จอมยุทธ์สะท้านจิ๋ม - ตอนที่ 2

“ข้า..ข้าขอขอบคุณท่านมาก ที่..ที่ช่วยรักษาความบริสุทธิ์ของข้า ไม่ให้มีมลทิน ข้าตายตาหลับแล้ว”
“แม่นาง..ข้าพอจะช่วยเจ้าได้ ท่านรีบทานยาเม็ดนี้โดยเร็ว”
บุรุษหนุ่มหยิบยาออกมาจากอกเสื้อส่งจ่อไปที่ปากรูปกระจับของนาง ป้อนเข้าไปแล้วก็พลิกร่างนางกลับ ทาบฝ่ามือไปที่หลังถ่ายทอดพลังเข้าไป ชั่วอึดใจนางก็ลืมตาขึ้น นางยิ้มทั้งน้ำตากล่าว
“ขอบคุณท่านมาก ที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดีquot;
“ไม่เป็นไร แต่ข้าช่วยหยุดพิษให้ท่านชั่วคราวเท่านั้น ภายในสองชั่วยามถ้าไม่รีบสลายพิษออกท่านอาจจะ…” เห็นใบหน้าที่แสนสวยหยุดยิ้มทันที
“หมายความว่า..”
“ใช่..ยาของข้าเพียงยับยั้งพิษได้ชั่วคราวเท่านั้น แต่ไม่สามารถสลายพิษได้”
“ถ้าเช่นข้า..ก็..ข้า..”
“มีวิธีเดียวเท่านั้น..” บุรุษหนุ่มกล่าว
“ท่านหมายความว่า..” พูดจบนางก็รีบก้มหน้าเอียงอาย นางเพิ่งสังเกตเห็นว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้หล่อเหลาคมสันยิ่งนัก ครู่ใหญ่นางก็เงยหน้าขึ้นมา
“ถ้าท่านไม่รังเกียจ..ข้าขอพลีร่างให้ท่าน เพื่อตอบแทนบุญคุณ”
“แม่นาง..เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ข้าว่าท่านปรึกษาคนที่บ้านก่อนดีกว่า”
“ข้าตัวคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ข้าเป็นนักล่าเงินรางวัลเร่ร่อนไปทั่วยุทธจักร แล้ว..แล้ว..ข้าก็ยัง..ยัง..บริสุทธิ์อยู่..”
นางพูดอึกๆ อักๆ เอียงอายก้มหน้ากล่าว เนื่องจากความคิดพลุกพล่านจึงทำให้พิษในร่างกายกำเริบขึ้นมาอีก จนทำให้นางควบคุมสติไม่อยู่ จึงโผร่างเข้าโอบกอดบุรุษหนุ่มผู้นั้น มือของนางบังเอิญมาโดนกลางเป้ากางเกงของบุรุษหนุ่มพอดีนางรีบกุมทันที เจ้าท่อนเนื้อของบุรุษหนุ่มตื่นขึ้นมาทันทีทันใด
“ท่าน..ท่าน..ช่วยข้าด้วย..ข้าต้องการ..ข้า..” นางร้องครวญคราง มือก็ขยำคลึงเคล้นจนบุรุษทนไม่ไหว
“ถ้าเช่นนั้น ข้าต้องขอโทษแม่นางด้วยที่ล่วงเกิน..”
กล่าวจบก็จี้จุดสลบของนาง ช้อนร่างนางอุ้มขึ้น พุ่งร่างกลับเข้าสู่ตัวเมืองอีกครั้ง ที่โรงเตี๋ยมนอกเมือง มันเคาะประตูเรียกอยู่พักใหญ่เถ้าแก่เจ้าของก็เดินงัวเงียมาเปิดประตู
“เถ้าแก่..น้องสาวข้าไม่สบายมากข้าขอเปิดห้องส่วนตัวที่เงียบๆให้นางพักผ่อนหน่อย”
“รีบเข้ามา..ข้างนอกอากาศหนาวเย็น น้องสาวเจ้าเป็นอะไรล่ะ?”
“นางโดนงูพิษกัด ข้ามียารักษาแต่ต้องใช้เวลาหน่อย ข้าต้องการห้องพักที่ห่างผู้คนหน่อย เสียงร้องของนางจะได้ไม่ไปรบกวนคนอื่น”
“มี..มี..ข้ามีห้องเดี่ยวแยกอยู่ด้านหลัง เจ้าตามข้ามา”
ภายในห้องพัก บุรุษหนุ่มค่อยๆ วางร่างสตรีสาวนางนั้นลงบนเตียง ก่อนที่จะจุดเทียนในห้องให้สว่างขึ้น มันเดินมานั่งที่ขอบเตียง คลายจุดสกัดออก นางลืมตาขึ้นมามองเห็นบุรุษได้ชัดเจนมากขึ้น ยิ่งได้เห็นใบหน้าบุรุษหนุ่มนางยิ่งเกิดความกระสันมากขึ้น
“ข้าชื่อ..น่ำเจ็ง..”
