…. ร่างเล็กๆในอ้อมกอดของคมกริชสั่นระริก เสียงสูดขี้มูกเหมือนเด็กๆทำให้ร่างอวตารนั้นต้องอมยิ้ม น้องพลอยนอนเปลือยตัวขาวโพลนน่ารักอยู่ในอ้อมกอดของคมกริช ผมบ๊อบสั้นๆทรงนักเรียนของเธอดำขลับ กลิ่นหอมจรุงใจไปทั้งเรือนผม และทั้งเรือนร่างของเด็กหญิง

…. นมตูมๆที่มีหัวนมแดงแปร๊ดบนเต้าที่มองดูแล้วแน่นเคร่งครัด ถึงแม้จะยังไม่โตเต็มที่ แต่วี่แววของความสวยของเต้านมนั้นก็เด่นชัด ไม่เพียงเต้านมขาวๆนั้น ทั้งตัวของน้องพลอยก็ช่างสวยงาม หน้าท้องขาวผ่องมีร่องรอยนูนป่องเล็กน้อย สะดือที่มีรูตื้นๆกลมดิก โหนกหีที่อูมขึ้นมาเป้นเนินสวย ปลีขาที่อวบอิ่ม คมกริชถอนใจยาวๆ ควยของเขาเริ่มกระดุกกระดิกอีกครั้ง

…. น้องพลอยสะดุ้งเมื่อท่อนควยของพี่โอ้ยื่นมาแทงเข้าที่สีข้าง เด็กหญิงเริ่มหน้าแดงและสะท้าน น้ำตาหยุดไหล แต่ที่หลืบอันเร้นลับ กลับมีน้ำอุ่นๆเอ่อนอง ตายจริง น้องพลอยคิด น่าอายจริงนี่เราเป็นอะไรไป เพียงของของพี่โอ้ขยับ พลอยก็รู้สึกอยากให้พี่โอ้เข้ามาในตัวเสียแล้ว

….แล้วพี่โอ้ก็ไม่ทำให้พลอยผิดหวัง เมื่อร่างสูงเพรียวนั้นพลิกขึ้นคร่อมร่างอวบอิ่มของน้องพลอย ดวงตากลมโตของน้องพลอยยังมีน้ำตาเอ่อคลอ และมันก็หรี่ลงแทบปิด สวนทางกับแคมหีที่อ้าเปิดจนแทบฉีก เมื่อพี่โอ้สอดของของพี่โอ้เข้าไปในตัวของน้องพลอยอีกครั้ง

…. มือไม้ของน้องพลอยเกร็งจนหงิกงอ หัวนมพองอูมขึ้นมาจนเป็นจุกสีแดงสด พลอยเผยอตาขึ้นดูเมื่อพี่โอ้ก้มลงดูดหัวนมจนดังจ๊วบๆ ก่อนจะขนลุกไปทั้งตัว พลอยต้องขมิบตูดถี่ยิบ เมื่อพี่โอ้ซอยกระหน่ำเข้าไปในรูเรี้ยวอันคับแคบของพลอย มันเหมือนพี่โอ้เอาท่อนแขนทั้งท่อนยัดเข้าไปในช่องท้อง ทั้งๆที่ความจริงแล้ว ควยอวตารนั้นปรับขนาดให้พอดีกับช่องคลอดของน้องพลอย เพื่อไม่ให้เด็กหญิงเจ็บจนต้องทรมาน

“พี่…โอ้….”

….น้องพลอยครางอย่างไร้ความหมาย และถึงแม้เด็กหญิงจะเป็นฝ่ายรับการจู่โจม เธอก็ต้องหอบหายใจราวกับกำลังออกแรงอย่างหนัก น้องพลอยล่องลอยอยู่กับความเสียว จนกระทั่งจุดสุดยอดของเธอมาถึงอีกครั้ง

