จอมยุทธ์สะท้านจิ๋ม - ตอนที่ 3

ช่วงใกล้พลบค่ำ อากาศที่เย็นสบายท้องฟ้าสลัวๆ ที่ชายป่าด้านตะวันตกของเมืองโกวพัว เล็กเซี่ยวฮุ้นกำลังเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ ปากของมันคาบก้านดอกหญ้าหมุนไปมา ดูมันไม่เดือดร้อนอาทรใจเมื่อใกล้จะพลบค่ำแล้ว อีกทั้งจะต้องเดินทางข้ามป่าแห่งนี้ไปอีก มันคงจะถือดีในวิทยายุทธที่มีอยู่พอควร จึงใจกล้าพอที่จะนอนหลับในป่า ไม่ได้เกรงกลัวโจรผู้ร้ายแต่ประการใด ขณะที่มันกำลังเดินอย่างเพลิดเพลินใจอยู่นั่นเองหูของมันก็ได้ยินเสียงหวีดร้องของสตรีแว่วผ่านเข้ามาในหู พร้อมทั้งเสียงหัวเราะของผู้ชายหลายคนด้วยกันแทรกเข้ามาด้วย สมองของมันครุ่นคิดถึงเรื่องฉุดคร่าข่มขืนขึ้นมาทันที พร้อมกับร่างของมันก็พุ่งทะยานปานสายฟ้าแลบมุ่งตรงไปยังจุดต้นเสียง เพียงชั่วพริบตาร่างของเล็กเซี่ยวฮุ้นก็มาอยู่ที่กิ่งไม้ใหญ่ที่มีพุ่มใบไม้ปิดบังหนาแน่นพอควร เบื้องล่างตรงหน้าที่โค่นต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ถัดไป มีร่างของสตรีสาวอายุประมาณยี่สิบเศษหน้าตาสวยมีเสน่ห์ อีกทั้งเรือนร่างที่อวบอิ่มของวัยสาว นางสวมชุดผ้าลายดอกสีแดงเข้ม นั่งหลังพิงโคนต้นไม้อยู่ ใบหน้าของนางฉายแววหวาดกลัว ตรงหน้าของนางมีชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดุร้ายไว้หนวดเครารุงรังสองคน สายตาของมันทั้งสอง เต็มไปด้วยแววหื่นกระหายในอารมณ์ มันจ้องมองไปที่เรือนร่างของสตรีนางนั้น หมายมั่นด้วยใจตรงกัน
“ตั่วกอ..ข้าให้ท่านก่อน เดี๋ยวข้าจะไปดูต้นทางให้” ชายฉกรรจ์ที่อยู่ทางด้านซ้ายมือกล่าว
“ตกลงยี่ตี๋..เสร็จแล้วเราจะให้ท่านต่อ ฮา..ฮา..”
“ข้าไปก่อนนะ..ตั่วกอ” กล่าวจบชายฉกรรจ์ด้านซ้ายมือก็พุ่งร่างออกไปดูต้นทางให้ ชายฉกรรจ์ที่เหลืออยู่มันหันกลับมามองร่างของสตรีนางนั้นแน่นิ่ง ก่อนที่จะเอ่ยปากด้วยสายตาที่กรุ่มกริ่ม
“ม่วยม่วย..เราสองคนมาเล่นอะไร ที่มันสนุกดีกว่า” สตรีนางนั้นดูออกว่ามันกำลังกล่าวถึงเรื่องอะไร
“อย่านะ..อย่าเข้ามานะ..ไม่เช่นนั้นข้าจะร้องให้คนช่วย”
“ฮา..ฮา..ที่นี่มันที่ไหน ใครจะมาช่วยเจ้าได้” เห็นนางครุ่นคิดตามคำพูดของชายฉกรรจ์ ซึ่งก็เป็นความจริงที่นี่ในป่าใหญ่อีกทั้งใกล้ค่ำแล้วใครจะมาช่วยเหลือนาง
“ท่าน..ท่าน..เมตตาข้าเถอะ ข้าจะเข้าเมืองทำธุระ จึงรีบร้อนเดินทาง”
“จริงสิ..เจ้าคงจะเหนื่อยมากข้าว่าเจ้านอนหลับพักผ่อนที่นี่คืนหนึ่งก่อน ข้ากับตี่ตี๋จะอยู่คุ้มครองเจ้าให้” ชายฉกรรจ์เอ่ยปากชักชวน
“ตั่วกอท่านนี้ กรุณาข้าเถอะ ปล่อยข้าไปเถอะ..”
