… หลอดบรรจุร่างอวตารมากมาย ไม่ได้ทำให้คมกริชรู้สึกตื่นเต้นอีกแล้ว ร่างไหนที่เขาจะต้องย้ายไปอยู่อีกก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ มันแปลกประหลาดมากที่เขาคิดถึงแต่น้องพลอย ทั้งๆที่ยังมีผู้หญิงอีกมากมายในโลกกว้าง ที่เขาจะได้พบได้เสพสมด้วยภายใต้การปฏิบัตการลับที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป

“ดอกเตอร์กรกฏยังไม่ได้กลับมาหรือครับ”

… เสียงของมาริโอ้ดูเนือยๆ ขณะที่เอนตัวลงนอนบนเตียง ร่างในวัยหนุ่มแน่นนั้นดูเหน็ดเหนื่อยผิดปกติ

“ยัง ไม่รู้ป๋าไปแวะเวียนที่ไหน ได้ออกไปเที่ยวล่ะก็อย่างงี้ทุกทีเลย”

…ดอกเตอร์เพ็ญนิตย์บ่นพึมพัม

“นี่ร่างนี้ใกล้หมดอายุแล้วใช่ไหม ผมรู้สึกเหนื่อยๆ”

.. คมกริชพูด แต่ดอกเตอร์สาวใหญ่ส่ายหน้า

“ยัง อีกนานกว่ามันจะหมดอายุ แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ต้องย้ายร่างแล้ว เพราะมีงานรออยู่”

“ทำไมร่างนี้อยู่ได้นานล่ะครับ ผมก็ใช้มันมาหลายวันแล้วนี่”

…ดอกเตอร์สาวยื่นมือมาคลำเป้ากางเกงของมาริโอ้หน้าตาเฉย ใบหน้าออกแววหื่น

“ร่างชุดหลังๆ ป๋าแกแก้ระบบอะไรของแกฉันก็ไม่รู้ แต่เห็นพูดว่าอีกหน่อยก็จะแก่ตามปกติแล้ว”

… คมกริชรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาจากคำพูดนั้น

“หมายความว่า ร่างอวตารในอนาคตจะแก่ชราตามปกติมนุษย์หรือครับ”

“น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ เพราะป๋าแกบอกว่าถ้าสำเร็จแล้ว แกจะย้ายร่างตัวเอง และย้ายให้ฉันด้วย แล้วเราก็จะเป็นอมตะกัน เมื่อร่างใหม่แก่ เราก็ย้าย ทำเรื่อยไป จนกว่าโลกจะแตกสลาย ดีไหม”

… คมกริชนิ่งคิด ก่อนจะส่ายหัว

“ถึงผมจะอยู่มาไม่กี่ปี แต่ผมคิดว่าถ้าอยู่นานไปมันคงน่าเบื่อ เมื่อถึงเวลาตายคนเราก็ควรตายไปครับ จะอยู่ค้ำฟ้าไปทำไม”

…ดอกเตอร์เพ็ญนิตย์อึ้งไป เธอไม่ได้ตอบอะไรคมกริช ทีมงานเข็นเตียงที่มีผ้าคลุมเข้ามาในห้อง คมกริชมองแล้วก็รู้ว่า นั่นคือร่างใหม่ของเขา แต่ไร้อารมณ์ที่จะได้รู้ว่าเป็นร่างของใคร หน้าตาเป็นอย่างไร รู้ไปก็เท่านั้น ชอบหรือไม่ชอบก็ต้องย้าย เขาหลับตาลงแล้วนอนนิ่งๆ ทำใจรอรับการย้ายร่างที่ไม่ค่อยจะสนุกนัก มันรู้สึกเหมือนตกลงไปในเหวที่ไม่มีก้น ใจหายวาบเมื่อหัวหลุดออกจากบ่า ซ่าๆไปทั้งร่างราวกับเป็นเหน็บชา ทวารทั้งห้าเปิดอย่างควบคุมไม่ได้ มันยิ่งกว่านั่งรถไฟเหาะตีลังกาในสวนสนุกแล้วรถหลุดออกจากราง สยองยิ่งกว่าครั้งตกจากเครื่องบินโดยร่มไม่กาง

