ตอนที่ 3

“พี่ผินพี่แย้ม ไปหาคนพายเรือมาคนนึงสิ” แม่หญิงการะเกดเอ่ยปากสั่งบ่าวทั้งสองของหล่อน
“ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ไม่มีใครพายหรอกเจ้าค่ะ” นังแย้มตอบ “กลัวหวายโบยหลังเอาเจ้าค่ะ” นังผินสำทับ
“ถ้างั้นพี่ผินพี่แย้มนั่นแหละพาย”

“หา…ไม่ได้เจ้าค่ะ ไม่พายเจ้าค่ะ”
บ่าวทั้งสองสั่นหัวปฏิเสธผู้เป็นนายด้วยกลัวโทษทัณฑ์ที่จะตามมา แต่เพียงชั่วพริบตาแม่นายของพวกมันก็เดินลิ่วๆลงไปนั่งอยู่ในเรือเรียบร้อยแล้ว
“จะพายดีๆ หรือพายด้วยน้ำตา” แม่หญิงการะเกดเอ่ยแกมขู่จนบ่าวทั้งสองมิอาจขัดคำได้อีก จำต้องยอมลงเรือไปช่วยพายให้แม่นายของมัน

จากการสอบถามบ่าวทั้งสอง ห้าบาท แปลว่าครึ่งชั่วโมง พอลองคำนวณคร่าวๆ นั่นแปลว่าหลังจากที่หล่อนโล้สำเภากับคุณลุงบนหอหนังสือเสร็จแล้ว คุณพี่หมื่นของหล่อนน่าจะเพิ่งออกไปได้ไม่นานนัก หล่อนจึงรีบให้บ่าวทั้งสองพายเรือออกตามทันที ด้วยอยากรู้ว่าคุณพี่หมื่นของหล่อนจะไปที่ใดกัน

เพียงไม่นานการะเกดก็สังเกตเห็นเรือของคุณพี่หมื่นแต่ไกล เรือของคุณพี่หมื่นติดจอแจอยู่หน้าประตูฉะไกรใหญ่ ทำให้เธอตามมาทันจนได้ เธอสั่งให้บ่าวสองคนพายช้าๆและตามเรือของคุณพี่ไปห่างๆ บ่าวทั้งสองพอรู้ว่ากำลังตามใครอยู่ก็รีบนำผ้ามาคลุมหัวพลางก้มหน้าก้มตาพายเรืองุดๆ ตามมาได้ซักพักพอถึงท่าเรือวัดพนัญเชิง ท่านหมื่นก็จอดเรือขึ้นที่ท่านั้น แม่หญิงการะเกดจึงบอกให้บ่าวทั้งสองไปจอดเรือไว้ที่ท่าใกล้ๆกันไม่ห่างกันมากนัก แล้วเดินสะกดรอยตามไป

ท่านหมื่นเดินลัดเลาะตามทางน้อยไปเรื่อยๆจนมาถึงเรือนของพระยาโกษาธิบดี บิดาของแม่หญิงจันทร์วาด แต่มิได้ขึ้นไปบนเรือนของท่าน กลับเดินอ้อมไปยังสวนท้ายเรือนซึ่งเปลี่ยวและเงียบสงัดห่างสายตาผู้คนนัก แม่หญิงการะเกดรู้สึกสงสัยเป็นอันมากจึงสะกดรอยตามไปห่างๆไม่ให้คุณพี่หมื่นรู้ตัว พอถึงกระท่อมหลังน้อยที่ท้ายสวน ก็เจอเข้ากับคนที่หล่อนคิดไม่ถึง
“แม่จันทร์วาด ออเจ้ามารอข้าอยู่นานแล้วหรือไม่” ท่านหมื่นเอ่ยทักหญิงสาวที่นั่งรออยู่ในกระท่อมน้อยหลังนั้น
“มินานเท่าใดนักเจ้าค่ะคุณพี่ ข้าเองก็เพิ่งเดินหลบพวกบ่าวมาถึงที่นี่เช่นกัน” แม่หญิงจันทร์วาดตอบคำ
“ข้าคิดถึงออเจ้ายิ่งนัก มาให้พี่สวมกอดให้หายคิดถึงสักคราเถิด”
พูดจบท่านหมื่นก็ตรงเข้าสวมกอดแม่หญิงโดยไม่รอช้า หล่อนทำทีเอียงอายขวยเขินบิดตัวหลบหลีกพอประมาณก่อนจะปล่อยให้ชายหนุ่มสวมกอดอย่างเต็มใจ