…. คราวนี้มันมามาก มาแรง มาหนัก ทำไมเป็นอย่างนั้นน้องพลอยก็ไม่รู้ เด็กหญิงอ้าปากงับอากาศเข้าไปในปอด ราวกับขาดออกซิเจน มือสองข้างตวัดโอบร่างของพี่โอ้ ที่ฟุบลงกอดน้องพลอยไว้แน่น พี่โอ้ก็คงไปถึงที่เดียวกับน้องพลอยแล้ว เด็กหญิงคิดว่าตัวเองรู้ในสติอันเรือนลาง เพราะมันอุ่นร้อน อีกทั้งมีอะไรข้นๆเหนียวๆ ทะลักละเล็ดออกมาจนไหลย้อยไปตามร่องตูด พี่โอ้ดูดปากพลอย พลอยก็ดูดตอบ พี่โอ้กระแทกใส่พลอย พลอยก็ยกก้นกระแทกตอบ น้องพลอยพยายามสู้พี่โอ้อย่างสุดฤทธิ์ ฤทธิ์แบบเด็กๆของเธอ

…. มาริโอ้จับน้องพลอยแต่งตัวเมื่อเวลาดึกมากแล้ว เมื่อหัวค่ำเขาได้ให้น้องพลอยโทรไปบอกทางบ้านว่าจะกลับดึก เพราะงานไม่เสร็จ ต้องเข้าสตูดิโอซ่อมเสียงในหนังตอนแรกๆที่ถ่ายไปแล้ว และเมื่อทางบ้านรู้ว่ามาริโอ้จะพาน้องพลอยมาส่งเอง ทางนั้นก็ไว้วางใจ เพราะอยากจะไว้ใจมานานแล้ว โดยหวังว่าดาราหนุ่มอนาคตไกล จะทำให้ความไว้วางใจนั้นพินาศ จะได้จับเอาไว้เป็นลูกเขยซะเลย

…. ลางสังหรณ์แปลกๆรบกวนความคิดของคมกริช เขาถูกปล่อยให้สุขสำราญเหมือนคราวอยู่ในร่างของป๋าป๊อบ ก่อนจะต้องรับงานชนิดที่ถ้ารู้ล่วงหน้าคงไม่ยอมทำ มาคราวนี้ก็เช่นกัน ทีมงานลับปล่อยให้เขาสุขสำเริงสำราญ โดยไม่ติดต่อมาเลย ภารกิจที่ต้องทำมันคืออะไรก็ไม่รู้ ยิ่งคิดยิ่งหนาว

… แต่ที่ทำให้เขาสะท้อนในหัวอกก็คือ เขาเริ่มรู้สึกตัวว่ารักน้องพลอยเข้าเสียแล้ว ไม่น่าเชื่อเลย คมกริชอยากจะตบหัวตัวเอง หญิงสาวมากมายทั้งที่ได้ผ่านมาแล้ว และน่าจะมีอีกในอนาคตดันไม่รัก ทะลึ่งไปรักเด็กอายุ 12 คนนี้เข้าได้อย่างไร ร่างอวตารนั้นมองหน้าเด็กสาวไร้เดียงสา ที่เขาพึ่งสอนเดียงสาให้เธอจนชุ่มฉ่ำ และออกอาการถึงขนาดนั่งขากางอยู่ตรงหน้า

“น้องพลอยคะ”

“คะ พี่โอ้”

“พี่โอ้รักน้องพลอยนะคะ”

….เด็กหญิงยิ้มอายๆ เธอยังไม่เลิกเขินเมื่อพี่โอ้มองตาของเธอ ทั้งๆที่กว่าสามชั่วโมงมานี่เขามองไปทั้งตัวของเธอแล้ว ไม่เพียงทั้งตัว ข้างในตัวน้องพลอยพี่โอ้ก็แหกดูด้วย น้องพลอยเห็นนะ

“ค่ะ น้องพลอยก็รักพี่โอ้”

“น้องพลอยคะ ถ้าพี่โอ้จะไม่เหมือนเดิม น้องพลอยจะยังรักพี่โอ้ไหม”

…เด็กหญิงทำหน้างง นั่นพี่โอ้เขาพูดอะไรของเขา

“ไม่เหมือนยังไงคะ น้องพลอยไม่เข้าใจ”