… ดูเหมือนทีมงานที่เข้ามาจัดการเชื่อมต่อสายโอนวิญญานจะเข้าใจ ทุกคนทำงานอย่างเงียบกริบ เสียงเดียวที่ทำให้คมกริชสยองก็คือ เสียงดึงดาบซามูไรออกมาจากฝัก มันดังกังวานประหนึ่งเสียงมัจจุราช เขาพยายามกำหนดลมหายใจ สงบสติอารมณ์ ทำสมาธิแบบงูๆปลาๆเท่าที่จะทำได้

“อ้าว เรียบร้อยแล้วหรือ ป๋ากลับมาไม่ทันสิเนี่ย”

…เสียงดอกเตอร์กรกฏพูดแว่วๆ

“ป๋า นั่นพาใครมาด้วย”

..เสียงดอกเตอร์เพ็ญนิตย์เหมือนจะแปลกใจ

“เด็กใหม่ของป๋า ป๋าเอามาอบรม งานลับนะ เอ้า ปาร์คยองแบไหว้พี่เค้าซะ เออ สาวเกาหลีเค้าไหว้กันเป็นหรือเปล่าเนี่ย”

… คมกริชสะดุ้ง ชื่อที่ดอกเตอร์กรกฏพูดออกมา มันเป็นชื่อเกาหลี เอ หรือจะเป็นเด็กเสริฟคนนั้น เขาเลิกล้มความตั้งใจที่จะนอนทำสมาธิเฉยๆ ลุกพรวดขึ้นมาทันที

…. ดอกเตอร์กรกฏยืนอมยิ้ม เมื่อเห็นคมกริชจ้องหน้าเขาเป๋ง ปาร์คยองแบก็มองมาทางคมกริช แต่สีหน้าของเด็กสาวเฉยเมย ทำเหมือนไม่รู้จักกัน

“กลับมาแล้วหรือครับดอกเตอร์ พาน้องเค้ามาด้วยจริงๆด้วย”

“สวัสดีคมกริช ภารกิจที่เปียงยางสำเร็จลุล่วงไปได้ดีมาก ข่าวแจ้งว่าทางนั้นยกเลิกการช่วยเหลือเรื่องอาวุธนิวเคลียร์ให้พม่าแล้ว”

“ผมยังไม่เข้าใจเลยครับดอกเตอร์ วันนี้เขายกเลิกได้ วันข้างหน้าเขาก็ส่งใหม่ได้ อีกอย่างหนึ่งผมก็กลับมาแล้ว ท่านผู้นำบอกให้ผมไปหาอีก แต่ผมก็ต้องย้ายร่างแล้ว แล้วมันยังไงกันครับ งานมันจะเรียบร้อยได้ยังไง”

“เอ๊ย อย่าบอกผมนะ ว่าคุณอยากกลับไปเล่นต่อขบวนรถไฟกับท่านผู้นำอีก”

..คมกริชหัวเราะ

“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมเพียงแต่สงสัย”

…ดอกเตอร์กรกฏยิ้ม

“ผมล้อเล่น จะบอกให้นะ ท่านผู้นำน่ะลักกะปิดลักกะเปิด แต่มีอยู่อย่างหนึ่งก็คือหากรับปากกับหนุ่มๆที่ท่านเคยต่อขบวนรถไฟด้วยแล้ว ท่านจะไม่เปลี่ยนคำพูด เพราะกลัวไอ้หนุ่มนั่นไม่กลับมาเล่นด้วยอีก กรณีของคุณท่านจะรอไปอีกอย่างน้อยปีหนึ่ง กว่าจะรู้ว่าคุณไม่กลับไปแน่แล้ว พอถึงตอนนั้น อเมริกาเขาคงจัดการท่านไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ไม่ได้อยู่ส่งระเบิดให้ใครอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”

