เฟย์ กรีดเสียงลั่น กับภาพสยดสยองตรงหน้า แอมถึงจะช็อค แต่ก็ยังมีสติพอที่จะเอามือตะครุบปากเพื่อนสาว

เสียงกึกกักที่กลอนประตูจากด้านใน สองสาวตัดสินใจ วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต….

คืนนั้น หลังจากที่เฟย์ วางหูโทรศัพท์ จากแอม สิ่งเดียวที่เธอรู้คือกุ้งไม่ได้กลับบ้าน และยังไม่มีการติดต่อมา

ตีหนึ่งกว่าแล้ว เฟย์ยังคงสับสน ภาพที่เห็นยังคงหมุนวนอยู่ในมโนภาพ สาวน้อยลูกครึ่งสะบัดเส้นผมที่ยาวสยายให้ไปกระจายเต็มแผ่นหลัง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดที่ใบหน้า ทั้งๆ ที่แอร์เย็นฉ่ำ

ภายใต้ผ้าห่มหนานั้น เฟย์ในชุดนอนบางเบาสีขาว ซุกตัวนิ่ง พยายามข่มตาให้หลับ

จะเกิดอะไรขึ้นวันพรุ่งนี้นะ…….

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ ไม่ทราบได้ บ้านทั้งหลังมืดสนิท ทั้งห้องมีเพียงเสียงแอร์ครางกระหึ่ม สาวน้อยในที่สุดก็หลับไหลไปได้ด้วยความเหนื่อยอ่อน…

แต่ในความเงียบนั้น เสียงนึงดังขึ้นเบาๆ ที่กลอนประตู!!

ประตูห้องนอนสีชมพู ค่อยๆ แง้มออกช้าๆ ร่างดำทะมึน สูงใหญ่ แทรกตัวผ่านเข้ามาอย่างเงียบกริบ ทว่ามุ่งร้าย…..

ผ้าห่มหนา ค่อยๆ เลื่อนออกจากร่างที่หลับไหลของเด็กสาวลูกครึ่ง เธอนอนหงาย เรือนร่างบอบบางได้สัดส่วนนั้นนิ่งสงบอยู่ภายใต้ชุดนอนบางๆ สีขาว

มือลึกลับ ค่อยๆ ดึงผ้าห่มพ้นร่างเธอออกไป มันจับจ้องไปที่ร่างในเงาสลัวนั้น ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ คืบกายเข้าไปจนใกล้พอที่จะได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอ และทรวงอกที่ไหวกระเพื่อมตามจังหวะหายใจ

แสงวาววับจากโลหะคมกริบสะท้อนวาบในความมืด!!

ผ้าบางเบาถูกกรีดช้าๆ จากใต้คอ มือสากกร้านนั้นเบาพอที่จะสะกิดเปิดเพียงผืนผ้า โดยไม่กระทบผิวหนังเนียนผ่องของสาวน้อย ชุดนอนยาวนั้น ถูกแบะเปิดออกยาวตลอดจนถึงชายกระโปรงพริ้ว…

ร่างขาวโพลนนั้น ภายในเพียงแพนตีส์สายเดียวตัวเล็กๆ เมื่อมันถูกแบะออก ทรวงอกอิ่มของสาวแรกรุ่น ก็ปรากฎเด่นกระจ่างชูชัน ก้อนเนื้อสองเต้าขาวเนียนเบียดชิด ยอดถันชมพูระเรื่อนเห็นถนัดในความสลัว

มืออันประสงค์ร้าย สะปัดชุดนอนขาดวิ่นที่แบะหน้าตลอดของเฟย์ ให้เปิดกว้างขึ้นจนเห็นช่วงเอวคอดกิ่ง เนินเนื้ออวบอูมนั้นยังคงซ่อนอยู่ภายใต้แพนตีส์ตัวน้อยๆ ที่ผูกไว้อย่างหมิ่นเหม่ จนแทบไม่สามารถปกปิดความอุดมสมบูรณ์ของวัยแรกสาวได้

และเพียงแค่กระตุกเบาๆ ที่ปมเชือกข้างสะโพกผาย อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายก็ถูกเผยออก…

ที่เนินเนื้อนั้น กลีบกุหลาบของเธอมีเส้นหญ้าช่างแสนประปราย มันอูมเด่นท้าทายสายตา สองกลีบขาวอิ่มนั้นชิดสนิท เป็นร่องยาว ซึ่งในท่านอนหงายตามสบายของสาวน้อย ร่องกุหลาบนั้นเผยอน้อยๆ มองเห็นคงามชุ่มชื้นสีชมพูลางเลือนซ่อนเร้นอย่างลึกลับภายใน

โลหะ อันคมกริบ ส่งแสงแวววาวขึ้นมาอีกครั้ง…..