“ข้า..เล็กเซี่ยวฮุ้น”
“ฮุ้นกอ..ข้ารู้สึก..ข้า..” นางอึกอักพูดหน้าแดงเอียงอาย
“ข้าขอล่วงเกิน..เจ็งม่วย”
จบคำเล็กเซี่ยวฮุ้นก็เอื้อมมือปลดสายรัดเอวน่ำเจ็งออก ค่อยๆ ถอดกางเกงนางออก น่ำเจ็งรีบยกสะโพกขึ้นช่วย จัดแจงบรรจงถอดเอี๋ยมตัวน้อยออก เรือนร่างที่ขาวโพลนรับแสงเทียนมองเห็นร่างวัยสาวที่แรกแย้ม ปทุมถันที่เล็กเท่ากระเปาะมือแบนราบไม่อวบอิ่ม เม็ดบัวน้อยๆ แดงฝาดแข็งชูชันเป็นไตเล็กๆ น่ำเจ็งเห็นเล็กเซี่ยวฮุ้นมองเขม็งไปที่ปทุมถันทั้งสองนางรู้สึกอาย เนื่องจากไม่อวบใหญ่เหมือนสตรีทั่วๆไป จึงรีบเอามือทั้งสองปกปิดเอาไว้
“ข้า..ข้าไม่อวบใหญ่..เออ..เหมือนคนอื่น..ฮุ้นกอคงผิดหวัง” เล็กเซี่ยวฮุ้นส่ายหน้ายิ้มแย้ม เอามือทั้งสองมาแกะมือน่ำเจ็งออก
“เจ็งม่วย..ข้าผ่านสตรีมาพอควร ทุกคนล้วนอวบใหญ่เต็มมือทั้งสองของข้า แต่ของเจ้าข้าเพิ่งเห็น เป็นครั้งแรก ข้ากลับรู้สึกต้องการในตัวเจ้ามากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเหมือนกับว่าได้ร่วมรักกับเด็กสาววัย ขบเผาะ อีกทั้ง..”
เล็กเซี่ยวฮุ้นเอื้อมมือมาลูบไล้กลางหว่างขาของน่ำเจ็งที่อวบนูนลอยเด่น มีไรขนขึ้นบางๆ รำไรๆ น่ำเจ็งสะดุ้งร่างเฮือก แอ่นสะโพกขึ้นรับด้วยความกระสันรัญจวนพร้อมกับร้องครางออกมา
“เนินเนื้อของเจ้าช่างเหมือนสาวแรกรุ่นจริงๆ มันทำให้ข้ากระสันตัวเจ้ายิ่งนัก”
“ข้า..ข้าอายุยี่สิบห้าแล้วนะฮุ้นกอ” น่ำเจ็งค้อนวงใหญ่ สะบัดร่างดิ้นเบาๆ เล็กเซี่ยวฮุ้นตอบกลับทันที พร้อมกับขยำเนินเนื้อและปทุมถันเบาๆ
“แต่ทั้งบนและล่างของเจ้า มันฟ้องว่าอายุสิบสี่สิบห้าเท่านั้นเอง”
“ข้า..อูยยย..ซี๊ดดดด..ฮุ้น..ฮุ้นกอ..อย่าแหย่นิ้วเข้าไป..ข้า..ข้า..เสียวใจจะขาดแล้ว..อูยย..”
เล็กเซี่ยวฮุ้นดันนิ้วชี้แหวกเข้าไปกลางร่องเนื้อของน่ำเจ็ง จนนางสะดุ้งแอ่นสะโพกรับร้องครางออกมา น้ำสวาทในร่องเนื้อของนาง หลั่งพรั่งพรูจนล้นออกมาข้างนอก
“ฮุ้น..ฮุ้นกอ..ช่วย..ช่วยข้าด้วย..ข้า..”
น่ำเจ็งเกิดอารมย์เสียวซ่านจนนางเองทนไม่ไหวนางลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าเล็กเซี่ยวฮุ้นออก มองเห็นมังกรที่ตื่นลืมตาผงกหัวรออยู่ ใบหน้านางแดงกร่ำด้วยความกระหาย น่ำเจ็งเอื้อมมือมาลูบคลำเบาๆ ด้วยมือที่สั่นเทา
“ฮุ้นกอ..ใหญ่..ใหญ่เหลือเกิน..ข้า..ข้ากลัวเจ็บ..ข้า..”
