…. คมกริชไสล้อรถเข็นของตัวเองเข้าไปตามทางเดินของอาคารที่มองคล้ายอาคารร้างหลังหนึ่ง ในย่านชานเมืองของกรุงเทพมหานคร ก่อนจะเห็นรถแท็กซี่ที่เขาเรียกมาส่งขับลับสายตาออกไป คนขับแท็กซี่เองยังถามผู้โดยสารด้วยความสงสัยว่า แน่ใจหรือที่จะให้เขาทิ้งคมกริชไว้ที่ตึกร้างแห่งนี้ ซึ่งชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะยิ้ม แล้วจ่ายค่ารถให้

…. เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งโผล่ออกมาจากมุมตึกอย่างเงียบกริบ เขายกมือให้สัญญาณคมกริชให้หยุด ก่อนจะยื่นมือแบมาข้างหน้า คมกริชควักเอกสารจากระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนตักส่งให้ ซึ่งอีกฝ่ายหนึ่งก็หยิบเครื่องมือหน้าตาประหลาดออกมาส่องเอกสารนั้น แสงเลเซอร์สีแดงสแกนเอกสารนั้นจนทั่ว ก่อนจะมีสัญญานเสียงดังแผ่วๆที่หูฟังซึ่งติดอยู่ที่หู เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นพยักหน้า ก่อนจะเดินนำคมกริชไปโดยไม่ได้คิดจะช่วยเหลือเข็นรถเข็นของเขาเลย

…. คมกริชเป็นคนพิการ นับตั้งแต่เขาโดดร่มลงมาจากเครื่องบินในการฝึกหน่วยจู่โจมพิเศษ และสายร่มเกิดพันกันไม่ยอมกางออกเต็มที่ ร่างกำยำของเขาหล่นลงมาฟาดกับต้นไม้ที่มี่มใบหนา ช่วยให้รอดชีวิตมาได้ แต่แลกมาด้วยอาการกระดูกสันหลังหัก และพิการนับจากเอวลงไป หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขาก็ได้รับเงินตอบแทนจากหน่วยงานลับเพียงเล็กน้อยพอดำรงชีพ ชายหนุ่มคิดว่าตนเองคงจะต้องหันไปมีอาชีพขายลอตเตอรี่ หรือขอทานเป็นแน่ เพราะไม่รู้จะไปหทำอะไรดี แต่แล้วเขาก็ได้รับการเรียกตัวจากหน่วยงานต้นสังกัด ให้มารายงานตัวยังสถานที่แห่งนี้

“สวัสดีคุณคมกริช ผมดอกเตอร์กรกฏ ยินดีต้อนรับสู่หน่วยอวตาร”

คมกริชนั่งเงียบ ขณะที่เขายกมือไหว้ชายสูงอายุที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ชายคนนั้นมีผมขาวโพลนไปทั้งศีรษะ

“สวัสดีครับ”

“ทางหน่วยจู่โจมพิเศษ ส่งตัวคุณมาให้ผม เพื่อให้มาร่วมงานลับของประเทศ คุณเข้าใจในระเบียบการขั้นต้นที่ทางเราส่งไปให้แล้วใช่ไหม”
คมกริชพยักหน้า

“ครับ”

ดอกเตอร์กรกฏพูดต่อ

“คุณเข้าใจแล้วนะ ว่าเมื่อรับงานนี้ คุณจะต้องสาบสูญไปจากโลกนี้ตลอดกาล จะไม่มีนายคมกริช อยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว”

คมกริชยิ้ม

“ผมเข้าใจในส่วนนั้นแล้วครับ และยอมรับ ว่าแต่ผมยังไม่ทราบเลยว่า ผมจะต้องมาทำอะไร และอะไรที่คนพิการอย่างผมจะทำได้”

“อวตาร”

เสียงดอกเตอร์กรกฏตอบ คมกริชขมวดคิ้ว

“ผมไม่เข้าใจครับ”

ชายชราพยักหน้า ก่อนจะพูดเบาๆ

“ตามมานี่สิ”

….. ดอกเตอร์กรกฏเดินนำหน้าคมกริชที่ไสล้อรถเข็นตามมาช้าๆ ผ่านประตูอัตโนมัติซึ่งเป็นประตูลิฟต์ขนาดใหญ่ ลิฟต์ตัวนั้นเลื่อนลงไปลึกใต้พื้นดิน คมกริชรู้สึกว่ามันใช้ระยะเวลานานพอดู ก่อนจะหยุดลง เมื่อออกมาจากลิฟต์ตัวนั้น คมกริชก็เข้าสู่ห้องอันใหญ่โต มีผูคนเดินไปมาอยู่หลายสิบคน หลายคนในนั้นหันมามองดูเขาก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่ของตนเช่นเดิม คมกริชเบิกตาโพลงเมื่อเห็นหลอดแก้วขนาดใหญ่เท่าเสาอาคารตั้งอยู่มากมาย ภายในนั้นบางหลอดมีร่างของเด็กทารกที่ยังมีสายสะดือติดอยู่ บางหลอดก็เป็นร่างของเด็กวัยรุ่น และบางร่างก็เป็นร่างของชายฉกรรจ์ที่โตเต็มที่แล้ว มันมีนับสิบหลอด ดูแล้วน่าสยดสองยิ่งนัก

