รักแท้แพ้ใกล้ชิด - ตอนที่ 4
” เห้ย ขุน กูไปทำงานไกลหน่อยนะรอบนี้ อาจจะไม่กลับมาสักพักนะเพื่อน ”
ไอ้ช้างพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พยักหน้า มองมาที่ผม ที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านเตรียมล็อค อันที่จริงมันก็เคยเกริ่นมาก่อนหน้านี้นะ เรื่องที่มันต้องไปทำงานไกลสักพักหนึ่ง อาจจะไม่อยู่นานมากเลยทีเดียว แต่ผมไม่คาดคิด ว่าสิ่งที่มันพูดถึง จะมาเร็วขนาดนี้ จู่ ๆมันก็ไปเลยรึ?
อีวัน เพิ่งตื่นเดินมาส่งแฟนมัน ก็ได้แต่ยืนหาวแล้วหาวอีกหน้าประตู ข้าง ๆผม ด้วยความงัวเงียในยามเช้า โบกมือกล่าวร่ำลาแฟนหนุ่ม เหมือนทุกวันที่เคยทำ
” ห้าววว ดูแลตัวเองดีดีนะ ที่ร้ากกก รักเตงนะค่ะ ” เธอเดินมาถึงก็กล่าวกับไอ้ช้างทันที พร้อมกับเดินอ้อนไปหาไอ้ช้าง
ก่อนจะโอบกอดไอ้ช้าง เอาศรีษะน้อย ๆ มาซุกอกเขา ทั้งคู่กอดกัน พูดคุยกันสักพักด้วยความรักใคร่ ก่อนที่ไอ้ช้างจะมองมาที่ผม แล้วยิ้มมุมปาก
” ไอ้ขุน กูฝากดูวัน ให้กูด้วยนะ! ”
มันออกคำสั่งหรือขอร้องก็ไม่รู้แฮะ ฟังดูทะแม่ง ๆ แต่ผมก็พยักหน้ารับคำมัน ก่อนจะยิ้มคืนมันไป
” ดูแลตัวเองเว้ยช้าง! ”
มันยิ้มมุมปากจาง ๆ มองมาที่ผมด้วยสายตาว่างเปล่า อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า ให้ผมและ อีวัน แล้วหันหลังใหญ่ ๆสะพายกระเป๋า เดินจากไป
รอบนี้รู้สึกแปลก ๆทำไมเหมือนมันร่ำลา เหมือนมันมีอะไรสักอย่างต้องไปนานจริง ๆ ผมรู้สึกได้ว่าไอ้ช้างมันมีงานสำคัญ ที่ต้องใช้เวลา และท่าจะไปนานมากเสียด้วย ใจก็รู้สึกห่วง ๆ เส้นทางของเพื่อนนะ แต่มันคงรู้แหละ ว่ากำลังทำอะไรอยู่
เราทั้งคู่อีวันและผม หันหลังกลับเข้าบ้านไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองต่อ
ผ่านไป 20 วัน ก็ยังไม่มีวี่แววของไอ้ช้าง มันไม่ติดต่อมาเลย ไม่แม้แต่โทรมาสอบถามอะไรก็ตาม ผมติดต่อหามันไม่ได้เนื่องด้วยมันไม่มีมือถือ ไอ้ช้างกับอีวัน มันไม่ใช้โทรศัพท์มือถือกันเลย มันแปลกคนกันทั้งคู่จริง ๆ
ทุกวันนี้ผมอยู่กับวันมา 2 คนตามลำพัง จนจะครบเดือนแล้วล่ะ บรรยากาศช่างหดหู่ ดูอึดอัดอย่างไรชอบกล เธอเหมือนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร หรือพูดอะไรเลย อย่างวันนี้นั่งกินข้าวกัน ก็เงียบ….งัน แทบจะไม่มีเสียงคุยเล็ดลอดออกมา จากปากเธอและผมเหมือนทุกที มีเพียงเสียงทีวีและเสียงจานกระทบกัน ดังอย่างเบา ๆ ช่างชวนอึดอัดเสียเหลือเกิน
นอกจากตอนนั่งดูทีวีร่วมกัน หรือนั่งทานอาหารกันสองคนแล้ว ผมแทบจะไม่เห็น วัน เลยด้วยซ้ำ เธอจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนของเธอเอง อ่านการ์ตูน อ่านนิยาย นอนกลางวันมั่ง เล่นกับแมวนอกบ้านมั่ง หรือขึ้นไปบนดาดฟ้าทอดสายตา มองออกไปที่ถนนอันว่างเปล่า เฝ้าคอยแต่ไอ้ช้าง เสมือนลูกหมา ที่รอคอยเจ้าของของเธอ อย่างน่าเห็นใจ
” วัน! ลงมากินข้าวได้แล้วมา! ” ผมกลับจากส่งงานให้ลูกค้าเสร็จ ยืนสะพายกระเป๋าอยู่หน้าบ้านในตอนเย็น เห็นวัน เธอยืนมองเหม่อบนดาดฟ้าไกล ๆ จึงตะโกนเรียกให้ลงมาทานข้าว
” จ้าาา ลงมาแล้วๆ ”
ระหว่างทานข้าวมื้อนั้น ซึ่งอึดอัดเงียบงันเหมือนทุกที จนเริ่มชินแต่ก็ยังกังวล เป็นห่วงเธอและไอ้ช้าง
” เอ่อ ไอ้ช้างไม่อยู่นานเลย เธอเป็นไงมั่ง? ไม่เบื่อใช่มั้ยอยู่บ้านทุกวัน? ”
” อ่า ก็นิดหน่อยนะ ”
” … แล้วอาหารเป็นไงบ้าง? อร่อยเหมือนทุกวันป่าว? ”
” อือ ก็อร่อยดีนะ ”
คุยกันแบบ ถามคำตอบคำตลอดในทุกวันนี้ แทบจะแบบนี้ตลอดเวลาเลยทีเดียว เธอคงหงอยเหงาและเบื่อหน่ายมาก ๆที่ต้องทานข้าวกับผมสองคน โดยที่ไม่มีไอ้ช้างอยู่ด้วย นี่ผมดูน่าเบื่อ ขนาดที่ไม่อยากอยู่ใกล้เลยรึไงฟร่ะ?