เล็กเซี่ยวฮุ้นค่อยๆ ผลักร่างนางให้เอนนอนลง จับขานางแยกถ่างออก ร่องเนื้อกลางหว่างขาของน่ำเจ็งอ้ากลีบออกรอรับ เห็นน้ำเมือกใสๆ เอ่อล้นออกมาเนืองนอง เล็กเซี่ยวฮุ้นมองด้วยความกระสันยิ่งนัก
“เจ็งม่วย..เดี๋ยวเจ้าจะมีความสุขที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว” เล็กเซี่ยวฮุ้นค่อยๆ บรรจงจับมังกรร้ายจ่อที่กลางร่องเนื้อสวาทที่เยิ้มแฉะ มันดันสะโพกเข้าไป
“อูวว…วว..ฮุ้น..ฮุ้นกอ..” น้ำสวาทที่หลั่งออกมามากเนื่องจากพิษร้าย ทำให้น่ำเจ็งเสียวซ่านมากกว่าเจ็บปวด นางร้องครางออกมา เล็กเซี่ยวฮุ้นเห็นนางไม่เจ็บปวดเท่าไรนักจึงดันเจ้ามังกรร้ายเข้าไปอีกคราหนึ่ง
“อาาา…ฮุ้นกอ..ข้า..ข้า..” เล็กเซี่ยวฮุ้นดันพรวดเดียว มังกรร้ายมุดพรวดเดียวเข้าถ้ำสวาทของนางจนหมดตัว
“โอยยย…ฮุ้น..ฮุ้นกอ..เจ็บ..เจ็บข้าเจ็บ..ท่าน..เบา..เบาๆ ก่อน..”
“ขอโทษด้วยเจ็งม่วย..ของเจ้าคับแน่นจนข้าทนไม่ไหวจริงๆ”
“ข้า..ข้าก็อยากเช่นกัน..ฮุ้นกอ..”
เล็กเซี่ยวฮุ้นเอื้อมมือมาลูบไล้ปทุมถันทั้งสองที่แบนราบเหมือนสาวรุ่น คลึงเคล้นไปมาเบาๆ จนน่ำเจ็งขนลุกซู่ไปทั้งร่าง เม็ดบัวน้อยแข็งสู้มือเป็นไต เล็กเซี่ยวฮุ้นบี้นิ้วบีบคลึงเม็ดบัวเบาๆ ไปมา น่ำเจ็งถึงกับสูดปากร้อง
“ซู๊ดดด..อาาา..แรง..แรงๆอีก…ฮุ้นกอ..” เล็กเซี่ยวฮุ้นบี้เม็ดบัวทั้งสองแรงขึ้นๆ ส่วนล่างของมันก็เริ่มขยับมังกรร้ายออกมาช้าๆ แล้วดันเข้าไป
“อาา..ซี๊ดดด…ฮุ้นกอ..เร็ว..เร็ว..ข้าไม่ไหวแล้ว..ข้า..ข้า..”
ร่างของน่ำเจ็งบิดส่ายไปมา สะโพกนางแอ่นรับแรงกระแทกของมังกรร้าย เล็กเซี่ยวฮุ้นเร่งเร็วขึ้นๆ แรงขึ้นๆ เสียงกระแทกดังพับๆ ประสานกับเสียงร้องครางของน่ำเจ็ง
“ฮุ้น..ฮุ้นกอ..เร็ว..เร็วอีก..แรงๆ..แรงๆเลย..ข้า..โอยยยย..ยย..”
น่ำเจ็งทั้งเสียวทั้งเจ็บระคนกัน นางรู้สึกเหมือนกับว่าร่างของนางแตกออกเป็นเสี่ยงๆ นางร้องครางออกมาพร้อมๆ กับแอ่นสะโพกขึ้นรับสุดตัว นางกระตุกร่างเฮือกใหญ่ก่อนที่จะนอนลงกับพื้นเตียงเสียงหอบหายใจของคนทั้งสองดังระคนทั่วห้อง
“ข้า..ข้าไม่เคยรู้สึกอะไรเช่นนี้มาก่อนในชีวิตเลย ฮุ้นกอ..” เล็กเซี่ยวฮุ้นยิ้มรับ
“เจ็งม่วย..เจ้าก็ทำให้ข้ามีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเช่นกัน”
“จริง..จริงหรือฮุ้นกอ..ท่านหลอกให้ข้าดีใจหรือเปล่า..ท่านผ่านมามาก อีกทั้งแต่ละคนก็..ก็..ใหญ่กว่าข้าทั้งนั้น” พูดจบก็ซุกหน้ากับอกเล็กเซี่ยวฮุ้นอย่างเอียงอาย เล็กเซี่ยวฮุ้นส่ายหน้าเชิงปฏิเสธ
“เจ้าไม่รู้หรอกว่า ของของเจ้านั้น ทำให้ข้ากระสันอย่างสุดแสน” พูดเสร็จก็กระแทกมังกรร้ายที่ยังคาถ้ำอยู่อีก ซ้ำยังไม่ได้คายพิษออกมาจึงยังแข็งร่างอยู่คงเดิม น่ำเจ็งสะดุ้งร่างสูดปากร้อง
“อุ๊ย..ซี๊ดด..บ้าจริงๆ ฮุ้นกอ..แกล้งข้า..”