“คล้ายๆกับว่า ถ้าพี่โอ้ขับรถไปคว่ำตาย แล้ววิญญานพี่โอ้ไปสิงร่างคนอื่นกลับมาหาน้องพลอย น้องพลอยจะยังรักพี่โอ้ไหมคะ”

“บ้า พี่โอ้อ่ะ พูดอะไรคะ น่ากลัว พลอยกลัวนะ พี่โอ้ต้องไม่ตายนะคะ”

มาริโอ้ยิ้ม

“ถ้าวันหนึ่ง พี่โอ้กลับมาหาน้องพลอย แต่พี่โอ้หน้าตาเปลี่ยนไป น้องพลอยจะยังรักพี่โอ้ได้ไหม”

..เด็กหญิงนิ่งคิดไปนิดหนึ่ง เธอมองเข้าไปในดวงตาของมาริโอ้

“น้องพลอยรักพี่โอ้ ไม่ว่าพี่โอ้จะหน้าตาเป็นอย่างไร”

…. เธอตอบโดยคิดว่าเลือกคำตอบได้ฉลาดที่สุดแล้ว แต่พลอยก็คิดไม่ออกว่าหน้าตามาริโอ้จะเปลี่ยนไปได้อย่างไร มาริโอ้นิ่งคิด ก่อนจะรูดแหวนที่สวมติดนิ้วอยู่ออกมา แล้วส่งให้น้องพลอย

“น้องพลอยเก็บแหวนวงนี้ไว้นะคะ”

…เด็กหญิงมองแหวนที่รับมา มันมีหน้าตาแปลกๆ เหมือนแหวนรุ่นของพ่อที่น้องพลอยเคยเห็นพ่อเอามาอวด พลอยอ่านตัวหนังสือที่ติดอยู่บนตัวแหวน มันเขียนเอาไว้ว่า SEAL หัวแหวนนั้นประดับด้วยพลอยสีแดงเข้ม แหวนรุ่นแน่ๆ

“แหวนรุ่นของพี่โอ้เหรอคะ”

มาริโอ้ยิ้ม เขามองน้องพลอยที่พลิกแหวนนั้นดูอย่างละเอียด เด็กหญิงมองแหวนด้านใน ก็พบอักษรสลักไว้เป็นชื่อภาษาอังกฤษ Komkrit

“ชื่อใครคะพี่โอ้ ชื่อจริงพี่โอ้ไม่ใช่คมกริชนี่”

“น้องพลอยเก็บแหวนวงนี้ไว้นะคะ แล้วอย่าบอกใครนะว่าข้างในนั้นเขียนชื่อใครไว้”

…น้องพลอยทำหน้างง มาริโอ้พูดไปเรื่อยๆ

“ถ้าวันหนึ่ง มีใครมาหาน้องพลอย แล้วบอกว่าชื่อคมกริช ถึงแม้หน้าตาจะไม่เหมือนพี่โอ้คนนี้ น้องพลอยจำไว้นะคะว่านั่นคือพี่โอ้คนนี้ พี่โอ้ตัวจริงของน้องพลอย”

…หน้าตาของน้องพลอยบอกไม่ถูกแล้วในตอนนี้ เธอสงสัยว่าพี่โอ้ไม่สบายไปหรือเปล่า เด็กหญิงเอามือมาแตะที่หน้าผากเขาด้วยอาการนุ่มนวล มาริโอ้ยิ้ม ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นหันไปมองบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบปากกาลูกลื่นที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นมา

“น้องพลอย ดูนี่นะคะ จำไว้”

…ปากกาด้ามนั้นเป็นปากกาลูกลื่นสีแดง มาริโอ้เอาปลายปากกาแหลมๆกดลงไปบนท้องแขนของตัวเองอย่างแรง ใบหน้านั้นกระตุก ก่อนจะสะดุ้งไปทั้งตัว เขาถอนปากกาออก มันจิ้มลงไปในผิวหนังลึกถึงชั้นใน เลือดสีแดงสดไหลรินออกมา น้องพลอยยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ใบหน้าซีดเผือด เธอสั่นไปทั้งตัวเมื่อเห็นเลือดพี่โอ้