…คมกริชมองปาร์คยองแบ เด็กสาวก็มองหน้าเขา แต่แววตานั้นเหมือนคนไม่รู้จักกันจริงๆ นี่ดอกเตอร์กรกฏทำอะไรกับเธอ

“ดอกเตอร์ ทำอะไรกับน้องเค้า ทำไมเค้าไม่ทักทายกับผม”

“อ้าว แล้วทำไมคุณไม่ทักเค้าล่ะ”

…คมกริชกลืนน้ำลาย พร้อมกระดกควยเพื่อเปิดสวิทช์เครื่องแปลภาษาเกาหลี เขาพูดทักทายปาร์คยองแบ

“กอมมองตาเลวู๊”

… ปาร์คยองแบทำตาโต ดอกเตอร์กรกฏอมยิ้ม คมกริชสะดุ้ง เฮ๊ย นั่นเขาพูดภาษาอะไรออกมาวะ ไวเท่าความคิดคมกริชรีบหันหน้าไปทางด้านหนึ่งของห้อง ห้องเปลี่ยนร่าง ซึ่งจะมีกระจกบานหนึ่งติดอยู่

… นั่นไง เวรกรรม มิน่าเล่าปาร์คยองแบถึงได้ทำหน้าเหมือนไม่รู้จักเขา ใบหน้าที่ปรากฏอยู่บนกระจก คือใบหน้าของเด็กหนุ่มชาวยุโรปคนหนึ่ง คมกริชพยายามนึกแล้วนึกอีก ก็ไม่สามารถจะนึกออกได้ว่า ร่างที่เขาอวตารเข้ามาอยู่นี้ เป็นร่างของใคร

… เขายกมือคลำคอของตัวเอง ก่อนจะหันมองไปรอบๆห้อง เลือดสองสามหยดบนพื้น คงเป็นร่องรอยที่ทีมงานทำความสะอาดไม่หมด คอขาดคราวนี้แทบไม่รู้สึกเลย อาจจะเป็นด้วยเขากำลังทำสมาธิให้จิตใจสงบก็เป็นได้

“ผมย้ายร่างแล้วหรือนี่”

…ภาษาที่เปล่งเสียงอกมายังคงเป็นภาษาแปลกๆ ดอกเตอร์กรกฏโคลงหัว

“แปลไม่ออกว่ะ ผมลืมพกเครื่องแปลภาษามา คุณเตรียมตัวไปทำงานได้แล้ว ส่วนผมจะพาอีหนูนี่ไปติวเข้มสักหน่อย”

… ปากนั้นเจรจา แต่มือลูบเข้าให้ที่สะโพงงอนช้อยของเด็กสาวชาวเกาหลี ซึ่งเจ้าของบั้นท้ายหันมาค้อนแล้วยิ้มแบบอายๆ หลังจากลงเรือที่ท่าเรือโชจิน เธอและแม่ก็พักอยู่ในเคบินเล็กๆภายในเรือลำนั้น เพียงไม่กี่ชั่วโมงเรือก็กลับมาเทียบท่าที่เกาหลีใต้ มีคนมารับเธอและจับยัดใส่เครื่องบินบินมาที่นี่ ที่นี่เป็นทีไหนก็ไม่รู้ แต่แม่ของเธอได้มีที่พักมีอาหารอยู่สุขสบาย ส่วนเธอได้รับคำสั่งว่าต้องมาทำงานกับชายชราผู้นี้ และจะได้รับอิสรภาพตลอดกาล

… ดังนั้นปาร์ยองแบจึงไม่ว่าอะไรเมื่อบั้นท้ายถูกลูบ แค่นี้จะกระไรนักหนา ที่เกาหลีชายชราคนนี้ซุกมือเข้าไปที่เป้ากางเกงในของเธอ ตรงนั้นมันเป็นที่ลึกลับที่สุดแล้ว ลึกลับขนาดนั้นเขายังได้จับต้อง ส่วนที่เหลือก็คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ

… คมกริชมองดอกเตอร์ชราประคองเด็กสาวออกไปจากห้อง เขาถอนใจก่อนจะหัวเราะเบาๆ ชีวิตมันช่างมหัศจรรย์เหลือที่จะคาด เขากระโดดลงจากเตียงพร้อมทั้งรู้สึกหิวจัด ย้ายร่างใหม่ๆนี่มันหิวพอที่จะกินวัวได้ทั้งตัวเลยทีเดียว

… ดอกเตอร์เพ็ญนิตย์พลาดงานอดิเรกของเธอ การเปิดบริสุทธิ์ร่างอวตารของคมกริช เนื่องจากมีปัญหาในกระบวนการโคลนนิ่งของห้องทดลอง ดวงนภาจึงรับตัวเด็กหนุ่มชาวฝรั่งเศสหน้าตาพิกลออกมาจากอาคารของหน่วยงานลับ ก่อนจะพาขึ้นตู้คอนเทนเนอร์และเริ่มต้นติวเข้ม

“คุณชื่อ ฌอง นามสกุล ชาโกสี”

… ดวงนภาอธิบายหลังจากจูบกับคมกริชอย่างดูดดื่ม เธอหอบหายใจเมื่อมือของเขาซุกซนล้วงเข้าไปในกระโปรง

“เขาเป็นใครกันครับ ฌอง ชาโกสี”

… คมกริชถามขณะที่สอดนิ้วเข้าไปในช่องหีของดวงนภาที่ยังฟิตแน่น เด็กสาวสะท้านตาปรือ เธอปลดกระดุมเสื้อเชี้ตที่สวมอยู่อย่างมือไม้สั่น ก่อนจะปลดตะขอบราด้านหน้า และแอ่นอกนวลขาวที่มีหัวนมแดงระเรื่อให้คมกริช ซึ่งฝ่ายนั้นก็สนองให้ในทันทีด้วยการดูดจุสีน่ารักนั้นจ๊วบๆ ดวงนภาครางฮือๆ

“ฮือ คุณจำนามสกุลเค้าไม่ได้เหรอ ฮือ เสียว เสียวโว๊ยย”

… คมกริชจัดแจงล้วงอาวุธสำคัญออกมาจากซิบกางเกง ก่อนจะสอดพรวดเข้าไปในรูหีของดวงนภา ควยอวตารเรียวเล็กเมื่อแรกสอด และพองบานเมื่ออัดเข้าไปเต็มที่ ดวงนภาอ้าปากค้างตาลอย รูหีตอดขมิบถี่ยิบ มือสองข้างกดหัวคมกริชที่ดูดนมของเธออยู่อย่างเอร็ดอร่อย

“คุณน่าจะจำนามสกุลเค้าได้ ฮือๆๆ ซีดๆๆ เขาเป็นลูกชายของประธานาธิบดีประเทศเศษฝรั่งยังไงคะ อ๊ากซ์ๆๆ น้ำแตกแล้ว ฮือๆๆๆๆ”

… รูหีดวงนภาตอดกระหน่ำ เด็กสาวขย่มตัวให้รูหีขยอกท่อนควยที่อัดแน่น เธอตดออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ เสียงดังฟึ่บ คมกริชคายหัวนมออก

“ผมจำไม่ได้ ลูกชายของไอ้ประธานาธิบดีประเทศนี้มันสำคัญยังไงเหรอ แล้วผมต้องทำอะไร”

…ดวงนภายังตาลอย เด็กสาวพยายามขย่มท่อนควยอวตารให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเธอทำอย่างนั้นแล้วมันเสียวแทบขาดใจ เธอร้องอุทานออกมาเมื่อคมกริชบี้แตดของเธอเล่น