“อะไรกันเนี่ย แม่หญิงจันทร์วาด ทำไมถึงมาอ่อยคุณพี่ได้ขนาดนี้เนี่ย” การะเกดบ่นพึมพำอย่างนึกไม่ถึงว่า ผู้หญิงเรียบร้อยอย่างจันทร์วาดจะกล้าลักลอบมาพรอดรักกับผู้ชายสองต่อสองในที่ลับตาเยี่ยงนี้
“กระไรกันเจ้าคะแม่นาย ใช่ว่าแม่นายจะไม่เคยเห็นท่านหมื่นกับแม่หญิงจันทร์วาดจู๋จี๋กันมาก่อน ก่อนหน้านี้ที่แม่หญิงจันทร์วาดมาเยือนถึงเรือนของเราบ่อยๆ นำแกงสับปะรดมาให้คุณหญิงบ้าง กรองพวงมาลัยมาให้บ้าง ก็ล้วนแล้วแต่เป็นข้ออ้างในการแอบมาหาท่านหมื่นทั้งสิ้น พอทำทีว่าจะลากลับ ก็แอบให้นังแดงพาอ้อมไปท้ายเรือน แลไปพรอดรักกันอยู่ตรงนั้นเป็นนานสองนาน แต่พอแม่นายให้นังผินไปล่มเรือจนนังแดงมันจมน้ำตาย แม่หญิงก็ไม่กล้ามาที่เรือนของเราอีก แต่บ่าวก็คาดไม่ถึงเหมือนกันนะเจ้าคะที่ท่านหมื่นจะเป็นฝ่ายมาหานางถึงเรือนเสียเอง” นังแย้มเล่าความยาวยืดทำให้แม่การะเกดถึงบางอ้อ ก็เพราะมาอ่อยคุณพี่กันถึงเรือนเยี่ยงนี้นี่เองเป็นใครก็ต้องริษยาจนอยากล่มเรือทั้งนั้นแหละ การะเกดนะการะเกด ข้าเข้าใจเจ้าแล้วล่ะว่าทำไมเจ้าถึงชังแม่หญิงผู้นี้จนหมายจะเอาชีวิตให้ได้ คิดดังนั้นแล้วก็แอบดูต่อไป

“คุณพี่เจ้าคะ คุณพี่รังแกข้าถึงเพียงนี้แล้ว คุณพี่จะรับผิดชอบตัวข้าได้อย่างไรเจ้าคะ” แม่จันทร์วาดเอ่ยถาม
“อีกไม่นานหรอกหนาแม่จันทร์วาด พี่คิดจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอออเจ้ามาเป็นเมียของพี่ ติดอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้น”
“เรื่อง…แม่การะเกดใช่หรือไม่เจ้าคะ” จันทร์วาดถามด้วยสีหน้าเศร้าสลด
“เจ้าก็รู้ว่าข้าชังนางยิ่งนัก หากแต่คุณพ่อของข้าหมายจะให้ข้ารับนางเป็นเมียตามที่สัญญาไว้กับพระยารามณรงค์เพื่อนของท่านให้ได้”
“แล้วคุณพี่จะทำประการใดเจ้าคะ”
“รออีกสักหน่อยเถิด ข้ากำลังเตรียมการบางอย่างอยู่ เมื่อถึงเวลาแล้วออเจ้าก็จักรู้เอง แต่ตอนนี้ขอให้ข้าได้เชยชมออเจ้าดังเช่นที่เคยทำมาเถิดหนา”
พูดจูบท่านหมื่นก็กอดจูบซุกไซร้ใบหน้าไปตามพวงแก้มแลซอกคอของแม่หญิงจันทร์วาด หล่อนดิ้นขัดขืนเพียงเล็กน้อยก็เปลี่ยนเป็นเงยหน้าแอ่นอกให้เขาซุกไซร้เอาตามใจชอบ มือของท่านหมื่นก็ล้วงเข้าไปภายใต้สไบบีบขยำสองเต้าไปมา ครู่เดียวสไบก็หล่นลงไปที่พื้น เหลือแต่หน้าอกเปลือยเปล่าให้เขาได้สูดดมแลใช้ลิ้นชิมรสเนื้อนางของหล่อนจนสมใจ

“เชอะ นมก็เล็ก ยังกล้ามาอ่อยคุณพี่อีกนะ ของข้าใหญ่กว่าตั้งเยอะ นี่ถ้าคุณพี่ได้มาลองชิมหน้าอกของข้านะ รับรองว่าเจ้าตกกระป๋องแน่แม่จันทร์วาด” แม่การะเกดฮึดฮัดเบาๆแต่ก็ไม่มีทีท่าจะละสายตาไปจากภาพตรงหน้า