… มาริโอ้หมุนปลายปากกาออก ก่อนจะใช้ฟันกัดดึงปลายโลหะของใส้ปากกาออก แล้วกดหลอดหมึกพลาสติดสีแดงลงไปในแผลที่ยังมีเลือดไหล เขาเป่าปลายอีกข้างของมันเบาๆ หมึกแดงนั้นเยิ้มออกมาปนกับเลือด

…. เด็กหนุ่มโยนหลอดใส้ปากกาลงถังขยะข้างเตียง พร้อมทั้งถ่มหัวปากกาที่คาบไว้ลงไปด้วย น้องพลอยมองนิ่ง เด็กหญิงงงจนทำอะไรไม่ถูก เธอเห็นพี่โอ้หยิบทิชชู่มาเช็ดเลือดที่แขน ก่อนจะกดทิชชู่นั้นนไว้ที่แผลอยู่ครู่หนึ่ง

“พี่โอ้ทำอะไร ทำทำไม เจ็บไหมคะ”

…เสียงน้องพลอยสั่น มาริโอ้ยิ้มให้ ก่อนจะปล่อยทิชชู่ที่กดไว้บนปากแผลเล็กๆ เลือดหยุดไหลแล้ว แต่รูของแผลนั้นเห็นชัดเจนว่ามีสีแดงสด สีของหมึกในหลอดปากกาหมึกแห้ง

“น้องพลอย”

มาริโอ้พูดอย่างเคร่งขรึม เสียงนั้นหนักแน่นแปลกหูของน้องพลอย เด็กหญิงนั่งฟังเงียบๆ

“ถ้าน้องพลอยพบพี่โอ้ คนที่ไม่มีรอยจุดสีแดงที่ท้องแขนข้างนี้ น้องพลอยจำไว้นะคะ ว่านั่นเป็นพี่โอ้คนละคนกับพี่โอ้คนนี้”

…. ครั้งสุดท้ายที่น้องพลอยไปออกรายการตอบปัญหาชิงรางวัล มันยังไม่ยากและยุ่งเหยิง เท่ากับที่พี่โอ้ตั้งประเด็นให้เธอในตอนนี้ เด็กหญิงทบทวนในใจ ก่อนจะถามช้าๆ

“หมายความว่า พี่โอ้มีหลายคนเหรอคะ”

.. คำถามนั้นมันชัดกว่าที่คมกริชพยายามอยู่นาน เขายิ้ม

“ใช่ค่ะ พี่โอ้อาจจะมีหลายคนที่หน้าตาเหมือนกัน แต่ถ้าไม่มีรอยจุดสีแดงที่ท้องแขน ตรงที่น้องพลอยเห็นกับตาว่าพี่โอ้เอาหมึกสักตัวเองไว้ น้องพลอยจำไว้นะคะว่า นั่นไม่ใช่พี่โอ้ของน้องพลอยคนนี้”

…ดูเหมือนน้องพลอยจะเริ่มเข้าใจ ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจ เธอพยักหน้า

“แล้วถ้ามีใคร ที่หน้าตาไม่เหมือนพี่โอ้ตอนนี้ มาหาน้องพลอยแล้วบอกว่าเป็นพี่โอ้ ที่มีชื่อจริงว่า คมกริช น้องพลอยจำไว้นะคะว่า นั่นคือพี่โอ้คนนี้ของน้องพลอย”

… น้องพลอยเล่นหนังมาหลายเรื่องแล้ว ยังไม่เคยเจอเรื่องอะไรที่สับสน เหมือนเรื่องจริงที่พี่โอ้กำลังพูดกับเธออยู่ตอนนี้เลย

“ค่ะ”

…แต่น้องพลอยก็รับปาก เพราะจำได้แล้วว่าพี่โอ้สั่งไว้ว่าอย่างไร

…. คมกริชขับรถกลับที่พักหลังจากส่งน้องพลอยเข้าบ้านแล้ว ผู้ปกครองของน้องพลอยไม่ได้พูดอะไร แม้ว่าลูกสาวจะกลับมาดึกกว่าที่ควรจะเป็น อีกทั้งยังรู้ด้วยว่าไม่มีงานอะไรที่สตูดิโอไหนอย่างที่ลูกสาวบอก ว่าที่แม่ยายของมาริโอ้เดิมอมยิ้ม เมื่อมั่นใจว่าจะได้ลูกเขยเป็นดาราหนุ่มอนาคตไกลอย่างแน่นอน มองจากดวงตาของลูกสาวเธอก็รู้