น่ำเจ็งสูดปากร้องเมื่อเล็กเซี่ยวฮุ้นกระแทกมังกรเข้าถ้ำของนาง น่ำเจ็งใช้มือทุบอกเล็กเซี่ยวฮุ้นอย่างแรง นางเริ่มมีเรี่ยวแรงมากขึ้นเนื่องจากพิษร้ายสลายไปส่วนหนึ่ง เมื่อเล็กเซี่ยวฮุ้นกระแทกดันมังกรเสียดสีผนังถ้ำของนาง ทำให้อารมณ์ความกำหนัดบังเกิดขึ้น พิษร้ายก็เริ่มออกฤทธิ์ขึ้นมาอีกครา
“ฮุ้นกอ..ท่านต้องทำให้ข้าถึงห้าครั้งพิษจึงจะหมดไป แค่ครั้งแรกข้าก็เจ็บระบมไปหมดแล้ว”
เล็กเซี่ยวฮุ้นไม่ตอบทอดร่างลงนอนทาบร่างของน่ำเจ็ง สอดลิ้นเข้าไปในปากรูปกระจับของนาง พัวพันดูดลิ้นไปมาจนน่ำเจ็งเสียวซ่านอีกครั้ง สองมือนางลูบไล้แผ่นหลังเล็กเซี่ยวฮุ้นไปมา ส่ายสะโพกเสียดสีท่อนล่างของเล็กเซี่ยวฮุ้นไปมา เล็กเซี่ยวฮุ้นถอนริมฝีปากออกลุกขึ้นนั่ง โดยดึงร่างของน่ำเจ็งให้ลุกขึ้นตามมา ทั้งสองนั่งกอดรัดกันอยู่บนเตียงนอน เล็กเซี่ยวฮุ้นก้มลงดูดเม้มเม็ดบัวกลางปทุมถันของน่ำเจ็ง ไช้ลิ้นวนไปมาก่อนที่จะขบกัดเบาๆ น่ำเจ็งสะดุ้งร่างหงายหน้าสูดปากครวญคราง
“ซี๊ดดด…ฮุ้นกอ..ท่านทำให้ข้ามีความสุขมากที่สุดจริงๆ” เล็กเซี่ยวฮุ้นวนเวียนลากลิ้นไปมาที่สองเต้ากระเปาะน้อยๆ ของนาง ขบกัดเบาๆ สลับกันไป
“ฮุ้นกอ..ข้า..ทำให้ข้าเถิด..ข้าทนไม่ไหวแล้ว..”
เล็กเซี่ยวฮุ้นได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้น เอาหมอนมารองรับที่สะโพกของนางแล้วประคองร่างของน่ำเจ็งให้เอนนอนลงไปช้าๆ สะโพกของน่ำเจ็งจึงลอยสูงเด่นขึ้นมา เล็กเซี่ยวฮุ้นค่อยๆ ขยับร่างคุกเข่าช้าๆ เพื่อไม่ให้มังกรร้ายหลุดออกจากถ้ำสวาทของนาง มันคุกเข่าลงกลางหว่างขาของน่ำเจ็ง มือทั้งสองยันพื้นเตียงข้างเอวของนาง ก่อนที่จะเหยียดขาทั้งสองออกถอนเอามังกรออกมาช้าๆ จนหัวมังกรหลุดโผ่ลออกมาหายใจหน้าปากถ้ำ
“ฮุ้นกอ..ซี๊ดด..อย่าเอาออก..อย่า..” เล็กเซี่ยวฮุ้นหัวเราะเบาๆ ก่อนที่ดันพรวดเดียวมังกรร้ายมุดเข้าจนจนก้นถ้ำด้านใน
“อูววว…ซี๊ดดด…บะ..เบา..เบาๆก่อน..ฮุ้นกอ..เจ็บ..เจ็บ..ข้า..” เล็กเซี่ยวฮุ้นถอนมังกรออกมาช้าๆ พร้อมกับดันเข้าไปใหม่อย่างนิ่มนวล เข้าๆ ออกๆ พร้อมกับเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นๆ น่ำเจ็งส่ายหน้าไปมา
“ดี..ดี..แรงๆอีกก็ได้ฮุ้นกอ..ดี..ดี..ซี๊ดดด….” เล็กเซี่ยวฮุ้นเร่งเร็วขึ้นอีกๆ แรงขึ้นๆๆ
“ข้า..ข้า..ออก..ออก…ออกแล้ว..ออก..ซี๊ดดด..ดด..ด..”
น่ำเจ็งถึงจุดสุดยอดเป็นครั้งที่สองอย่างรวดเร็ว เล็กเซี่ยวฮุ้นยังไม่ทันที่จะคลายพิษร้ายของเจ้ามังกรออกมาสักที นางนอนแผ่หรา หอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เล็กเซี่ยวฮุ้นเอาหมอนรองสะโพกนางออกก่อนที่จะถอนมังกรออกอย่างช้าๆ
“ซู๊ดดด…” น่ำเจ็งร้องเบาๆ ผงกหน้าขึ้นมองพร้อมกับค่อยๆ ยันร่างลุกขึ้น เล็กเซี่ยวฮุ้นช่วยประคองตาม นางก้มลงมองที่เนินเนื้อไร้ไรขนของตัวเอง เอามือลูบคลำเบาๆ น้ำสวาทที่ทะลักออกมาติดนิ้วมือนางจนรู้สึกเหนียวหนึบ นางยกมือขึ้นมาดูเห็นน้ำเมือกใสๆ สีแดงบนฝ่ามือ
“ฮุ้นกอ..มี..มีเลือดออกมาด้วย..ข้า..”