“คุณพี่เจ้าขา น้องสยิวเหลือเกินเจ้าค่ะ คุณพี่จะดูดหน้าอกน้องไปถึงเมื่อไหร่เจ้าคะ อูย”
แม่หญิงจันทร์วาดกล่าวเมื่อเห็นท่านหมื่นซุกไซร้อยู่แต่กับหน้าอกของหล่อนอยู่เป็นนานสองนาน จนตอนนี้สองเต้าของหล่อนเปียกปอนไปด้วยน้ำลายของคุณพี่หมื่นไปหมดแล้ว
“หน้าอกของออเจ้างามเหลือเกิน ข้าดูดกี่ครั้งก็มิเคยเบื่อเลย ข้าอยากทำอย่างนี้ไปทั้งวันเลยเชียว”
“แต่น้องลงมานานแล้วนะเจ้าคะ น้องกลัวจะมีคนผิดสังเกต คุณพี่อยากทำอะไรน้องก็รีบทำให้เสร็จเถอะเจ้าค่ะ น้องทนไม่ไหวแล้ว” แม่หญิงจันทร์วาดเร่งเร้าชายหนุ่มด้วยความเงี่ยนง่านเหลือทน แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งกิริยาของหญิงผู้ดี
“งั้นเรามาเล่นโล้สำเภากันเถิด จำที่ข้าสอนออเจ้าครั้งก่อนได้หรือไม่ คราวนี้พี่อยากให้ออเจ้าเป็นฝ่ายโล้สำเภาดูบ้าง”
พูดจบท่านหมื่นก็เอนตัวลงนอนหงาย ถลกผ้านุ่งออกจนเสากระโดงเรือตั้งเด่ชี้เพดาน แม่การะเกดกับบ่าวทั้งสองที่แอบดูอยู่ต่างกลืนน้ำลายดังเอื้อก ด้วยเสากระโดงที่ทำจากเนื้อท่อนนี้ช่างใหญ่โตเหลือประมาณ แม่การะเกดเสียววูบที่ช่องสังวาสด้วยนึกเปรียบเทียบไปถึงดุ้นเนื้อของคุณลุงที่เพิ่งจะโล้สำเภาใส่หล่อนไปหมาดๆยังมิมีขนาดใหญ่โตถึงเพียงนี้ น้ำกามของคุณลุงซึ่งยังคงขังอยู่ในรูเสียวของหล่อนยิ่งทำให้หล่อนคันยุบยิบอยากได้ท่อนควยของคุณพี่หมื่นมาทิ่มตำให้หายอยากเสียประเดี๋ยวนั้น
“น้องเกรงว่า..จะทำให้คุณพี่พึงพอใจมิได้น่ะสิเจ้าคะ เหตุใดคุณพี่ถึงได้ให้น้องทำสิ่งน่าอับอายเยี่ยงนี้”
ปากก็เอ่ยอย่างขวยอาย แต่มือทั้งสองกลับถลกผ้านุ่งลงจนท่อนล่างเปลือยเปล่า แลก้าวขึ้นไปคร่อมอยู่บนสะโพกของท่านหมื่น กิริยาช่างย้อนแย้งกับคำพูดยิ่งนัก แม่การะเกดนึกหมั่นไส้อยู่ในใจ
“หากเป็นออเจ้า มิมีทางที่ข้าจะไม่พึงพอใจดอก มาเริ่มเลยเถิด”
ท่านหมื่นคว้าสะโพกของแม่หญิงจันทร์วาด กดลงมาบนท่อนควยที่ตั้งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อจ่อได้ตรงช่อง แม่หญิงคนงามก็ขย่มสะโพกลงมาอย่างแรงส่งผลให้ดุ้นเนื้อนั้นพุ่งทะลวงเข้าโพรงสังวาสไปจนมิดลำ
“โอว…ดีเหลือเกินเจ้าค่ะคุณพี่…ซี้ด น้องมีความสุขเหลือเกิน” แม่หญิงจันทร์วาดหลับตาครางซี้ดซ้าด
“อูว รูของเจ้าช่างกระชับถูกใจข้ายิ่งนัก เจ้าช่างช่ำชองในการโล้สำเภายิ่งกว่าหญิงใดในพระนครนี้”
“คุณพี่ เหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้นเจ้าคะ มิใช่คุณพี่ดอกหรือที่จับข้าโล้สำเภาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนพรมจรรย์ของข้าป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี” แม่จันทร์วาดนึกน้อยใจจนปรากฏหยดน้ำตาบนใบหน้า ท่านหมื่นจึงต้องรีบปลอบ