กลางดึก เสียงโทรศัพท์ ดังสนั่นห้องนอนติดแอร์เย็นฉ่ำของหอพักย่านรามคำแหง

จากใต้ผ้าห่มลายดอกไม้ แอม สาวน้อยผมสั้น ดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของโรงเรียน งัวเงีย เอื้อมเรียวแขนเปลือยขาวในชุดนอนสายเดี่ยวบางๆ หยิบหูโทรศัพท์ด้วยความมึนงง

“ฮัลโหล….ใครอ่ะ”

“ชั้นเอง เฟย์……” เสียงนั้นสั่นเทา

“อือ..เป็นไรวะ นอนไม่หลับ?”

“หลับ..แต่ฝันร้ายว่ะ”

“เหรอ แต่ชั้นหลับเป็นตาย ฝันไรวะแก ถึงกับต้องโทรมาหาชั้นเนี่ย”

“ฝันเห็น อะ..อา จารย์ ชูชาติ…” เฟย์เล่าฝันร้าย ที่ทำให้เธอต้องลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าเหงื่อโทรมกาย ให้เพื่อนสาวฟัง

” มันเกือบฆ่าชั้น ดีว่าชั้นตื่นก่อน”

“เออ เวร ถ้าแกไม่ตื่น แกคงตายห่าไปแล้วมั้งอีนี่”

“แก ต้องลืมๆ มันไปก่อนว่ะเฟย์ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”

“ชั้นไม่เข้าใจ แกลืมลงได้ไงวะแอม หลับลงได้ไงวะ ภาพอีอาจารย์ซาดิสต์นั่น มันติดตาชั้นตลอดเวลาเลยนะ แล้วป่านนี้ยัยกุ้งหายไปไหน ยังไม่กลับบ้านเลย มันต้องฆ่ายัยกุ้งไปแล้วแน่ๆ พรุ่งนี้ก็คงถึงคิว…. พวกเรา”

“ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งคิดไปไกลสิ ถ้าเราเงียบๆ ไว้ อาจไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าแกนอนไม่หลับนะ ลองคิดอย่างอื่นให้ลืมสิวะ”

“คิดอะไร ก็มันติดตา ตอนที่กุ้งมันตาเหลือก เลือดไหลนองพื้น”

“เอา ก่อนหน้านั้นสิ…จำได้ไหม”

แอม ทวนความจำเพื่อนสาว ใช่ ภาพก่อนหน้านั้นมันน่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน เฟย์คิดถึงภาพการร่วมรักอย่างเร่าร้อนของกุ้ง และอาจารย์หนุ่ม ตอนนั้นเลือดสาวของเธอฉีดพล่าน

“ชั้นคิดแล้วยังร้อนวูบท้องน้อยเลยล่ะเฟย์”

“อือ…”

“ตอนนั้น แกก็มีอารมณ์นี่หว่า ชั้นจำได้ว่าชั้นหันกลับไปเห็นแก บี้นมตัวเองเลย..”

“แก บ้า…ก็มัน….”

“เฟย์ ชั้นพูดตรงๆ นะภาพที่ทำให้ชั้นนอนไม่หลับจริงๆ แล้วเป็นภาพ..ไอ้นั่นอ่ะ ..คว..ของอาจารย์ แกเห็นไหม”

“อือ..เห็น..ใหญ่ น่ากลัวชิบ”

“แกคิดสิ ถ้ามันจ่อที่ หว่างขาของแกนะ แล้วค่อยแหวกดัน เข้าไปในรูของแกช้าๆ…”

“อือ…” ภาพตามคำบรรยาย ของแอม เริ่มปรากฎในมโนภาพ ของสาวลูกครึ่ง เฟย์ขนลุกจนเป็นตุ่มไปทั้งแขน รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจ่อสัมผัสที่เนินเนื้อ กลางร่องของเธอจริงๆ

“ชั้น จะอยู่กับแกด้วยนะเฟย์ ชั้นชอบนมแก มันใหญ่ ขาว ชั้นจะช่วยบีบเต้าแกทั้งสองข้าง…แล้วค่อยๆ ก้มลงเม้มเบาๆ ที่หัวนมสีชมพูของแกนะ”

“อือ..อะ..แอม…” มาถึงตอนนี้ มือน้อยๆ ของเฟย์ ถูกสอดซุก และหนีบแน่น ที่หว่างขา ที่เนินกุหลาบนั้นเริ่มมีความชื้น

“ตอนนี้ ของชั้นเริ่มแฉะแล้วว่ะเฟย์ อูยยย ชั้นเห็นภาพอาจารย์จับสะโพกขาวๆ ของแกแน่น ท่อนใหญ่ๆ ของอาจารย์ดันสอดเข้าไปในรูแกจนสุด อาา ซี้ดส์…แล้วเขาก็เริ่มขยับเอว..”