“อ๊าววว์ ฮือ เสียว มัน อร่อย ฮือ ลูกชายของประธานาธิบดี ฮือ เสียว เข้านอกออกในสถานที่สำคัญได้ทุกแห่ง โดยเฉพาะหอจดหมายเหตุแห่งชาติเศษฝรั่ง อือออ บี้อีกๆๆๆ เร็วๆๆๆ”

…หอจดหมายเหตุ แล้วเขาจะต้องไปทำอะไรในนั้น คมกริชคิดไปพลางขยับท่าทางใหม่ เขาจับดวงนภาให้คุกเข่า ก่อนจะกดหลังให้เอนลง แล้วเสียบควยเข้าทางด้านหลัง ท่าหมา ท่าโปรดปราน

… เอวของคมกริชในร่างของเด็กหนุ่มชาวเศษฝรั่ง ซอยเร็วราวจักรผัน ปากแคมหีของดวงนภาปลิ้นปูดโปนก่อนจะยุบยู่หุบหาย น้ำเมือกนอกท่วมปากรูหีแตกฟองฟอด เด็กสาวห่อปากน้ำลายย้อยหยดลงบนพื้น เย็ดกับร่างอวตาร ไม่ว่าร่างไหนๆก็มันส์ไปเสียทั้งนั้น เธอหดแขม่วหน้าท้อง เมื่อหัวควยของคมกริชกระแทกเข้าถึงส่วนลึกสุดในโพรงหี

“คุณจะต้องเข้าไปในหอจดหมายเหตุ ฮือๆๆ ส่วนที่ลับที่สุดซึ่งปกติไม่เปิดให้ใครเข้าไป นอกจากเจ้าหน้าที่เฉพาะ อ๊ายยยซ์ ฮือ ไชตูดเค้าเหยอ เสียวๆ”

…คมกริชเล่นสัปดน ไชนิ้วเข้าไปในรูตูดของดวงนภาจนมิดสองข้อมนิ้ว ก่อนจะกดคึลงจุดจีสปอร์ตภายใน ผนังกั้นระหว่างโพรงหีและช่องทวาร ขยับเป็นลอนคลื่นตามจังหวะที่เขากระเด้ารูหีเธอ

“เข้าไปทำอะไรครับ”

“ไม่รู้ ฮือๆๆ ก็ไชเข้าไปในรูตูดเค้าทำไม ไม่รู้ ไชเองแล้วมาถามเค้าทำไม อ๊ายยยซ์ แตกอีกแย้ววว”

..ดวงนภาสั่นไปทั้งร่าง คมกริชเองก็เสียวจนกระโปกหด แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนล่องลอยไปสู่สวรรค์ เมื่อน้ำควยเริ่มไปหลปรี่ออกมาจากปลายควย มันเสียวยาวเช่นเคย น้ำนั้นไหลรินสลับพุ่งพรวด ยาวนานมากมาย

“ไม่ใช่ ผมหมายความว่า ผมจะต้องเข้าไปในหอจดหมายเหตุทำไม”

… คมรกิชถอนใจ กว่าหนึ่งนาทีแล้วที่นำควยยังคงไหลเรื่อยสลับพุ่งออกมาจากรูควย มันเริ่มทะลักออกมาจากปากรูหีของดวงนภา เพราะข้างในนั้นสุดที่จะเก็บกักไว้ได้

“ฮือ เสียว บี้แตดเค้าที เสียวๆๆ ฮือ เข้าไป เข้าไปเอาเอกสารลับ ถึงเวลาแล้วจะแจ้งให้รู้ว่า มันเก็บไว้ตรงไหน ฮือ ไชลึกๆ บี้แรงๆ โอ้วววววววว โดนเย็ด ทำไมมันอย่างนี้”

…ดวงนภาคร่ำครวญ มีเวลาติวเข้มกันสองวัน เด็กสาวหวังว่าเธอจะขาถ่างและระบมไปในราวๆหนึ่งอาทิตย์เท่ากับคราวที่แล้ว คราวที่ขย่มกับร่างอวตารของมาริโอ้