ตอนที่ 1

### ตอน1 ###

จอยพนักงานสาว…วัย 22 ปีบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์แห่งหนึ่ง…ประจำสำนักงานใหญ่…ที่กทม…จอยเพิ่งจบมาได้ไม่กี่เดือน…ก็ได้งานทำ…นับว่าโชคดีมาก…เพราะรุ่นพี่ยังตกงานอีกตั้งหลายคน….
“….จอย…วันนี้จะกลับยังไงล่ะ….”
“….ก็คงต้องนั่งรถเมล์นั่นแหละ….”
“….แล้วรถจะเสร็จเมื่อไหร่ล่ะ….”
“….ยังไม่รู้เลย…เดี๋ยวจะโทรไปถามจ้ะ….”
“….งั้นเย็นนี้…เดี๋ยวเราไปส่งนะ….”
“….ไม่เป็นไรจ้ะ…เกรงใจ…บ้านเราอยู่กันคนละทางเลย….”
รถจอยถูกชนท้าย…จนยู่ยี่ไปหมด…จึงเรียกประกันเพื่อเคลม…แล้วประกันก็มาตรวจเช็ค…แล้วก็เอารถไปเข้าอู่ซ่อมของบริษัทประกัน…ได้ 2 วันแล้ว
“….สวัสดีค่ะ…อู่ซ่อมรถใช่มั้ยคะ….”
“….ครับ…ใช่ครับ…มีอะไรให้ช่วยครับ….”
“….คือว่า…รถฮอนด้า..ซีวิค…สีเขียวจะซ่อมเสร็จเมื่อไหร่คะ….”
“….ฮอนด้า…เขียว…ทะเบียน ควย 123 ใช่มั้ยครับ….”
“….ค่ะ…ใช่ค่ะ….”
“….ตอนนี้รออะไหล่จากศูนย์บริการอยู่ครับ…คงต้องใช้เวลาหน่อย….”
“….ค่ะ…ยังไงรบกวนเร่งให้หน่อยนะคะ….”
“….ครับ…จะเร่งให้ด่วนที่สุดเลยครับ….”
“….ขอบคุณค่ะ…ถ้างั้นแค่นี้นะคะ….”
จอยโทรไปเร่งให้ทางอู่รีบซ่อมรถให้…พอเลิกงาน…จอยก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน…ด้วยความที่ไม่ชิน…จึงลงรถเลยไป 2 ป้าย…ก็ต้องเดินกลับมา…จอย
แวะซื้อกับข้าวเข้าไปกินที่บ้านด้วย…แต่พอคิดถึงระยะทาง…เกือบ 1.5 กิโลเมตร…พอถึงปากซอย….
“….พี่ ๆ …เข้าไปสุดซอยคิดเท่าไรคะ….”
“….20 ครับ…อ้าว…คุณนั่นเอง….”
สามล้อหันมา…แล้วก็เอ่ยขึ้น….จอยก็ทำหน้างง…ว่าไปรู้จักตั้งแต่เมื่อไหร่….
“….ไม่ต้อง งง หรอกครับ…คือผมเคยเห็นคุณขับรถออกมาประจำน่ะครับ….”
“….อ๋อ..ค่ะ…พอดีรถเสียค่ะ….”
“….งั้นขึ้นเลยครับ….”
จอยออกจากที่ทำงานมาตอน…5 โมงครึ่ง…ตอนนี้ 6 โมงครึ่ง…ก็เกือบจะมืดแล้ว…นี่ถ้าเดินคงจะมืดแน่ๆเลย….จอยก้าวขึ้นรถ…เลิศก็ถีบออกไป…
เลิศชวนคุย…จอยก็คุยด้วย…เพราะไม่อยากให้คิดว่ารังเกียจ…และเผื่อต้องมาขึ้นอีก….
“….แล้วน้าชื่ออะไรคะ…หนูชื่อ จอย….”
“….บุญเลิศครับ…เพื่อนๆเรียก..ไอ้เลิศ….”
“….น้าเลิศพักอยู่ที่ไหนคะ….”
“….ก็ซอยข้างๆนี่แหละครับ…แล้วทำไมคุณจอย…ถึงมาเช่าอยู่ท้ายๆซอยครับ…น่าจะเช่าอยู่ใกล้ๆ….”
“….จอยไม่ได้เช่าค่ะ…บ้านพ่อแม่จอย….”
“….อ๋อ..ครับ…แล้วไม่ให้แฟนมาส่งละครับ….”
“….ยังไม่มีหรอกค่ะ….”
“….อ้าว..ทำไมล่ะครับ…คุณจอยสวยออก….”
“….ก็ยังไม่คิดจะมีค่ะ…แล้วน้าล่ะ….”
“….ลูก 2 คนแล้วครับ…นี่กำลังตั้งท้องคนที่สาม….”
“….โห…แล้วจะเลี้ยงไหวเหรอคะ….”
“….ไม่ไหวก็ต้องไหวละครับ….”
“….เอ้า…ถึงแล้วค่ะ…ถึงพอดีเลย….นี่ค่ะ….”
“….แล้วพรุ่งนี้คุณจอยเดินออกหรือเปล่าครับ….”
“….ค่ะ…ก็คงต้องเดินออก….”
“….งั้นผมมารับนะครับ….”
“….ก็ดีค่ะ…แต่น้าอย่าเรียกหนูว่าคุณเลยนะ…มันยังไงก็ไม่รู้….”
“….ถ้างั้น…ขอเรียกน้องจอยนะครับ….”
“….ค่ะ…ได้ค่ะ…อ้าวแล้วทำไมกลับทางนี้คะ….”
“….อ๋อ…เลยไปอีกหน่อยมีทางลัดถึงกันน่ะครับ….”
………บุญเลิศถีบสามล้อกลับมาทางท้ายซอย…ซึ่งเป็นทางแค่พอรถวิ่งผ่าน…แล้วก็เป็นหลุมเป็นบ่อเยอะมาก…. ….วันรุ่งขึ้น….บุญเลิศก็ถีบสามล้อออกมารอน้องจอย…แต่เช้าตรู่….
“….อ้าว…น้าเลิศ…มานานรึยังคะ….”
“….เพิ่งมาได้ครู่เดียวครับ….”
“….งั้นไปเถอะค่ะ…เดี๋ยวจอยสาย….”
จอยนุ่งกระโปรงสั้น…พอก้าวขึ้นรถสามล้อ…กระโปรงก็ร่นขึ้นไปอีก…ช่องว่างระหว่างขา…มันกว้างเสียจนเกือบเห็น…กางเกงใน…บุญเลิศ..ใจหาย
แว้บ…ใจเต้นระส่ำ…แล้วหันมาคร่อมอาน…ถีบรถออกไป….
“….โอเค…ถึงแล้วครับ….”
“….ขอบคุณค่ะ…งั้นจอยไปก่อนนะคะ….”

==========