“แอม…แก ดูดนมชั้นแรงๆ สิ แอม”

มีเสียงจุ๊บ จ๊วบ ดังลอดหูโทรศัพท์มา เสียงนั้นยิ่งทำให้เฟย์เตลิดไปไกล นิ้งเรียวยาวถูกสอดลงภายในแพนตีส์บางๆ ของเธอ มันสัมผัสผ่านกลีบพูอันชุ่มชื่น เฟย์ลากไล้ผ่านกลีบร่องของเธอ แล้วจิกกดปลายนิ้ว ลงบนติ่งเนื้อกลางร่องเนื้อที่เบียดกันอยู่นั้น กดวนขยี้มันตามจังหวะหายใจของเธอเอง

“เฟย์ อาจารย์ กระเด้งกระเด้าแกไม่หยุดเลยน่ะ โอยย ชั้นเห็นมันผลุบเข้าออกรูของแก ชั้นเองก็เอานิ้วแหย่ลึกเข้าไปในรูของชั้น แล้ว..แล้วก็ชักนิ้วเข้าออก พร้อมๆ แกอยู่นะ..ซี้ดส์”

“อาาาาาา ” เฟย์เปล่งเสียงออกมาอย่างเพริดในกำหนัด กระโปรงยาวถูกเลิกขึ้นมากองบนหน้าท้องเนียนขาว แพนตีส์ตัวน้อยนั้น ถูกรั้งดึงลงไปคาอยู่ที่เข่า เนินอูมงดงาม ของสาวแรกรุ่นที่แทบไม่มีหญ้าปกคลุมเท่าใดแอ่นลอย รับการสอดตวัดของปลายนิ้วชี้ ของเธอเอง ความฉ่ำชุ่มทุกหยาดแปรเป็นกลุ่มน้ำรวมตัวย้อยรินลงมาตามซอกขาขาว

“เฟย์จ๋าาา ชั้น ชั้นใกล้แล้วล่ะ เฟย์…ชั้นอยากเลียของแกจัง เฟย์ แกเสร็จรึยัง..”

“ชั้น กะ..ใกล้ แล้วเหมือนกัน แกเลียให้ชั้นสิ อูยย อ๊าาาาาา”

เฟย์ไหววูบไปทั่วกาย ตลอดผิวเนียนขาวอมชมพูนั้นปรากฎเป็นตุ่มขนลุกชัน เฟย์เกร็งสุดตัวมือหูโทรศัพท์ ถูกปล่อยตกลงไป อีกมือที่ยังคาอยู่ในร่องเนื้อนั้นถูกขยุ้มแน่น มันร้อนวูบวนเวียนจากบนลงล่างและล่างขึ้นบน…ชั่วไม่นาน ทุกอย่างก็สงบลง เพลิงร้อน ถูกดับมอดลงแล้ว

“เป็น ไงบ้างเฟย์..” เสียงนั้นถาม มีรอยยิ้มอยู่ในน้ำเสียง

“อือ..ดี แต่ ..เขินว่ะ…แต่ก็เสร็จน่ะ”

“งั้นก็หลับสบายแล้วละ เพื่อน ชั้นก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”

“อือ..ขอบใจนะ ฝันดีเว้ยแอม” เสียงเฟย์ดูสบายใจขึ้น แต่ยังเจือความกังวลอยู่บ้าง

หูโทรศัพท์ ถูกวางลงไป แอมถอนหายใจ พลิกตัวกลับมาซบแผงไหล่กว้างของร่างกำยำ ที่แนบกายเธออยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

ใบหน้าคมนั้น ลืมตาอยู่แล้ว

“ตื่นมาฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ คะ” แอมถามยิ้มๆ ก่อนจะหอมเบาๆ ที่แก้มอันกร้านเกรียมนั้น

“ก็ทันฟัง คนบ้า เซ็กส์โฟนให้เพื่อนตอนตีสามกว่าๆ น่ะแหละ ใครอ่ะ เฟย์เหรอ”

“ค่ะ เฟย์ นอนไม่หลับ ก็เลยลองใช้วิธีนี้ช่วยเค้าดู”

“หึ หึ ถึงกะนอนไม่หลับเลยเหรอ”