“เจ็งม่วย..ที่เจ้าเจ็บเมื่อครู่เพราะเยื่อพรหมาจารีย์ของเจ้าถูกมังกรของข้ากระแทกจนฉีกขาดนั่นเอง เจ้าจึงรู้สึกเจ็บในตอนนั้น ข้า..ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที่ทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้า” น่ำเจ็งมองหน้าเล็กเซี่ยวฮุ้น นางยิ้มก่อนที่จะโผเข้ากอด
“ไม่..ข้ายินดีและดีใจที่ท่านเป็นคนแรกของข้า..” เล็กเซี่ยวฮุ้นกอดรัดนางตอบอย่างดีใจ พักใหญ่ก็ดันร่างน่ำเจ็งออก
“เราต้องกำจัดพิษร้ายออกให้หมด ไม่เช่นนั้น…” น่ำเจ็งได้ยินเช่นนั้นก็นิ่วหน้า เล็กเซี่ยวฮุ้นเห็นแล้วถึงกับหัวเราะ
“ข้าคิดว่ายังไงเสีย เจ้าคงต้องระบมแน่ๆ”
“บ้า..ฮุ้นกอนี่..”
น่ำเจ็งอายหน้าแดงกร่ำ รั่วกำปั้นน้อยๆ ทุบอกเล็กเซี่ยวฮุ้นเป็นการใหญ่ เล็กเซี่ยวฮุ้นยิ่งหัวเราะก่อนที่จะจับมือน้อยๆ ทั้งสองของนางให้หยุด ทั้งสองนิ่งนั่งมองหน้ากันชั่วขณะ ก่อนที่เล็กเซี่ยวฮุ้นจะโน้มหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากนาง สอดลิ้นเข้าไปภายใน มือน้อยๆ ของน่ำเจ็งผ่อนคลายลงข้างลำตัว เล็กเซี่ยวฮุ้นจึงใช้มือทั้งสองลูบไล้ปทุมถันทั้งสองแทน น่ำเจ็งแอ่นอกรับทันที มือของนางป่ายมาจับมังกรขยำบีบเบาๆ เล็กเซี่ยวฮุ้นถอนริมฝีปากออก
“เจ็งม่วย..เจ้าช่วยข้าบ้างสิ”
“ฮุ้นกอ..ท่านจะให้ข้าช่วยอย่างไร?” เล็กเซี่วฮุ้นไม่ตอบ จับมือน่ำเจ็งให้กำรอบตัวมังกรรูดเข้ารูดออก แล้วก็ปล่อยให้นางทำเอง น่ำเจ็งรูดเข้ารูดออกช้าๆ แล้วเร่งเร็วขึ้นๆๆ
“ซูดดด…เจ็งม่วย..เบาๆก่อน..เดี๋ยวข้าจะออกเสียก่อน”
“อะไรออกหรือ? ฮุ้นกอ..”
“มังกรของข้านะสิ..มันจะคายพิษออกมาก่อนที่จะมุดถ้ำของเจ้า”
“บ้าอีกแล้ว ฮุ้นกอ..” เล็กเซี่ยวฮุ้นหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะจับมือน่ำเจ็งให้คลายออก มันลุกขึ้นลงจากเตียง
“ฮุ้นกอ..ท่านจะทำอะไร?”
“ข้าจะสอนท่าใหม่ให้เจ้า..หรือเจ้าจะให้ข้าทำท่าเดิมให้เจ้าอีกครั้ง”
“บ้า..ฮุ้นกอ..”