เล็กเซี่ยวฮุ้นครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะพุ่งร่างไปยังชายฉกรรจ์ที่เป็นยี่ตี๋ที่อยู่ห่างออกไปประมาณห้าสิบวา เห็นมันกำลังยืนดูต้นทางอยู่ เล็กเซี่ยวฮุ้นหยุดร่างลงที่ด้านหลังมันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะตบที่ไหล่มันเบาๆ ได้ยินเสียงมันกล่าวออกมาก่อนที่จะหันร่างกลับมา
“ตั่วกอ..ทำไมเร็วจัง ข้าจะ..” มันพูดยังไม่ทันจบคำเล็กเซี่ยวฮุ้นก็จี้สกัดจุดมันไว้ มันยืนร่างแข็งทื่อสายตาของมันจ้องมองเล็กเซี่ยวฮุ้นอย่างฉงนสงสัย
“ท่าน..ท่านเป็นใคร”
“เจ้าอยู่นี่เฉยๆสักพัก..” กล่าวจบก็จี้สกัดจุดสลบ ร่างที่ยืนอยู่ล้มลงนอนที่พื้นพงหญ้าแห่งนั้น หลังจากจัดการเรียบร้อยก็พุ่งร่างกลับมาที่กิ่งไม้เดิมมองไปที่เบื้องหน้า
“ถ้าเจ้ายอมเป็นของข้า ข้ายินดีให้เจ้าติดตามข้าตลอดไป”
“ตั่วกอ..ท่านปล่อยข้าไปเถอะ ได้โปรด..” ชายฉกรรจ์เริ่มมีอารมณ์ครุกรุ่นขึ้นมาบ้าง
“เฮอะ..ยินยอมดีๆ ไม่ชอบ เจ้าชอบให้ใช้กำลังใช่หรือไม่?” กล่าวจบก็ยื่นมือมาสกัดจุดสตรีนางนั้นเอาไว้ ก่อนที่จะเอื้อมมือรับร่างของนางให้นอนลง
“ช่วยด้วย..ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย” สตรีนางนั้นกล่าวยังไม่ทันจบคำ ชายฉกรรจ์ก็จี้สกัดจุดใบ้ไว้ก่อน
“ฮืมม์..รูปร่างของเจ้าช่างสวยงามยิ่งนัก..”
ปากของมันพูดไปมือทั้งสองก็ลูบไล้ไปตามเรือนร่างนอกเสื้อผ้าไปมา สตรีนางนั้นได้แต่กรอกสายตาส่ายไปมา ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ มือของมันค่อยๆ แหวกชายเสื้อ ล้วงมือเข้าไปภายในลูบไล้ไปมาจนสตรีนางนั้นเริ่มมีอาการหงายหน้าอ้าปาก สายตาของนางเริ่มมีอารมณ์ร่วม อารมณ์ของนางเริ่มครุกรุ่นขึ้นตามลำดับ ชายฉกรรจ์ยังคงใช้สองมือคลึงเคล้นที่ปทุมถันทั้งสอง จนชายเสื้อแหวกแยกออกจากกัน เล็กเซี่ยวฮุ้นแลเห็นปทุมถันทั้งสองที่อวบใหญ่เต็มฝ่ามือ ปลายถันสีแดงคล้ำ ป้านเนื้อสีน้ำตาลล้อมรอบเป็นวงใหญ่ มองดูออกว่าสตรีนางนี้ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์
“ฮา..ฮา..ในที่สุดเจ้าก็ต้องการเหมือนข้าใช่หรือไม่?”
