคนไปเดินซื้อของกิน ของใช้เข้าบ้านกัน ที่เซเว่นฯหรือซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้าน เดินเลือกสินค้าต่าง ๆด้วยกัน สนุกและหัวเราะร่วมกัน
หรือ เราได้ทำอาหารด้วยกัน หลังจากกลับมาบ้านเธอยืนข้างผม ใส่ผ้ากันเปื้อนเป็นลูกมือในครัวให้ผม แทบจะทุกครั้งเลย เธอคอยชวนผมคุย เล่าอะไรให้ผมฟังตลอด ผมก็ยืนฟังด้วยอมยิ้ม ที่มีความสุขอย่างที่สุด
เราออกกำลังกายกันด้วยนะ ผมชวนเธอวิ่ง และเธอก็วิ่ง และวิ่งเร็วมาก! เธอแข็งแรงจังเลย เราออกกำลังกายร่วมกัน
เธอพาผมไปรู้จักกับ เพื่อน ๆ ของเธอด้วยนะ
” ไงจ้ะพวกแก นี่ ๆ ตัวนี้ชื่อมะพร้าว ตัวนี้ชื่อส้ม ตัวนี้นะชื่อ..ชื่อด่าง ” เธออวดผมใหญ่เลย
” ทำไมชื่อมันแปลกจากเพื่อน? เธอคิดสดปะเนี่ยวัน? ฮ่าา ”
” ฮ่าๆๆๆๆๆ ” เราหัวเราะร่วมกันเสมอ และครั้งนี้
เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนชิน มีกิจวัตรประจำวันร่วมกันมากมายในแต่ละวัน แม้กระทั่งซักผ้า ที่เรามักจะตากด้วยกัน ในช่วงบ่าย ๆ เย็น ๆ เราจะตากผ้าบนดาดฟ้าด้วยกันอย่างเงียบงันจนตะวันตก ผมแอบมองเธอด้วยความเงียบนั้น เธอมักจะหันมองออกไปที่ถนน ด้วยสายตาว่างเปล่าตลอด และหลังจากฟ้ามืดลงแล้ว เราก็จะแยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน เธอก็จะกล่าวอีก เช่นทุกครั้ง
” ฝันดีนะ ” ก่อนหายตัวไปในห้องนอนเสมอ เหมือนทุก ๆวัน
ผมรู้ว่าเธอเหงา และผมก็รู้สึกเหงา แม้ว่าเราอยู่ด้วยกันแบบนี้ในทุกๆวันก็ตาม แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกเหงากว่าเดิมซะอีก และเธอก็คงเหงาไม่แพ้กัน ผมจิตนาการอยู่ทุกคืนว่า เธอแอบย่องมานอนข้าง ๆผม ยกมือข้างหนึ่งทักทาย พร้อมกับพูดว่า
” ไง! ” ตามสไตล์คำพูดติดปากเธอ แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นจริงหรอก
จนค่ำคืนนี้ค่อย ๆ ดึกขึ้นเรื่อย ๆ ผมไม่รู้เวลาเพราะไม่ได้มองนาฬิกา แต่..
ให้ตายสิ! ผมอยากกอดเธอจัง! ผมนอนกอดหมอน เฝ้าคิดถึงแต่ วัน อยากลุกไปเคาะห้องเธอโว้ย! นอนคิดถึงแต่กิจวัตรในวันนี้ ที่มีเธออยู่แทบทั้งวัน ยิ่งคิดยิ่งทำผมยิ้มไม่หยุด วัน เธอจะนอนทำอะไรอยู่นะ? จะหลับหรือยัง? จนสุดท้ายผมทนไม่ไหว ผมจึงลุกขึ้นกลางดึก หลังจากนอนยังไงก็นอนไม่หลับ ผมลุกจากเตียง ก้าวเตรียมจะเปิดประตูห้องตัวเอง!
แต่ผมแวะดื่มน้ำก่อน! แล้วเดี๋ยวผมมาเล่าใหม่ตอนต่อไปนะครับ วันนี้ง่วงแล้ว รับรองเลยว่า เรื่องนี้คือเรื่องหนึ่งที่ผมเล่าและนึกถึงทีไรก็มีความสุข หวังว่าผู้อ่านผู้ฟังคงสนุกนะครับ จาก..ขุน