อย่างไรก็ตามผมเป็นคนเดียว ที่ดูแลเธอนะ หาอาหารให้ ซักผ้าล้างจาน ที่เธอก็ช่วยบ้างไม่ช่วยบ้าง ผมเป็นคนเดียวที่ดูแลเธอแทนเจ้าช้างมันนะ ก็น่าจะเป็นมิตรหน่อย หรือทำตัวดีดีหน่อย ไม่ใช่รึไงกัน? หรือเธอเห็นเราเป็นทาส? เป็นคนใช้เธอหรือฟร่ะ!?
ระหว่างที่ผมยืนใส่ถุงมือยาง ล้างจานง่วน ๆในวันหยุด ที่น่าจะได้นอนพักผ่อนเต็มที่ด้วยซ้ำ เสียงหัวเราะดังลั่น ก็มาจากเธอ
” ฮ่าๆๆๆๆๆ ตลกว่ะ โอ้ยย ฮ่าๆๆๆ ” หัวเราะร่วนดังไม่หยุด ดูทีวีในบ้านผม ปล่อยผมใส่ถุงมือล้างจานคนเดียว ทำตัวตามสบายมาก ๆในบ้านตรู! หรือเธอคิดว่าผมเป็นทาสของเธอจริง ๆ? ตรูไม่ใช่คนใช้เอ็งนะโว้ย! แต่ผมก็ทำตามหน้าที่ต่อไปนะ ให้ไอ้ช้างมัน
” นี่ วัน เธออยากกินพิซซ่า หรือเคเอฟซี อะไรดีดีบ้างไหม? เดี๋ยวชั้นสั่งให้ ” ผมเดินไปหาเธอ ในขณะที่เธอนอนอ่านการ์ตูนบนโซฟาอย่างสบายใจ หลังจากที่ผมเพิ่งปัดกวาดบ้านเสร็จ
” หรอ ไม่อ่ะ ขอบคุณ ” เหลือบมองทีหนึ่ง พลางนอนอ่านการ์ตูนต่อ ไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ เหอ ๆ
หรือบางวัน ผมสงสารเห็นยืนบนดาดฟ้าบ่อย ๆ พอลงมาก็เลยชวนแกคุย ชวนหาไรสนุกทำ หวังให้แกอารมณ์ดีขึ้น
” วัน เธอเบื่อป่าว? ชั้นพาไปดูหนังในโรงเอามั้ย? มีหนังดีดีเยอะเลย ”
” โหยย ไม่อะ ขี้เกียจจจ ขออยู่บ้านนะ ” ทำท่าขี้เกียจใส่ผมอีก
แต่สิ่งที่ดูแล้ว ท่าจะทำให้เธอยิ้มและมีความสุขได้บ้างคือ สตรอเบอร์รี่
” อ่ะวัน วันนี้ชั้นซื้อสตรอเบอร์รี่มาให้ ”
” สตรอเบอร์รี่!! ขอบคุณค่าาา ”
เธอรับไปกินอย่างอารมณ์ดี นัยส์ตามีความสุข ฮ่าๆๆ อย่างกับเด็กน้อยได้ของหวาน ผมเอ็นดูเธอ เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย ยิ้มไปกินไป เห็นแล้วชื่นใจจัง ผมหยิบมากินมั่ง พลางยิ้มหวาน อารมณ์ดี ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้!
เฮ้ย! แล้วทำไมตรู ต้องมาคอยเอาใจมันว่ะ นี่มันบ้านชั้นนะโว้ย! ทำตัวตามสบายยังไม่พอ ต้องมาคอยเอาใจมึงอีกหรอเนี่ยอีวัน! ระหว่างที่คิดเพลิน ๆอยู่นั่นเอง
” ขุนนี่ดีจังเลยนะ ” จู่ ๆเธอก็พูดขึ้นมองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง แล้วยิ้ม ผมงง? ถึงกับหยุดกิน นี่เป็นประโยคแรกเลยนะ ที่เธอคุยจริงจังกับผม หลังจากเจอแต่ความห่างเหินมาตลอดหลายวัน
” ถ้าขุนทำให้แฟนแบบเนี้ย เธอต้องมีความสุขมากแน่ ๆเลย ชั้นว่านะ ” มองผมทีหนึ่ง พูดไปพลางทานไปพลาง ผมนี่เขินเลย ใจผมแดงไปหมด แสดงออกมาทางสีหน้าทันที
พร้อมกับมองตาเธอ ขณะมีความสุขในการกินสตรอเบอร์รี่ ผมมองหน้าเธอเป็นเวลาเนิ่นนาน ด้วยความสุขใจ ผมรู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่เธอพูดออกมา รู้สึกอิ่มใจจัง และผมดีใจที่เธอเป็นคนพูด ดีใจที่ปากน้อยของเธอ พูดสิ่งเหล่านี้ออกมา
ความรู้สึกแปลก ๆ ที่จู่ ๆก็กระแทกในใจผม อย่างที่ผมก็ไม่รู้
ว่า ทำไม?
เออ…? ไม่รู้สิ
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร?..