“อย่าเข้าใจคำของพี่ผิดไปหนาออเจ้า ข้าหมายจะชมว่ารูของเจ้ายังบีบรัดท่อนเนื้อของพี่ได้ถึงใจดังเช่นคราแรกที่เรามีอะไรกัน” ท่านหมื่นตอบเลี่ยงไปข้างๆคูๆ
แม่หญิงจันทร์วาดเบือนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมสบตาท่านหมื่น ด้วยนึกน้อยใจที่ถูกเขาร่วมเสพสังวาสมามิรู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วแต่ก็ยังมิได้ร่วมเรียงเคียงหอกับเขาสักที ราวกับหล่อนเป็นเพียงนางบำเรอที่มีไว้เพื่อคลายกำหนัดให้เขาก็มิปาน หากแต่สะโพกเบื้องล่างกลับเริ่มส่ายไปมาวนเป็นวงกลม บ้างก็ยกขึ้นลงเป็นจังหวะโขยกขย่มใส่ตอเนื้อของท่านหมื่นช้าๆ จากนั้นก็ค่อยๆเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ใบหน้ากลับยังเศร้าหมอง น้ำตาค่อยๆไหลเป็นสายอาบพวงแก้ม
“แหม..แม่จันทร์วาด ดูทำหน้าเข้า ยังกะสาวอินโนเซ้นท์เพิ่งโดนเปิดซิง แต่สะโพกนี่ร่อนจนกะหรี่ยังอาย ตกลงเธอจะเป็นคนเรียบร้อยหรือเป็นคนแรดร่านกันแน่ยะ” แม่การะเกดนึกหมั่นไส้ เพราะการแสดงออกทางสีหน้ากับกิริยาท่าทางของแม่หญิงจันทร์วาดดูราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน
“อื้อ…อื้อ…อื้อ…ซี้ด” แม้จะเสียวซ่านเพียงใด แต่แม่จันทร์วาดก็ยังสะกดกลั้นเสียงครางไว้ให้เบาที่สุด ด้วยเกรงว่าจะผิดจริตของหญิงผู้ดี
“แม่จันทร์วาด บัดนี้ข้านับว่าเป็นผัวของออเจ้าแล้ว ถึงแม้จะยังไม่ได้ออกเรือนอย่างเป็นทางการ แลเราทั้งสองก็อยู่กันตามลำพัง ออเจ้ามิต้องเก็บกิริยาไว้ดอก รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกมาให้ข้าได้รับรู้ทั้งหมดเถิด”
สิ้นคำของท่านหมื่น แม่หญิงจันทร์วาดก็เหมือนได้รับอนุญาตให้ปลดปล่อยตัวตนที่แท้จริงออกมา หล่อนขย่มสะโพกขึ้นลงอย่างรุนแรงเหมือนคนเสียสติ และใช้มือทั้งสองขยำขยี้หน้าอกตัวเองอย่างไม่กลัวว่ามันจะบิดเบี้ยว ปากก็ร้องครวญครางเสียงดังลั่นกระท่อม
“โอว…คุณพี่ ช่วยข้าด้วย ข้าเงี่ยนเหลือเกิน ข้าอยากได้ควย ซี้ด…คุณพี่กระเด้งแรงๆอีกเจ้าค่ะ เย็ดข้า..เย็ดข้าอีก ข้ามันหญิงร่าน ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าขาดควยของคุณพี่”
แม่หญิงจันทร์วาดสารภาพความรู้สึกออกมาจนหมดเปลือก แต่ท่านหมื่นก็ไม่แปลกใจ กลับเข้าใจและเห็นใจหล่อนเสียด้วยซ้ำ หล่อนเป็นลูกสาวเจ้าพระยา มีชาติตระกูลที่สูงยิ่ง ความรู้สึกส่วนตัวใดๆก็ต้องซ่อนเร้นเอาไว้และแสดงออกแต่กิริยาของหญิงผู้ดี แลบัดนี้คือสันดานที่แท้จริงของหล่อน แม่หญิงจันทร์วาดผู้เพียบพร้อมแต่ภายในกลับมีแต่ความแรดร่านใฝ่หาแต่ท่อนควย
“เอาเลยแม่จันทร์วาด ขย่มลงมาแรงๆอีก ข้าชอบ ข้าจะส่งเจ้าขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดประเดี๋ยวนี้แหละ”
“เจ้าค่ะคุณพี่ ข้าก็เสียวเหลือเกิน ข้ามองเห็นสวรรค์อยู่รำไรแล้ว…ซี้ด โอว…”