น่ำเจ็งหน้าแดงโผร่างจะเข้ามาทุบอกเล็กเซี่ยวฮุ้น เล็กเซี่ยวฮุ้นจับมือนางเอาไว้ ค่อยๆ ผลักร่างน่ำเจ็งให้นอนลง หันปลายขาออกมาหามัน เอาผ้านวมผืนใหญ่รองกันศีรษะนางไว้ไม่ให้กระแทกผนังห้อง จับขาทั้งสองของน่ำเจ็งอ้าออก ชันเข้าขึ้นวางเท้าทั้งสองไว้ที่ขอบเตียง เล็กเซี่ยวฮุ้นก้มร่างลงที่กลางหว่างขาของน่ำเจ็ง ใช้ลิ้นโลมเลียไปที่ร่องเนื้อของนาง ร่างของน่ำเจ็งสะดุ้งเฮือก แอ่นสะโพกขึ้นมาทันที นางหนีบขาทั้งสองรัดศีรษะเล็กเซี่ยวฮุ้น
“ซู๊ดดด..ฮุ้น..ฮุ้นกอ..อย่า..ไม่ดี..อย่าทำ..อุ๊ยยย…ซี๊ดดด..” เล็กเซี่ยวฮุ้นจับขานางให้ถ่างออก เงยหน้าขึ้นมา
“เจ็งม่วย..ข้าจะสอนให้เจ้ารับรู้ถึงความเสียวซ่านอย่างไม่เคยมีมาก่อน”
กล่าวจบก็ก้มลงไปอีกครา ใช้ลิ้นโลมเลียปากคูหาสวาทที่มีไรขนอ่อนไรขนบางตา น้ำในถ้ำสวาทเริ่มหลั่งรินออกมาตามความกำหนัด เล็กเซี่ยวฮุ้นทั้งดูดทั้งเลีย ยิ่งดูดเท่าไรน้ำเมือกใสกลับยิ่งทะลักออกมามากขึ้นอีก น่ำเจ็งเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก นางทนไม่ไหวต้องเกร็งร่างลุกขึ้นนั่ง ใช้สองมือประคองศีรษะของเล็กเซี่ยวฮุ้นให้ฝังแน่นเข้าไปอีก
“ฮุ้นกอ..พอ..พอเถอะ..ข้าจะถึงอยู่แล้ว..ข้า..” เล็กเซี่ยวฮุ้นรู้ว่าน่ำเจ็งใกล้จะถึงจุดสุดยอดอีกครั้งจึงถอนร่างออก
“อูวว..ฮุ้นกอ..ทำไมท่านทำอย่างนี้..ข้า..อยาก..ข้า..”
น่ำเจ็งพูดเชิงต่อว่า ที่ทำให้อารมณ์นางหยุดชะงักไม่ถึงจุดสุดยอด เล็กเซี่ยวฮุ้นไม่พูดพล่ามทำเพลง ลุกขึ้นยืนจับเจ้ามังกรร้าย ที่อยากจะพ่นพิษใจจะขาดจ่อที่ปากถ้ำของนางดันพรวดเดียวสุดตัว น่ำเจ็งถึงกับอ้าปากค้างตาเหลือก สองมือผลักดันอกเล็กเซี่ยวฮุ้นออก
“ฮุ้นกอ..โอยยย..ซี๊ดดด….” ทั้งสองโรมรันพันตูกันอย่างดุเดือด ฝ่าหนึ่งนั่งอ้าขาบนขอบเตียง อีกฝ่ายก็ยืนข้างเตียงกระแทกร่างเข้าใส่อย่างเมามันส์ เสียงร้องครวญครางของน่ำเจ็งดังรอดไรฟันออกมา
“อืมม..ซี๊ดดด…ข้า..อะ..ออก..ออกแล้ว…ออกแล้ว…”
“โอยยย..เจ็งม่วย..ข้าไม่ไหวเหมือนกัน..ออก..ออกแล้ว..ซี๊ดดดด..ดดด…”
มังกรร้ายผ่านการเสียดสีกับผนังถ้ำสวาทของน่ำเจ็งถึงสามครั้งสามครา ในที่สุดมันก็ทนไม่ไหวคายพิษร้ายออกมาจนหมดสิ้น ทั้งสองกอดรัดกันแนบแน่นอยู่นาน เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้องพักใหญ่ก็แยกร่างออกจากกัน
“ฮุ้นกอ..ข้าแสบไปหมดแล้วนะ..นี่เพิ่งจะครั้งที่สามเอง ยังเหลืออีกตั้งสองครั้ง ข้า…” น่ำเจ็งกล่าวเสียงสะท้านด้วยความเจ็บระคนกับความกระสันในช่องคูหาสวาทของนาง เล็กเซี่ยวฮุ้นจึงแกล้งหยอกล้อนางเล่น
“เจ็งม่วย..เจ็บที่ไหนหรือ?ขอข้าดูหน่อยสิ..ข้าจะช่วยบรรเทาให้..”
“บ้า..บ้าที่สุดเลยฮุ้นกอนี่..ท่านก็รู้ว่าข้าหมายถึงตรงไหน..ไม่อายบ้างหรือไร?”
“เจ็งม่วย..เจ้ามีเรือนร่างที่พิเศษไม่เหมือนใคร ข้าอยู่ใกล้เจ้า แล้วเกิดความอยากขึ้นมาทุกที ยิ่งเห็นปทุมถันน้อยๆ ของเจ้า เนินสวาทที่ปราศจากไรขนของเจ้า มันช่างยั่วยวนอารมณ์ข้ายิ่งนัก”
“บ้าจริงเชียวฮุ้นกอ..ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ”
“ฮา..ฮา..เจ็งม่วย นี่ยังเหลืออีกสองครั้งนะ”
“บ้า..บ้า..ฮุ้นกอท่านแกล้งข้า..”