…. ยังกลับไม่ทันถึงที่พัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ด้วยเสียงสัญญานที่เขารู้ดี เสียงหมาหอน เวรกรรมจริงๆที่ดอกเตอร์กรกฏเลือกเสียงแบบนี้เป็นสัญญานโทรศัพท์สำคัญของทีมงานลับ

“โหล”

คมกริชรับสาย

“สองโหลยี่สิบสี่”

อีกฝ่ายตอบกลับมาเป็นรหัสลับ คมกริชถอนใจ ถ้าเป็นเขา รหัสปัญญาอ่อนแบบนี้เขาจะเลือกใช้เป็นอันดับสุดท้าย

“ครับ คมกริชพูด”

“ค่ะ รู้แล้ว ไม่ต้องบอกหรอก เครื่องนี้ก็มีคุณรับสัญญานได้คนเดียวแหละ”

…. เสียงของดวงนภาดังเข้ามา จริงอย่างที่เด็กสาวพูด โทรศัพท์เครื่องพิเศษนี้ จะใช้การไม่ได้ ถาคมกริชไม่ได้ถือมันไว้ในมือ ที่มีชิพอีเลคโทรนิคส์ฝังอยู่ อดีตนักรบพิเศษถอนใจอีกครั้ง มีระบบป้องกันแน่นหนาขนาดนี้แล้ว ทำไมคอกเตอร์กรกฏยังจะต้องตั้งรหัสลับปัญญาอ่อนขนาดนั้นอีก เขาไม่เข้าใจจริงๆ

“รับภารกิจค่ะ ที่รัก”

…เสียงดวงนภาออดอ้อน สองวันก่อนร่างของมาริโอ้จะเข้ารับภารกิจ ดวงนภาพลีกายให้ร่างของนักแสดงหนุ่มเสียจนแสบรูหีไปทั้งวัน เธอติวเข้มให้คมกริชในร่างของมาริโอ้โดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยตลอดสองวันสองคืน และใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งทับตออวตารของคมกริชจนโพรงหีแทบคราก

“ครับ รับภารกิจ”

“พรุ่งนี้เช้า 8.00 น. คุณจะต้องเดินทางไปเกาหลีใต้ เอกสารการเดินทางพร้อมตั๋วเครื่องบินเราจัดส่งให้ที่ห้องพักแล้ว”

“ไปทำไมครับ”

“คุณจะต้องไปร่วมงานกับกองถ่ายเกาหลีใต้ และเดินทางต่อไปยังเกาหลีเหนือ พร้อมนางเอกชื่อดังของเกาหลีใต้ คิมแตฮี เพื่อถ่ายทำโฆษณาสมานฉันระหว่างเกาหลีเหนือและใต้ คุณต้องเป็นตัวแทนของประเทศเรา ในฐานะหนึ่งในประเทศที่เคยเข้าร่วมสงครามเกาหลี”

..คมกริชยังไม่เข้าใจนัก

“เราไปเกี่ยวอะไรกับเกาหลีเหนือกับใต้ด้วยครับ”

“ฉันบอกรายละเอียดคุณได้คร่าวๆเท่าที่รู้มานะ เรื่องมันไม่ได้เกี่ยวกับเกาหลีหรอก แต่มันเกี่ยวกับโครงการระเบิดนิวเคลียร์ในพม่า ที่ได้รับความช่วยเหลือจากเกาหลีเหนือ คุณจะต้องทำลายโครงการนี้ให้ได้ รัฐบาลเราจะปล่อยให้พม่ามีระเบิดนิวเคลียร์ไม่ได้ พอเข้าใจไหม”

..เข้าใจเสียยิ่งกว่าเข้าใจ ความมั่นคงของรัฐ และประชาชาติ คมกริชหายใจลึกๆ งานนี้ท่าทางจะหนักหนาไม่ใช่เล่น…..