แม่จันทร์วาดกุมมือลงบนหัวไหล่ของท่านหมื่นไว้เป็นหลักยึดแล้วยกตัวขึ้นแลกดสะโพกกลับ ส่งท่อนเนื้อเปียกเมือกลื่นเป็นมันวาวของชายหนุ่มผลุบเข้าผลุบออกในช่องสังวาสอย่างไม่ปรานี ท่านหมื่นเองก็เกาะกุมขยำขยี้เต้านมน้อยๆของแม่หญิงอย่างแรงด้วยความเสียวจนใกล้จะถึงจุด แต่แม่หญิงก็หาได้เจ็บจากการขยำหน้าอกไม่ กลับยิ่งรู้สึกเหมือนถูกกระตุ้นไฟราคะให้โหมกระพือแรงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด
“โอว…ข้าเสร็จแล้ว คุณพี่ขา ข้าเสร็จแล้ว”
แม่หญิงจันทร์วาดร้องบอกท่านหมื่นพลางกดสะโพกลงมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะบดลงไปกับหนอกเนื้อของเขาแน่น ทำนบรักแตกซ่าออกมาอาบชโลมท่อนควยของเขาจนเฉอะแฉะไปทั่วหน้าขา เขาเองก็เด้งสะโพกสวนอีกไม่กี่ที น้ำกามขาวขุ่นก็พุ่งเข้าไปในโพรงสังวาสของหล่อนจนทะลุไปถึงปากมดลูก จากนั้นก็ไหลย้อนออกมาผสมกับน้ำรักของหล่อนจนเปรอเปื้อนไปทั้งโหนกควย
แม่หญิงจันทร์วาดค้างนิ่งในท่านั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืน ได้เสียงควยหลุดออกจากรูหีดังผลุบ จากนั้นมันก็อ่อนตัวลงพาดไปบนหน้าท้องของเขา แม่หญิงจันทร์วาดกระเถิบตัวขึ้นไปจนรูหีอยู่ระดับเดียวกับปากของคุณพี่หมื่นพลางพูดกับเขาว่า
“คุณพี่เจ้าขา คุณพี่รังแกน้องจนแปดเปื้อนถึงขนาดนี้แล้ว น้องคงต้องขอให้คุณพี่ชดเชยด้วยการทำให้มันสะอาดด้วยนะเจ้าคะ”
โดยไม่คาดคิด แม่หญิงจันทร์วาดหย่อนสะโพกลงมาจนร่องหีประกบอยู่บนปากและจมูกของท่านหมื่นพลางบดส่ายไปมา ท่านหมื่นเองก็ตกใจแลมิทันได้ตั้งตัวมาก่อน ทั้งน้ำรักของหล่อนและน้ำกามของเขาเองจึงถูกละเลงอยู่บนใบหน้าของเขาเต็มไปหมด มิคิดมาก่อนว่าแม่หญิงผู้เรียบร้อยอย่างหล่อนจะกล้าทำกิริยาเยี่ยงกะหรี่เช่นนี้ แต่เขาก็หาได้รังเกียจไม่ ทั้งปาดเลียน้ำนั้นด้วยลิ้นแลสูดดมกลิ่นคาวสวาทของหล่อนด้วยใจสิเหน่หา ส่วนแม่หญิงจันทร์วาดเองก็แหงนหน้าหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขเหมือนได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่ถูกปิดกั้นเอาไว้ออกมาจนหมด

“กลับกันเถอะ พี่ผินพี่แย้ม” แม่หญิงการะเกดหันมาเห็นบ่าวทั้งสองใบหน้าแดงซ่านราวลูกตำลึงสุก บทรักถึงพริกถึงขิงเยี่ยงนี้พวกบ่าวทั้งสองมิเคยเห็นมาก่อนในชีวิต ช่องรักที่หว่างขาของทั้งคู่เฉอะแฉะจนเปียกชื้นเป็นดวงๆทะลุผ้านุ่งออกมาจนสังเกตได้ แม่การะเกดเองก็มิยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ตรงเป้าผ้านุ่งของหล่อนมีคราบน้ำเป็นดวงใหญ่ยังกับฉี่ราด หากแต่ไม่ใช่ฉี่แต่กลับเป็นน้ำเงี่ยนของหล่อนที่ทะลักล้นออกมาอย่างควบคุมมิได้ต่างหาก สองบ่าวหนึ่งนายรีบเดินจ้ำอ้าวกลับไปด้วยความคันในรูหีอย่างสุดชีวิต