มันพึมพัมอยู่คนเดียว มืออีกข้างก็เริ่มแกะชายผ้าด้านล่างหลุดออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่เปล่าเปลือย สายตาของมันจ้องมองเบื้องล่างอย่างถูกใจ เนินเนื้อที่อวบใหญ่ลอยนูนเด่นดงหญ้าที่ดำรกครึ้มจนแทบมองไม่เห็นปากถ้ำสีแดงคล้ำที่ซ่อนอยู่ภายใน
“ฮืมม์..เรือนร่างของเจ้า น่ากินไปทุก***ส่วน”
กล่าวจบมันก็ลุกขึ้นยืนปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก ทันใดนั้นเล็กเซี่ยวฮุ้นก็พุ่งร่างลงมา ชายฉกรรจ์ผู้นั้นรู้สึกถึงความผิดปกติ มันรีบหันร่างกลับแต่มันก็ไม่รู้สึกตัวอะไรอีกแล้ว เล็กเซี่ยวฮุ้นลากมันไปรวมกับยี่ตี๋ของมัน ก่อนที่จะกลับมานั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขาของสตรีสาว เพื่อที่จะคลายจุดให้ สตรีนางนั้นใช้สายตาจ้องมองเล็กเซี่ยวฮุ้นด้วยแววตาขอบคุณ เล็กเซี่ยวฮุ้นรู้สึกลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากวิธีการคลายจุดคือจะต้องคลายบริเวณใต้ปทุมถันทั้งสองของนาง และที่บริเวณโคนขาทั้งสองข้างจึงจะหายเป็นปกติ มันนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะตัดสินใจคลายจุดให้
“ต้องขอโทษแม่นางเป็นอย่างยิ่ง ที่ต้องล่วงเกินท่านข้าขอล่วงเกินแล้ว..” พลันก็ลงมือจี้คลายจุดลงไปที่ปทุมถันทั้งสองข้าง ก่อนที่จะจี้ที่โคนขาทั้งสอง เมื่อกระทำเสร็จสิ้นมันก็รีบลุกขึ้นหันหลังให้ทันที ครู่ใหญ่ก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง
“ต้องขอขอบคุณตั่วกอท่านนี้เป็นอย่างมาก ที่ช่วยชีวิตข้าไว้.. ข้า..ไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดี..” เสียงหวานไพเราะกระทบโสตของเล็กเซี่ยวฮุ้น
“ไม่เป็นไรหรอกแม่นาง.. บังเอิญข้าผ่านทางมาพอดีตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วเดี๋ยวข้าจะไปเป็นเพื่อนทางเข้าเมือง”
กล่าวจบก็หันร่างกลับ เห็นนางสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แลเห็นใกล้ๆ สตรีนางนี้ดูไม่สวยสะคราญเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ถึงกับอัปลักษณ์ แต่เรือนร่างของนางอวบใหญ่สมบูรณ์ยิ่งนัก ชวนให้จุดไฟราคะแก่ผู้พบเห็น เล็กเซี่ยวฮุ้นพยายามไม่มองดูนางนานนัก เนื่องจากมันก็เป็นผู้ชำนาญด้านนี้คนหนึ่งเช่นกัน มังกรน้อยของมันเริ่มลืมตาอ้าปากขึ้นมาเล็กน้อย มันต้องรีบสะกดอารมณ์ไว้อย่างเหนียวแน่น ยามสองก็ถึงตัวเมืองโกวพัว สตรีนางนั้นกล่าวว่าธุระของนางต้องทำในตอนสายของวันรุ่งขึ้น คงจะต้องค้างแรมก่อน เล็กเซี่ยวฮุ้นจึงพานางไปที่โรงเตี๋ยม วนเวียนจนรอบเมืองจึงได้เข้าพักที่โรงเตี๋ยมเล็กๆ นอกกำแพงเมือง เนื่องจากเป็นฤดูเทศกาลจึงมีคนเข้าพักมากผิดปกติ มีห้องว่างเหลือเพียงห้องเดียว จึงจำเป็นต้องพักร่วมห้องเดียวกันอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อรับประทานอาหารเสร็จจึงเข้าห้องเพื่อพักผ่อน ก่อนที่จะแยกย้ายกันทำธุระกันต่อไป
“แม่นาง..ท่านนอนบนเตียงด้านในก็แล้วกัน ข้าจะนอนที่เตียงด้านนอก”
“ขอบคุณตั่วกอมากที่กรุณา..”
สตรีนางนั้นกล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอน ยามสี่เล็กเซี่ยวฮุ้นตื่นขึ้นมา มันรู้สึกว่าช่วงล่างของมันเย็นๆ เหมือนไม่มีผ้าสวมใส่ แต่มังกรของมันกลับอบอุ่นเหมือนมีอะไรมาห่อหุ้มเอาไว้ และยังเคลื่อนไหวขึ้นๆ ลงๆ อีกด้วย มันลืมตามองไปที่ปลายเท้าก็แลเห็นร่างของสตรีสาวนางนั้นกำลังใช้ปากของนางดูดดื่มมังกรของมันอย่างหิวกระหาย
“แม่นาง..ท่าน..” เล็กเซี่ยวฮุ้นครางออกมาเบาๆ ด้วยความกระสัน สตรีนางนั้นอ้าริมฝีปากคลายมังกรออกมา นางเงยหน้ามองเล็กเซี่ยวฮุ้น
“ข้า..ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดี ได้แต่ใช้วิธีนี้เท่านั้น..”