“ค่ะ เฟย์ท่าทางกลัวมากๆ เค้าบอกว่าสะดุ้งตื่นเพราะ ฝันเห็นอาจารย์ไปลักหลับ แล้วจะฆ่าเธอ”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงกะฝันถึงผม”

“นอนเถอะค่ะ อาจารย์ แอมง่วงมากแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเนอะ”

บนแผงอกอันกำยำนั้น แอมผลอยหลับไปอย่างง่ายๆ ปล่อยให้ เขานอนลืมตา คิดใคร่ครวญแผนการณ์ต่อไป บนริมฝีปากเขามีรอยยิ้มจางๆ

แอมพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้เมื่อรู้ว่าใครเดินตามหลังมา

แต่ก็ยังช้ากว่าอุ้งมือสากกร้านของอาจารย์หนุ่ม ที่คว้าหมับที่ต้นแขนขาว และกึ่งลากกึ่งจูงเธอผ่านกลุ่มนักเรียนกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าที่ไม่มีใครสนใจใคร

ทุกภาพทุกเหตุการณ์ติดๆ กันหลายวันที่ผ่านมา สะกดเธอไว้ให้ไม่กล้าแม้แต่จะแข็งขืน จนร่างบอบบางของเธอถูกเหวี่ยงไปในห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา

“เราต้องคุยกัน” เสียงนั้นแสดงอำนาจของ กำลังที่เหนือกว่าอย่างมาก

“อ..อาจารย์คะ หนูกลัว ปล่อยหนูไปนะคะ รับรองว่าหนูไม่พูดเรื่องอะไรกับใครทั้งนั้น หนูสาบาน”

ช่วงนาทีนั้นเหมือนนานนับร้อยปี เมื่อแววตาแข็งกร้าว จับนิ่งมาที่เธอ โดยไม่พูดอะไร

อึดใจนั้นเด็กสาว ตัดสินใจวิ่งอ้อมร่างอาจารย์พละพุ่งไปยังประตูที่ปิดล็อคอยู่!!

ราววิญญาณปีศาจเข้าสิง มือของเขาคว้าไม้วิ่งผลัดหวดลงเต็มแรงที่ศีรษะด้านหลังของเธอจนเด็กสาวทรุดฮวบ เลือดสีแดงสดทะลักรินลงพื้น เธอยังมีสติอยู่

“อย่าทำหนู อย่าทำหนูเลย อย่าทำ” เสียงที่สำลักน้ำตา ทำให้ฟังแทบไม่เป็นภาษา ก่อนจะจบประโยคฝ่ามืออาจารย์ใจโหดก็ฟาดเปร้ยงลงมาครึ่งหูครึ่งแก้มของเธอจนหน้าสะบัดไปตามแรง

ในสภาพคว่ำหน้าลงกับพื้น เธอพยายามตะกายร่างหนี ร่างปีศาจนั้นทุบซ้ำลงไปที่กลางหลังจับกระโปรงจีบสีน้ำเงินกระชากอย่างแรง ครั้งแรกมันยังคงติดอยู่ที่สะโพกอวบขาวได้รูปนั้น พอครั้งต่อมามันก็ติดมือร่นลงมาที่น่อง แอมยังคงพยายามตะเกียกตะกายไปข้างหน้า
แต่มือปีศาจนั้นก็ตะปบเต็มแรงลงไปที่ปลีก้นขาวที่บัดนี้มีรอยช้ำอยู่หลายแห่ง พร้อมทั้งบีบเคล้นขย้ำก้อนเนื้อขาวเนียนนั้นอย่างไม่ทนุถนอม

เธอไม่มีแรงแม้แต่จะร้องให้ใครช่วย ดวงตาของสาวน้อยเหลือกลานในขณะที่อาจารย์หนุ่มจับเธอพลิกหงาย และพยายามกระชากกางเกงชั้นในตัวจิ๋วให้หลุดพ้นออกจากมือน้อยๆ ที่ดึงรั้งเอาไว้

ฝ่ามือหยาบนั้นประเคนตบลงไปที่หน้าเธอ สามสี่ครั้งซ้อนๆ น้ำหนักมือเหมือนจงใจให้เธอยังมีสติอยู่เช่นนั้น เมื่อแพนตี้ส์ตัวน้อยถูกกระชากจนขาดหลุดติดมือเขาออกไป โหนกอูมที่มีกลีบกุหลาบเบียดชิดก็เผยเด่น สองกลีบเนื้อมีรอยเลือดไหลซิบจากการกระชากกางเกงในตัวนั้น

เธอพยายามหนีบขาให้หนีบแน่น แต่ก็ไม่อาจสู้เรี่ยวแรงของปีศาจในคราบอาจารย์ที่จับขาเธอแยกออก และใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางเสือกพรวดเข้าไปในร่องหลืบน้อยๆ ที่ไม่เคยผ่านมือใครนั้นอย่างไม่ปราณี

