ที่บ้านหลังใหญ่
“สุรัตนาวี แม่อยากให้หนูน่ะหัดเรียนเปียโนอีกนะ”
“ไม่เอาค่ะแม่ ตอนนั้นน่ะ ครูสอนดุจะตาย…………….อีกอย่างหนูเองก็ต้องเรียนภาษาญี่ปุ่นทุกเสาร์ แล้ววันอาทิตย์บางทีพี่อาร์ตก็มาติวด้วย”
“เห็นเพื่อนแม่บอกว่าที่โรงเรียนนึงมีครูสอนเปียโนมาใหม่ เค้าว่าใจดี ใครที่ส่งลูกไปเรียนเขาก็ชมกันทุกคน พี่อาร์ตเค้าก็ไม่ได้มาทุกอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ เรียนซักเดือนละครั้งสองครั้งก็ได้”
…………………………………..

ที่โรงเรียนสอนดนตรี
“ครูโต้ง” ชายหนุ่มผอมสูง อายุราว 25-26 กำลังเล่นเปียโน เพลง ‘ Moonlight Sonata ‘
“สุรัตนาวี” คุณหนูน่ารัก อายุ 14 กำลังฟังเพลงที่ครูโต้งเล่นอย่างเคลิบเคลิ้ม

เพลงจบแล้ว
“เพราะจังค่ะคุณครู”
“เรียกผมว่าพี่โต้งก็ได้ครับ”
“พี่โต้งเก่งจังค่ะ เรียนมานานรึยังคะ”
“ก็……..นานแล้วเหมือนกันครับ………ผมเองก็เล่นอย่างอื่นได้บ้าง อย่างไวโอลินอะไรนี้แหละครับ”
“พี่โต้งนี่เก่งจัง แถมใจดีด้วย หนูชักอยากมาเรียนกะพี่โต้งบ่อยๆแล้วละ”
“ผมเองก็อยากให้น้องตั้งใจฝึกบ่อยๆ นะครับ จะได้เก่งไวๆ”
“ค่ะ” สุรัตนาวียิ้มให้อย่างไร้เดียงสา…………
…………………………………..

สุรัตนาวีเริ่มขยันไปเรียนเปียโน หมู่นี้ไปเรียนแทบทุกวันอาทิตย์

คุณครูชมสุรัตนาวีบ่อยๆว่าเธอเล่นเป็นเร็ว
“หนูเคยเรียนตอน 10 ขวบค่ะ แต่ครูดุมากๆเลยค่ะ หนูเลยเลิกค่ะ”
สุรัตนาวีเริ่มชวนเขาคุย
พี่โต้งเองก็เป็นกันเองกับเธอเหลือเกิน
หลังจากที่คุยกัน เธอก็ได้รู้ว่า พี่โต้งนั้นเป็นคนสู้ชีวิต รับจ้างทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงินค่ากินค่าเรียนเอง สำหรับคุณหนูผู้ชีวิตสุขสบายมาตลอดอย่างสุรัตนาวี เรื่องราวของพี่โต้ง ช่างกินใจยิ่ง

“พี่ชินแล้วครับ แต่มาทำงานนี่ก็ดีครับ ได้เรียนรู้ ได้พบกับอะไรเยอะครับ อีกปีสองปีก็จบ ป.ตรีแล้วครับ น้องเองก็ต้องขยันเรียนนะครับ คุณพ่อคุณแม่จะได้ดีใจ”

“ค่ะ” สุรัตนาวีเริ่มชื่นชมในตัวเขา…………..
………………………………………….

วันนี้ วันอาทิตย์
สุรัตนาวียังไปเรียนเปียโนเหมือนเคย
วันนี้พี่โต้งก็เล่นเปียโนให้ฟังเหมือนเคย
แต่เสียงเพลงวันนี้กลับไม่เหมือนเคย
เสียงเพลงวันนี้ฟังดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน
สีหน้าของพี่โต้งวันนี้ เศร้าสร้อยไม่แพ้เพลงที่เขาเล่น

“พี่โต้งคะ มีอะไรไม่สบายใจหรือคะ” เธอสอดขึ้นกลางคัน สายตาของเธอเป็นห่วง
“ไม่………ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่สบายดี” เขาหยุดเล่น
“หนูดูออกนะว่าวันนี้พี่โต้งเหมือนกำลังกลุ้มใจ พี่โต้งเล่ามาเถอะนะคะจะได้สบายใจ หนูจะฟัง…….”