“แม่นาง..ท่านตอบแทนข้ามากเกินไปแล้ว” นางกล่าวตอบอย่างเอียงอาย
“ไม่มากหรอกตั่วกอ..แล้ว..แล้วข้า..ข้า..ข้าก็ต้องการ..เออ..เออ..” เล็กเซี่ยวฮุ้นจ้องมองนางแน่นิ่ง ก่อนที่จะเอ่ยปาก
“ตกลง..ข้าจะช่วยแม่นางด้วย”
กล่าวจบก็ดึงร่างตัวเองขึ้นมานั่งหลังพิงหัวเตียง เอื้อมมือรั้งร่างนางขึ้นมา ประกบปากสอดลิ้นพัวพันเข้าไปภายใน จนร่างของนางอ่อนระทวยฟุบร่างลงบนอกของเล็กเซี่ยวฮุ้น มือของมันแหวกล้วงเข้าไปในชายเสื้อของนาง สมองของมันนึกถึงเหตุการณ์ที่ชายป่า ปทุมถันที่อวบเต็มมือจนมันรู้สึก ปลายติ่งแดงคล้ำวงป้านสีน้ำตาลวงใหญ่ ยิ่งนึกมันยิ่งรู้สึกถึงความต้องการทวีความรุนแรงมากขึ้น ถ่ายทอดความรู้สึกไปยังมือที่กำลังคลึงเคล้นถันทั้งสอง
“อาาา…ดีเหลือเกิน..ข้า..ข้าต้องการ..ข้า..”
นางร้องครางออกมาอย่างโหยหา มือของนางล้วงลงไปที่มังกรของเล็กเซี่ยวฮุ้นที่ตื่นตัวรอคอยอยู่นานแล้ว นางลงมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเล็กเซี่ยวฮุ้นออกจนหมดสิ้น เล็กเซี่ยวฮุ้นใช้มืออีกข้างล้วงลึกลงไปที่เบื้องล่างของนาง นิ้วมือของมันพลันกระทบกับเนินหญ้ารกครึ้ม นิ้วมือของมันค่อยๆ แหวกค้นหาถ้ำลึกลับที่ซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลังดงหญ้าแห่งนี้ ในที่สุดก็ค้นพบจนได้ จึงรีบดันนิ้วมือเข้าไปสำรวจทันทีไม่รีรอช้า เข้าไปได้ไม่เท่าไหร่ก็พบกับสายธารน้ำที่ข้นเหนียวติดนิ้วจนทั่ว
“ตั่ว..ตั่วกอ..ข้า..ข้าไม่ไหวแล้ว..ท่าน..ท่านให้ข้าเถิด..ข้า..”
นางร้องครวญครางวิงวอนเสียงสั่น เล็กเซี่ยวฮุ้นจับที่สะโพกยกร่างนางขึ้น ก่อนที่จะค่อยๆ หย่อนสะโพกนางลงให้มังกรของมันมุดชอนไชเข้าไปสำรวจถ้ำแห่งนั้น เสียงมังกรร้องคำรามเมื่อร่างของมันครูดถูไถกับผนังถ้ำจนได้ยินกระทบโสตเป็นจังหวะ เร็วขึ้นๆๆ ผสมผสานไปกับเสียงร้องครวญครางของคนทั้งสอง
“โอวว..มังกรของท่านใหญ่จริงๆ..ข้า..ข้า..”
“ของแม่นางก็เช่นกัน..”
ในที่สุดมังกรของเล็กเซี่ยวฮุ้นก็ไม่สามารถทนต่อการเสียดสีผนังถ้ำต่อไปไม่ไหว จึงได้คายน้ำออกมาช่วยลดการเสียดสี จนไหลหลั่งล้นออกมาที่ปากถ้ำนองแฉะไปทั่ว ทั้งสองนอนทอดกายกอดก่ายอย่างมีความสุขก่อนที่จะเปิดศึกมังกรมุดถ้ำอีกครั้ง จนกระทั่งถึงรุ่งเช้าเล็กเซี่ยวฮุ้นลืมตาขึ้นมาในยามใกล้เที่ยงวัน ก็ไม่พบร่างของสตรีนางนั้นนอกจากจดหมายที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ มีใจความว่า
“หวังว่าเราคงได้มีโอกาสพบกันอีกขอบคุณท่านที่ช่วยให้ข้ามีความสุขที่สุดในชีวิต”