“มา..เจ็งม่วยข้าจะสอนท่าใหม่ให้เจ้าอีกหนึ่งท่า”
น่ำเจ็งหน้าแดงขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่ายังไงเสียคูหาสวาทของนางต้องโดนเจ้ามังกรร้ายที่แข็งตัวขึ้นมาร อีกครั้งหนึ่งแล้ว พอนางครุ่นคิดอารมณ์บังเกิดพิษร้ายก็กำเริบกระจายออกทันที นางรู้สึกเหมือนกับว่าในช่องคูหาสวาทของนางมันคันยุบยิบๆ ไปหมด อยากจะให้เจ้ามังกรร้ายมาเสียดสีให้หาย น่ำเจ็งไม่ตอบก้มหน้าบิดมือไปมาก่อนที่จะนอนหงายเอามือปิดหน้าไม่มอง เล็กเซี่วฮุ้นมองร่างที่ขาวโพลนสะท้อนแสงเทียนเหมือนเห็นเด็กสาววัยขบเผาะนอนทอดร่างอยู่ ยิ่งมองยิ่งเกิดความอยาก เล็กเซี่ยวฮุ้นลูบไล้แผ่วเบาไปทั่วร่างของน่ำเจ็ง จากปทุมถันเรื่อยมาจนถึงเนินสวาทกลางหว่างขา ชอนไชนิ้วเข้าไปภายในถ้ำน้อยๆ ของนาง แยงเข้าชักออกๆ น่ำเจ็งถึงกับร้องครางออกมาอีกครั้งด้วยความกระสัน น้ำในถ้ำเริ่มหลั่งรินออกมาพร้อมที่จะรับรองมังกรร้ายอีกที เล็กเซี่ยวฮุ้นจับร่างนางพลิกคว่ำ
“ฮุ้นกอ..ท่านจะทำอะไร?”
“เจ้านอนคว่ำแล้วยกสะโพกขึ้นมา อย่างนั้นนั้นแหละดีมาก..เจ็งม่วย”
น่ำเจ็งทำตามทุกประการด้วยความอยากรู้และความใคร่ในอารมณ์ บัดนี้สะโพกของนางลอยเด่น เล็กเซี่ยวฮุ้นมองจากด้านหลัง ก้นอันอวบอิ่มผึ่งผาย หว่างกลางเห็นเนินสวาทแผลมออกมาจากสองแก้มก้น ปากถ้ำของนางอ้าออกเชิญชวนให้เขาไปสำรวจ น้ำเมือกใสๆ ฉ่ำแฉะนองไปทั่วปากถ้ำ เล็กเซี่ยวฮุ้นจับแก้มก้นทั้งสองของนางแบะอ้าออกเห็นปากถ้ำอ้าออกตาม มองดูภายในแดงระเรื่อๆ เยิ้มเปียกแฉะ มันก้มลงใช้ลิ้นเกร็งให้แข็งก่อนที่จะดันเข้าไปในถ้ำ น่ำเจ็งสะดุ้งร่างหดไปด้านหน้า
“อูยยย…ฮุ้นกอ..ข้า..ข้าเสียว..” ยิ่งนางเสียวซ่าน ภายในคูหายิ่งคันระยิบระยับไปหมดจนนางทนไม่ไหว
“ฮุ้นกอ..เอามังกรท่านเข้ามาเถอะ..ข้าไม่ไหวแล้ว..”
น่ำเจ็งทนไม่ไหวต้องร้องขอเล็กเซี่ยวฮุ้น พร้อมกับจะพลิกร่างนอนหงายให้เล็กเซี่ยวฮู้นจัดการ แต่เล็กเซี่ยวฮุ้นจับสะโพกนางให้หยุดเอาไว้ พร้อมกับยืนจ่อมังกรมาที่ปากถ้ำสวาทก่อนที่จะกระแทกเข้าไป น่ำเจ็งร้องลั่นสองมือนางกำผ้าปูที่นอนแน่น ใบหน้านอนแนบพื้นเตียงร้องครวญคราง
“อู้..อูยยย..เสียว..เสียวไปหมด…เสียว…ข้า..” น่ำเจ็งเกร็งสะโพกรับการกระแทกของเล็กเซี่ยวฮุ้นอย่างเมามันส์ในอารมณ์
“ดี..ดี..แรงๆฮุ้นกอ..เร็ว..เร็วอีก…เร็วอีก..อีก..อีก..โอยยย…ยย…ย..” น่ำเจ็งทั้งแสบ ทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่านถึงจุดหมายเป็นครั้งที่สี่ในที่สุด
“เจ็งม่วย ข้าจะออกอยู่แล้ว ข้าจะทำให้เจ้าเป็นครั้งที่ห้าต่อเลย”
“ฮู้นกอ..ข้าไม่ไหวแล้ว..มันทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมดแล้วถ้าท่านเอา..เอาอีกครั้ง.. ข้าต้องตายแน่ๆ” น่ำเจ็งหันหน้ากลับมาส่ายใบหน้าร้องขอเล็กเซี่ยวฮุ้น
“เจ็งม่วย..มีวิธีสุดท้ายที่ข้าจะช่วยท่านได้ เจ้าจะยินยอมหรือไม่?”