เขาเล่าให้เธอฟัง ถึงความรักที่สูญเสียไปอย่างไม่คาดฝัน ทั้งๆที่เขาทำทุกอย่างเพื่อฟูมฟักมันมาตลอดสองปี

“พี่เสียแฟนเพราะอินเตอร์เนตครับ”
แฟนของเขาหลงไหลไปกับเกมรักชั่วแล่นในโลกเสมือน มิคาดกลับลืมเลือนความรักในโลกแห่งความจริง

คนรักกัน เรียนที่เดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยมาตลอด กลับต้องมาพ่ายรัก เพราะความตื่นเต้นแปลกใหม่ในการริลองรักกับคนที่ไม่เห็นกระทั่งหน้า เห็นแต่ตัวอักษรที่พิมพ์โต้ตอบกันไปมาเท่านั้นหรือ?

Chatroom ที่มีดาษดื่นทั่วโลกไซเบอร์ Pirch ICQ ……………..มันนี่แหละทำลายความรักของเขา

ไอ้อินเตอร์เนตเฮงซวย เอาแฟนของกูคืนมาาาาาาาาาา

“หนูเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง………………” สุรัตนาวีเสียใจแทนเขา
“ไม่เป็นไรหรอกครับน้อง มันจบไปแล้วก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้………………ตอนนี้พี่ขอแค่ว่าจะมีอะไรดีๆ ทำให้พี่สบายใจขึ้นบ้างน่ะครับ………….”
“หนูพอจะช่วยพี่ได้ไม๊คะ………..”
ความชื่นชมแปรเปลี่ยนเป็นความเห็นใจ

“มันก็พอจะมี…………….แต่…………แต่จะดีเหรอครับ………มัน…….คง..เป็นไปไม่ได้…….หรอกครับ ….อย่าใส่ใจเลยครับ”
“พี่โต้งใจดีกับหนูมาตลอด………หนูทำได้ค่ะ”
“ตอนนี้พี่ขอเพียงแค่……….ช่วยปลอบประโลมใจพี่บ้าง…….ขอความอบอุ่นเล็กๆน้อยๆจากน้องนะครับ”

เขาค่อยๆโน้มตัวลงไปจูบเธอ บดปากแลกลิ้น
สุรัตนาวีไม่ขัดขืน……………..
…………………………………..

ในห้องเรียนเปียโน
ชั่วโมงเรียนเปียโน
แต่ตอนนี้ สุรัตนาวีกำลังหัดเป่าปี่
เจ้าของปี่ยืนพิงฝา หัวสั่นหัวคลอน

“พี่ขอลงลิ้นกับน้องบ้างนะครับ”
เขาเอื้อมมือลงไปถลกกระโปรง เธอขยับก้นหนี
“นะครับ แค่ลงลิ้น พี่รับรองครับว่าพี่จะไม่สอดใส่…………”
เธอยืนขึ้น ยอมให้เขารูดกางเกงในลงถึงหัวเข่า
พี่โต้งคุกเข่าลงไปเล่นลิ้น สุรัตนาวีถอยก้นยึกยักอย่างซ่านเสียว
นับเป็นรสชาติแปลกใหม่
แต่ถึงอย่างไรพี่โต้งก็ไม่ยอมเอาปี่หัวแหลมเฉาะร่องเธอ ด้วยเห็นว่าเธอยังเด็กนัก ทั้งเป็นคุณหนู เขายังไม่อยากทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ เพียงเธอยอมให้เขาทำถึงเพียงนี้ นับว่าสวรรค์เมตตาแล้ว………………
…………………………………

สุรัตนาวีเรียนเปียโนไปได้อีกสองเดือน ก็รู้สึกเบื่อหน่าย จึงเลิกเรียน
ทั้งยังเบื่อหน่าย ที่ปี่หัวแหลมของพี่โต้งไม่เข้ามาในตัวเธอเสียที ทั้งๆที่เธออยากได้ปี่เลานั้นใจจะขาด
พี่โต้ง เธอเคยชื่นชมเขา เห็นใจเขา แต่สุดท้ายก็เป็นเพียงสายลมที่ผ่านทาง
ชีวิตเธอยังเดินต่อไปเพื่อพานพบสิ่งใหม่ๆ
เพราะชีวิตเธอเป็นของเธอเอง ………………สุรัตนาวี
………………………………..