เธอร้องสุดเสียงแต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาจากลำคอของเธอ มือนั้นยังคงสาวนิ้วควานเคล้นอยู่ในช่องเนื้ออันร้อนระอุ นิ้วนั้นควานวนซ้ายขวาเข้าออก นั่นไม่ได้ทำให้เด็กสาวเกิดอาการไหวหวามเลย เธอมีแต่ความกลัวและเจ็บปวดในร่องลึก

เธอรู้อย่างเดียวว่าเธอเจ็บที่สุดเท่าที่จะเจ็บได้ สติของเธอเริ่มลางเลือน เมื่อไม้วิ่งผลัดดุ้นนั้นถูกสอดแทงเข้ามาที่กลางหว่างขาของเธอช้าๆ ก่อนที่จะหมดสตินั้นเธอนึกถึงเพื่อนๆ ของเธอที่หายไปทั้งกุ้ง เฟย์.

และในสภาพเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้นเธอเหมือนเห็นเพื่อนของเธอทั้งสองอยูในสภาพเปลือยเปล่า กำลังเริงรักอยู่กับชายหนุ่มฉกรรจ์นับสิบที่รุมล้อมทั้งซ้ายขวาบนล่าง กุ้งสาวหมวยร่างบอบบางนั้นกำลังใช้ริมฝีปากบางดูดอมท่อนเนื้อให้ชายร่างสันทัดสามคนที่ผลัดกันดันทะลวงเอาใส่ในปากเธอ
และอีสองสามคนที่กำลังนัวเนียอยู่ที่เฟย์เด็กสาวอีกคน ทั้งคู่มีชายหนุ่มอีกไม่น้อยกว่าสีคน ที่ผลัดกันแทรกตัวเข้าไปที่หว่างขาและกระแทกยัดเอาความเป็นชายใส่เข้าไปในกลีบเนื้อที่ฉ่ำเยิ้มนั้น

และในความลางเลือนนั้น อีกไม่น้อยกว่าสามคนก็กำลังเดินตรงเข้ามาที่เธอ ซึ่งเธอรู้สึกว่าตอนนี้ร่างอันบอบช้ำไม่มีสิ่งใดปกปิดอยู่แม้แต่ชิ้นเดียว รวมทั้งสายตาอีกหกเจ็ดคู่ที่กำลังบรรเลงสวาทอยู่กับเพื่อนของเธอ ก็เริ่มหันมาทางสาวน้อยที่มาใหม่อย่างสนอกสนใจ

เหมือนสติจะดับวูบ แล้วก็รู้สึกตัว แล้วก็เลือนลาง แล้วก็ตื่น และหลับ สลับวนเวียนอยู่อย่างนั้น เช่นเดียวกับสารพัดร่าง สารพัดท่อน สารพัดขนาดที่ประเคนเข้ามาที่ร่องรูกลางหว่างขาของเด็กสาว บางครั้งก็เจ็บ บางครั้งก็เริ่มเคลิบเคลิ้มจนรู้สึกว่าร่องหลืบของเธอเริ่มตอดรัดรับแรงกระแทกที่ผลัดเปลี่ยนเข้ามาอย่างไม่ยั้ง
สารพัดท่อนเอ็นที่ถูกดันเข้ามาที่ริมฝีปากน้อยๆ ของเธอบังคับให้เธอต้องใช้ปลายลิ้นโลมไล้ทำความสะอาดมัน สารพัดมือที่บีบเคล้นสองเต้าอวบขาวที่มีเม็ดงามสีเนื้ออยู่เป็นยอดปทุมถันนั้น

และเธอยังคงเห็นเพื่อนของเธอทั้งสองผลัดกันบรรเลงสารพัดท่วงท่าบนร่างของอาจารย์หนุ่ม ที่มีอวัยวะสำคัญเป็นท่อนลำมหึมา ทั้งคู่ช่วยกันลากลิ้นดูดอมท่อนยักษ์นั้น ก่อนจะสลับกันขึ้นคร่อมพลางกระแทกบั้นท้ายลงใส่มั้นอย่างบันเทิงใจ

บางครั้งแอมก็อยากจะรวบรวมแรงที่มี สะบัดหนีสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แต่ในบางขณะก็อยากให้เวลาตรงนี้เนิ่นนาน จนไม่อยากให้มีวันใดๆ อีกแล้ว
เธอหันไปคว้าท่อนเนื้อท่อนต่อไป และเปลี่ยนเป็นอีกท่อน…