“ทำอย่างไรฮุ้นกอ..”
“ข้าจะเอาเข้าทางนี้แทน เพื่อให้เจ้าถึงเป็นครั้งที่ห้าก่อนที่จะครบกำหนดเวลาพิษกำเริบ”
เล็กเซี่ยวฮุ้นกล่าวพร้อมกับแหวกแก้มก้นทั้งสองของนางอ้าออก โดยมังกรร้ายยังคารูสวาทอยู่ พร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มสัมผัสถูไถไปที่ ปากถ้ำน้อยๆ อีกถ้ำหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ กัน น่ำเจ็งสะดุ้งหดร่างหนี
“อุ๊ย..ฮุ้นกอ..นี่..นี่มัน..เออ..เออ..จะเข้าไปได้อย่างไรกัน..ข้า..”
“ข้าก็ไม่เคยเหมือนกัน เคยอ่านแต่ในตำรา เราต้องลองดูไม่มีเวลาอีกแล้ว เจ็ง ม่วย หรือว่าเจ้าจะให้ข้าเอาเข้าที่เดิมอีกครั้ง”
“ไม่..ไม่นะฮุ้นกอ..ที่เดิมของข้ามันไม่ไหวอีกแล้ว..เอาเถอะ..เอาก็เอา..”
กล่าวจบนางก็ก้มหน้าไปกับพื้นอย่างเอียงอาย ด้วยความไม่เคยระคนความแปลกใหม่ที่จะได้ลิ้มรสสวาทจากถ้ำแห่งใหม่นี้ เล็กเซี่ยวฮุ้นค่อยๆ ถอนมังกรที่เปียกแฉะออกมาช้าๆ มือหนึ่งแหวกแก้มก้นน่ำเจ็งอ้าออก อีกมือหนึ่งป้ายเอาน้ำเมือกจากถ้ำแรกมาป้ายที่ถ้ำด้านหลัง แล้วจับหัวมังกรร้ายจ่อปากถ้ำหลังดันเข้าไปทันที
“อูววว..ซี๊ดดด..จะ..เจ็บ..เจ็บ..เอาออก..เอาออกก่อน..ฮูยยย…”
“ขอโทษเจ็งม่วย ข้าก็เจ็บเหมือนกัน เดี๋ยวข้าจะทำใหม่” เล็กเซี่ยวฮุ้นชักหัวมังกรที่มุดเข้าไปเล็กน้อยออกมา เอาน้ำลายในปากมาป้ายให้ทั่วหัวมังกรและปากถ้ำสวาทด้านหลัง แล้วจึงจับยัดดันเข้าไปใหม่ช้าๆ
“อาาาา…ฮุ้นกอ…ข้า..ข้าเสียว..ไม่เคยเสียวแบบนี้มาก่อน..มันช่างวิเศษจริงๆ.. ฮุ้นกอท่านทำแรงๆอีกหน่อย..อีก..อีก..ข้าทนได้..อีก..อูววว…ซี๊ดดดด..ดด..”
เล็กเซี่ยวฮุ้นเองก็รู้สึกถึงความแปลกใหม่ในรสชาดเช่นกัน มันรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ยิ่งได้ยินเสียงร่ำร้องของน่ำเจ็งมันยิ่งเกิดความอยาก จึงเร่งกระแทกแรงขึ้นๆๆ ตามคำร้องขอ เล็กเซี่ยวฮุ้นใช้สองมือจับสะโพกของน่ำเจ็งกระแทกเข้าๆ ออกๆ เสียงดังพับๆ จนครั้งสุดท้ายมันถอนมังกรออกมาหายใจชั่วอึดใจก่อนที่จะดันเข้าเต็มแรงเป็นครั้งสุดท้าย
“โอววว…ซี๊ดดด…ข้า..ข้า..อะ..ออก…ออกแล้ว…ออกแล้ว…โอยยย…ยย…”
“อ๊ากกก…ข้าออก..ออกเหมือนกัน…เจ็งม่วย..โอยยย…”
ในที่สุดพิษร้ายกิมโง้วเหมยก็ถูกเล็กเซี่ยวฮุ้นกำจัดออกจากร่างของน่ำเจ็งจนหมดสิ้น แต่น่ำเจ็งกลับไม่สามารถลุกขึ้นมาได้หนึ่งวันเต็มๆ เนื่องจากถ้ำสวาทน้อยๆ ทั้งด้านหน้าและด้านหลังของนางระบมไปหมดจนไม่สามารถขยับร่างไปไหนมาไหนได้ เล็กเซี่ยวฮุ้นจึงป้อนข้าวป้อนน้ำให้นางกินไปหยอกล้อเล่นกันไปอย่างมีความสุขยิ่งนัก…….