“นั่นอะไรกันครับดอกเตอร์”

เสียงคมกริชสั่น ดอกเตอร์กรกฏหันมายิ้ม

“นั่นคือคุณ คมกริช คุณทั้งหมด เอ่อ ยกเว้นบางหลอดไม่ใช่คุณ แต่อาจจะเป็นคนอื่น”

“ผมไม่เข้าใจครับ”

ดอกเตอร์กรกฏอธิบายช้าๆ

“นั่นคือร่างกายมนุษย์โคลนนิ่ง ที่หน่วยงานอวตารของเราเพาะเลี้ยงขึ้น ร่างเหล่านั้นมีชีวิต แต่ไม่มีวิญญาณ ถ้าคุณจะเรียกอย่างนั้นนะ คือสมองมันว่างเปล่า ไร้ข้อมูล”

คมกริชยังคงมีสีหน้าพิศวง ดอกเตอร์กรกฏอธิบายต่อ

“นั่นคืองานของคุณ งานลับระดับชาติ หรือจะระดับโลกก็ได้ คุณจะต้องอวตารไปอยู่ในร่างเหล่านั้น เพื่อปฏิบัติภารกิจลับ ตามแต่ทางหน่วยเหนือจะสั่งมา”

“อวตาร ผมน่ะหรือครับ อวตาร แปลว่าอะไร ทำได้อย่างไร”

ดอกเตอร์กรกฏยิ้ม

“อวตาร ให้ผมแปลง่ายๆนะ ในขั้นต้นคุณจะต้องตายเสียก่อน เพื่อที่จะเกิดใหม่ได้ แต่แทนที่คุณจะต้องไปเกิดเป็นอะไรก็ไม่รู้ หรือเกิดเป็นทารกก่อน เราจะจัดการให้คุณได้ไปเกิดในร่างที่เติบโตแล้ว พร้อมทั้งความทรงจำ สติสัมปชัญญะ ความรูสึก ของนายคมกริชทุกประการ ยกเว้นอย่างเดียว ร่างหรือสังขารของคุณ จะไม่ใช่ของเดิม เท่านั้นเอง”

คมกริชขนลุกซู่

“ตาย ผมต้องตายหรือนี่”

ดอกเตอร์กรกฏพยักหน้า ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงฉุนๆ

“อย่างงั้นสิ ไม่ตายห่าแล้วจะเกิดใหม่ได้อย่างไร”

คมกริชส่ายหน้า

“ไม่ล่ะครับดอกเตอร์ ผมขอถอนตัว”

ดอกเตอร์กรกฏส่ายหัวอย่างหงุดหงิด

“ถอนไม่ได้แล้วล่ะคุณ คุณมีทางเลือกสองทาง ตายห่าแล้วไปอวตาร หรือตายห่าไปเฉยๆ ถ้าชอบอย่างหลัง ก็บอกไว้ด้วยว่าชอบกินอะไร ผมจะทำบุญไปให้”

คมกริชสะดุ้ง ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา ก่อนจะใจแป้วเมื่อสำนึกได้ว่า ถ้าคิดจะหนี ก็หนีไม่รอดแน่ๆ

“มันจะเจ็บไหม”

เขาคราง เสียงที่ตอบกลับมาลังเล

“ไม่รูสิ ผมก็ไม่เคยลอง แล้วเมื่อคุณอวตารเสร็จแล้ว ก็ทำรายงานบอกผมด้วยก็แล้วกัน”

คมกริชตาละห้อย

“แล้วผมจะต้องอวตารไปเป็นอะไร”

ดอกเตอร์กรกฏตอบ

“งานแรกของคุณ น่าสนใจนะ คุณคงรู้ว่าประเทศของเรากำลังมีปัญหากับประเทศเพื่อนบ้าน คุณจะต้องอวตารไปในร่างของผู้นำประเทศนั้น และจัดการให้ปัญหาระหว่างประเทศยุติลงให้ได้”

คมกริชอ้าปากค้าง

“ทำได้ไงครับท่าน แล้วตัวผู้นำตัวจริงจะไปไหน”

ดอกเตอร์กรกฏอธิบาย

“หน่วยงานลับจะจัดการเรื่องนี้เอง หลังจากนั้นคุณจะต้องสวมรอยเข้าไปเป็นผู้นำคนนั้นแทน และทำงานตามคำสั่งของเรา”

คมกริชพูดเหมือนคราง

“แล้วผมจะทำได้ยังไง”

ดอกเตอร์กรกฏถอนใจ

“ทำได้สิ นี่คุณคมกริช ผมพูดตามตรงเลยนะ ผมเองอิจฉาคุณมากที่คุณได้รับเลือก”

“อิจฉาทำไมครับ”

ดอกเตอร์กรกฏถอนใจ ดวงตาขาวขุ่นนั้นเหม่อลอย

“คุณรู้มั๊ย ไอ้ผูนำคนนั้น มันมีอีหนูกี่คน มีอำนาจมากแค่ไหน มันต้องเสียบอีหนูมันทุกคืน บางคินก็ฉีกพรหมจรรย์เด็กสาวๆซะด้วย คุณว่าหน้าที่แบบนี้มันน่าอิจฉามั๊ยล่ะ คุณคมกริช”…..